ສາລະບານ
ວັນນະຄະດີເປັນການສະແດງອອກທີ່ອຸດົມສົມບູນ ແລະຫຼາກຫຼາຍ. ມັນປະກອບມີຫຼາຍປະເພດວັນນະຄະດີ, ເຊິ່ງເປັນປະເພດວັນນະຄະດີທີ່ຄ້າຍຄືກັນໃນໂຄງສ້າງແລະຫົວຂໍ້. ປະເພດເຫຼົ່ານີ້ຖືກຈັດເປັນສາມປະເພດຄື: ເນື້ອເພງ , ການເລົ່າເລື່ອງ ແລະ ລະຄອນ .
ເນື້ອເພງ : ເຊິ່ງເປັນລັກສະນະ ຂອງ subjectivity ແລະ metaphor, ພວກເຮົາມີ sonnet , poetry , ໄດ້ haikai ແລະ satire .
ບົດເລື່ອງເລົ່າ : ກ່ຽວຂ້ອງກັບການສ້າງເລື່ອງ, ພວກເຮົາມີ ນະວະນິຍາຍ , ນິທານເລື່ອງລາວ , ພົງສາວະດານ ແລະ ເລື່ອງສັ້ນ .
ບົດເລື່ອງລະຄອນ: ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບລະຄອນ, ມີ ຄວາມໂສກເສົ້າ , ຕະຫຼົກ , ຄວາມໂສກເສົ້າ , farce ແລະ ຕົນເອງ .
| ປະເພດວັນນະຄະດີ | ປະເພດຍ່ອຍ | ລັກສະນະ |
|---|---|---|
| Lyric | ບົດກະວີ | ການສ້າງວັນນະຄະດີທີ່ສ້າງຂຶ້ນໂດຍຂໍ້ພຣະຄໍາພີ ແລະບົດເລື່ອງ. |
| ເນື້ອເພງ | Sonnet | ບົດກະວີສະເພາະທີ່ມີ 14 ຂໍ້, ສອງ tercets ແລະສອງ quartets. |
| Lyric | Haikai | ບົດກະວີສັ້ນຂອງຕົ້ນກຳເນີດພາສາຍີ່ປຸ່ນທີ່ມີການສະທ້ອນຢ່າງເລິກເຊິ່ງໃນບາງຄຳສັບ. |
| ເນື້ອເພງ | ການຕົບແຕ່ງ | ຮູບແບບວັນນະຄະດີທີ່ໂຫດຮ້າຍ ແລະ ເຍາະເຍີ້ຍ, ສ້າງເປັນຂໍ້ ຫຼື prose. |
| ການເລົ່າເລື່ອງ | ນະວະນິຍາຍ | ຂໍ້ຄວາມຍາວພ້ອມຕົວລະຄອນ ແລະບົດເລື່ອງ. |
| ການບັນຍາຍ<11 | Tale | ເລື່ອງຫຍໍ້ ແລະຈຸດປະສົງ. |
| ການບັນຍາຍ | ຊໍາເຮື້ອ | ຄ້າຍກັບເລື່ອງສັ້ນ, ມີເຫດການປະຈໍາວັນ ແລະລັກສະນະນັກຂ່າວ. |
| ການເລົ່າເລື່ອງ | ນິທານເລື່ອງທຳ | ການເລົ່າເລື່ອງດ້ວຍຈິນຕະນາການ ແລະສັນຍາລັກ, ປົກກະຕິແລ້ວແມ່ນຖ່າຍທອດຜ່ານຫຼາຍລຸ້ນຄົນ. |
| ລະຄອນ | ຄວາມໂສກເສົ້າ | ເຫດການເລົ່າເລື່ອງທີ່ໂສກເສົ້າພ້ອມກັບຕອນທ້າຍທີ່ໂສກເສົ້າ. |
| ເລື່ອງຕະຫຼົກ | ຕະຫຼົກ | ການສຳຫຼວດເລື່ອງຕະຫຼົກທີ່ມີຈຸດຈົບທີ່ມີຄວາມຫວັງ. |
| Dramatic | Tragicomedy | ການລວມຕົວຂອງເລື່ອງຕະຫຼົກ ແລະ ໄພພິບັດ. |
| Dramatic | Farce | ຂໍ້ຄວາມສັ້ນ ແລະຕະຫຼົກ. |
| ລະຄອນ | ອັດຕະໂນມັດ | ຂໍ້ຄວາມດ້ວຍນ້ຳສຽງທາງສາສະໜາ ແລະສິນລະທຳ. |
ປະເພດເນື້ອຮ້ອງ
ບົດເລື່ອງຂອງປະເພດເນື້ອຮ້ອງແມ່ນ poetic ແລະນໍາເອົາຫົວຂໍ້ເປັນເຄື່ອງຫມາຍ, ເນັ້ນໃສ່ອາລົມແລະທັດສະນະຂອງຜູ້ຂຽນຫຼືຜູ້ຂຽນ, ມັກຈະເປັນສັນຍາລັກແລະ. ເຕັມໄປດ້ວຍຄຳອຸປະມາ.
ບົດກະວີ, ສຽງແຄນ, ຮາຍໄກ ແລະ ເທວະດາ ເປັນບົດເລື່ອງທີ່ມີເນື້ອຮ້ອງ. ບົດກະວີແມ່ນການກໍ່ສ້າງທາງວັນນະຄະດີທັງໝົດທີ່ສ້າງຂຶ້ນໂດຍບົດ ແລະບົດ, ໃນຂະນະທີ່ບົດກະວີແມ່ນປະເພດສະເພາະຂອງບົດກະວີ, ມີລັກສະນະສະເພາະໂດຍ 14 ຂໍ້, ສອງສາມບົດ ແລະ 2 ໄຕຣມາດ.
ບົດກະວີ haikais ແມ່ນບົດກະວີສັ້ນຂອງຕົ້ນກຳເນີດຂອງຍີ່ປຸ່ນທີ່ນຳມາເຊິ່ງຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່. ການສະທ້ອນໃນສອງສາມຄໍາ. ສຸດທ້າຍ, ການເສຍສະລະເປັນຮູບແບບວັນນະຄະດີທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍການເຍາະເຍີ້ຍແລະການເຍາະເຍີ້ຍທີ່ສາມາດເຮັດໄດ້ເປັນຂໍ້ຄວາມຫຼືຄຳເວົ້າ.
Sonnet of Separation ແມ່ນຕົວຢ່າງ. ຢູ່ໃນນັ້ນ, ນັກກະວີ Vinícius de Moraes ເປີດເຜີຍຄວາມໂສກເສົ້າ ແລະ ຄວາມບໍ່ພຽງພໍທັງໝົດທີ່ມີຢູ່ໃນການແຍກກັນດ້ວຍຄວາມຮັກ.
ເບິ່ງ_ນຳ: 40 ຮູບເງົາ horror ທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ເຈົ້າຕ້ອງເບິ່ງຊ່ວງເວລາທີ່ຄູ່ຮັກແຕກແຍກກັນ ມີຄວາມໂສກເສົ້າອັນໃຫຍ່ຫຼວງ, ການສູນເສຍທີ່ບໍ່ສາມາດແກ້ໄຂໄດ້, ເຊິ່ງມັນຈໍາເປັນຕ້ອງສ້າງສັນຕິພາບ. ດ້ວຍຄວາມໂດດດ່ຽວແລະຍອມຮັບຄວາມບໍ່ຢູ່ລອດຂອງຊີວິດ. ດັ່ງນັ້ນ, ຜູ້ຂຽນຈຶ່ງສາມາດແປເປັນຄຳສັບທີ່ເປັນເຫດການທີ່ພົບເລື້ອຍ ແລະ ເປັນຕາໜ້າເສົ້າໃຈທີ່ຄົນທັງປວງມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະປະສົບໃນມື້ໜຶ່ງ.
ການແຍກຕົວຂອງ Sonnet (Vinícius de Moraes)
ໃນທັນໃດນັ້ນສຽງຫົວເຮັດໃຫ້ລາວຫາກຮ້ອງໄຫ້
ງຽບແລະຂາວເປັນໝອກ
ແລະຈາກປາກທີ່ປະກອບກັນ, ໂຟມໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນ
ແລະຈາກມືເປີດ, ຄວາມປະຫລາດໃຈໄດ້ເກີດຂື້ນ
ໃນທັນໃດນັ້ນ, ລົມໄດ້ກາຍເປັນລົມ. ລົມ
ວ່າ ແປວໄຟຄັ້ງສຸດທ້າຍອອກຈາກຕາ
ແລະຄວາມຢາກໄດ້ກາຍມາເປັນປະຈຸບັນ
ແລະ ຊ່ວງເວລາທີ່ບໍ່ເຄື່ອນທີ່ກໍກາຍເປັນເລື່ອງລະຄອນ
ໃນທັນທີທັນໃດນັ້ນບໍ່ມີຫຼາຍກ່ວາທັນທີທັນໃດ.
ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຄົນຮັກກາຍເປັນຄວາມໂສກເສົ້າ
ແລະຢູ່ຄົນດຽວສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ມີຄວາມສຸກ
ເພື່ອນທີ່ໃກ້ຊິດ, ຫ່າງໄກໄດ້ກາຍເປັນ
ຊີວິດໄດ້ກາຍເປັນການພະຈົນໄພທີ່ຫຼົງໄຫຼ.
ຢ່າງກະທັນຫັນ, ບໍ່ຫຼາຍກວ່າກະທັນຫັນ
ເບິ່ງອັນນີ້ອີກ haikai ໂດຍ Fanny Luíza Dupré, ບ່ອນທີ່ນາງເວົ້າເຖິງຄວາມບໍ່ສະເໝີພາບ, ຄວາມທຸກທໍລະມານ ແລະ ຄວາມທຸກໃນໄວເດັກ.
ໜາວສັ່ນ
ຢູ່ທາງປູຢາງສີດຳຂອງຖະໜົນ
ເດັກນ້ອຍຮ້ອງໄຫ້.
(Fanny Luíza Dupré)
ປະເພດການເລົ່າເລື່ອງ
ປະເພດການເລົ່າເລື່ອງແມ່ນປະເພດຂອງວັນນະຄະດີທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບເລື່ອງທີ່ມີຕົວລະຄອນແລະການເລົ່າເລື່ອງ. ນີ້ແມ່ນ ນະວະນິຍາຍ, ເລື່ອງສັ້ນ, ປະຫວັດຫຍໍ້ ແລະນິທານນິທານ.
ນະວະນິຍາຍແມ່ນບົດເລື່ອງທີ່ເລົ່າເລື່ອງໜຶ່ງ, ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວແມ່ນເລື່ອງຍາວ, ເຊິ່ງມີຕົວລະຄອນ ແລະ ເນື້ອເລື່ອງ. ເລື່ອງສັ້ນຍັງເປັນເລື່ອງເລົ່າ, ແຕ່ພວກມັນມີຄວາມຫຍໍ້ທໍ້ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເກີດຈຸດປະສົງ.
ເບິ່ງ_ນຳ: 52 ຮູບເງົາຕະຫລົກທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ເຈົ້າຕ້ອງເບິ່ງເລື່ອງເລົ່າຍັງເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງປະເພດການເລົ່າເລື່ອງ. ຄ້າຍຄືກັນກັບເລື່ອງສັ້ນ, ມັນມັກຈະນໍາເອົາເຫດການປະຈໍາວັນ, ມີລັກສະນະເປັນນັກຂ່າວ.
, ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ນິທານເລື່ອງເລົ່າທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຈິນຕະນາການ ແລະສັນຍາລັກ, ເຊິ່ງມັກຈະຂ້າມຫຼາຍລຸ້ນຄົນ.
ນະວະນິຍາຍຂອງ A ຈຸດເດັ່ນໃນສາກຮ່ວມສະໄໝແມ່ນ, ຕົວຢ່າງ, Torto Arado , ປຶ້ມທີ່ອອກໃນປີ 2019 ໂດຍ Bahia ເກີດ Itamar Vieira Junior.
ເລື່ອງ ເລົ່າເລື່ອງຂອງເອື້ອຍນ້ອງສອງຄົນທີ່ອາໄສຢູ່ໃນເຂດພາກຕາເວັນອອກສຽງເໜືອຂອງປະເທດ ແລະ ມີຊີວິດທີ່ຕິດພັນກັນຈາກເຫດການທີ່ເຈັບປວດ. ກວດເບິ່ງຂໍ້ຄວາມທີ່ຫຍໍ້ມາຈາກລຸ່ມນີ້.
ເມື່ອຂ້ອຍຖອດມີດອອກຈາກກະເປົ໋າ, ຫໍ່ດ້ວຍຜ້າເກົ່າໆ, ຂີ້ໝ້ຽງ, ມີຮອຍເປື້ອນສີດຳ ແລະ ມີດຢູ່ກາງ, ຂ້ອຍອາຍຸພຽງ 7 ປີກວ່າ.
ເອື້ອຍຂອງຂ້ອຍ, Belonísia, ຜູ້ທີ່ຢູ່ກັບຂ້ອຍ, ມີອາຍຸນ້ອຍກວ່າຫນຶ່ງປີ. ກ່ອນເຫດການນັ້ນບໍ່ດົນ ພວກເຮົາຢູ່ໃນເດີ່ນບ້ານເກົ່າ, ຫລິ້ນກັບຕຸ໊ກກະຕາທີ່ເຮັດຈາກສາລີທີ່ເກັບກ່ຽວໃນອາທິດກ່ອນ. ພວກເຮົາໄດ້ສວຍໃຊ້ເຟືອງທີ່ເປັນສີເຫຼືອງແລ້ວເພື່ອນຸ່ງເສື້ອຜ້າຢູ່ເທິງເຊືອກ. ພວກເຮົາເຄີຍເວົ້າວ່າ dolls ແມ່ນລູກສາວ, ລູກສາວຂອງ Bibiana ແລະ Belonísia ຂອງພວກເຮົາ.
ເມື່ອພວກເຮົາສັງເກດເຫັນແມ່ຕູ້ຂອງພວກເຮົາຍ່າງຫນີຈາກເຮືອນຢູ່ຂ້າງເດີ່ນ, ພວກເຮົາເບິ່ງກັນແລະກັນເປັນສັນຍານວ່າແຜ່ນດິນເສລີ, ຫຼັງຈາກນັ້ນເວົ້າວ່າ. ມັນແມ່ນເວລາທີ່ຈະຄົ້ນພົບ Donana ທີ່ເຊື່ອງຢູ່ໃນກະເປົ໋າຫນັງຂອງນາງ, ໃນບັນດາເຄື່ອງນຸ່ງທີ່ນຸ່ງຂອງນາງທີ່ມີກິ່ນຫອມຂອງໄຂມັນ rancid.
(Torto Arado, ໂດຍ Itamar Vieira Junior)
ເປັນຕົວຢ່າງຂອງ ເລື່ອງ , ພວກເຮົາເອົາມາໃຫ້ ແລະຂ້ອຍມີຫົວເຕັມທີ່ , ໂດຍ Marina Colasanti. ຂໍ້ຄວາມສັ້ນແມ່ນສ່ວນໜຶ່ງຂອງປຶ້ມ Contos de Amor Rasgado , ຈາກປີ 1986.
ໃນນັ້ນ, ຜູ້ຂຽນໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເປັນຫ່ວງເປັນໄຍຂອງແມ່ເມື່ອຜ່ານຜົມຂອງລູກສາວຂອງນາງໃນການຊອກຫາຂອງ ເຫົາ. ທີ່ນີ້, ສະຖານະການທົ່ວໄປ (ແລະເຫັນວ່າເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ພໍໃຈ, ເພາະວ່າການມີເຫົາບໍ່ແມ່ນສິ່ງໃນທາງບວກ) ແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກແພງ.
ທຸກໆມື້, ຢູ່ໃນແສງແດດໃນຕອນເຊົ້າທໍາອິດ, ແມ່ແລະລູກສາວຈະນັ່ງຢູ່ຫນ້າປະຕູ. ແລະວາງຫົວຂອງລູກສາວໄວ້ເທິງຕັກຂອງແມ່, ແມ່ເລີ່ມເອົາເຫົາ. ຄືກັບວ່າເຂົາເຈົ້າສາມາດເຫັນໄດ້, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ລາດຕະເວນຜົມ, ແຍກເສັ້ນຜົມ, ກວດກາເບິ່ງລະຫວ່າງເສັ້ນຜົມ, ສ່ອງແສງສີຟ້າຂອງໜັງ. ແລະໃນຈັງຫວະສະຫຼັບຂອງປາຍອ່ອນໆຂອງພວກມັນ, ພວກເຂົາໄດ້ຊອກຫາສັດຕູໂຕນ້ອຍໆ, ທາເລັບເລັກນ້ອຍ, ຢູ່ໃນຄາເຟັນຄາເຟ່.
ດ້ວຍໃບໜ້າຂອງນາງຝັງຢູ່ໃນຜ້າສີເຂັ້ມຂອງກະໂປງຂອງແມ່, ຜົມຂອງນາງໄຫຼອອກ. ຢູ່ເທິງໜ້າຜາກຂອງນາງ, ລູກສາວໄດ້ປ່ອຍໃຫ້ຕົນເອງອິດເມື່ອຍໃນຂະນະທີ່ນວດສຽງກອງຂອງນິ້ວມືເຫຼົ່ານັ້ນເບິ່ງຄືວ່າຈະເຈາະຫົວຂອງນາງ, ແລະຄວາມຮ້ອນທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນຂອງຕອນເຊົ້າເຮັດໃຫ້ຕາຂອງນາງ.
ອາດຈະເປັນຍ້ອນຄວາມງ້ວງຊຶມທີ່ເຂົ້າມາຮຸກຮານນາງ, ການຍອມຈໍານົນທີ່ຫນ້າພໍໃຈຂອງຜູ້ທີ່ຍື່ນມືໃສ່ນິ້ວມືອື່ນໆ, ວ່ານາງບໍ່ໄດ້ສັງເກດເຫັນຫຍັງໃນເວລານັ້ນ, ຕອນເຊົ້າ - ຍົກເວັ້ນ, ບາງທີ, ສໍາລັບການບິດເລັກນ້ອຍ - ໃນເວລາທີ່ແມ່, greedy delving ເຂົ້າໄປໃນຄວາມສົງໃສທີ່ລັບຂອງ nape ຂອງຄໍ, ຈັບນາງຊອກຫາລະຫວ່າງນິ້ວໂປ້ແລະ forefinger ແລະ, ດຶງມັນຕາມສີດໍາ. ແລະກະທູ້ເຫຼື້ອມໃນທ່າທາງຂອງໄຊຊະນະ, ສະກັດມັນ. ຄວາມຄິດທໍາອິດຂອງລາວ.
(ແລະລາວມີຫົວເຕັມທີ່, ໂດຍ Marina Colasanti)
Carlos Drummond de Andrade ເປັນຊື່ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່. ໃນວັນນະຄະດີບຣາຊິລ ແລະໄດ້ຄົ້ນຫາຫຼາຍປະເພດການຂຽນ. , ຜູ້ຂຽນຈາກ Minas Gerais ເລົ່າເລື່ອງ “ການກະທຳຜິດ” ທີ່ລາວລັກເອົາດອກໄມ້ຈາກສວນ ແລະເບິ່ງມັນຫ່ຽວແຫ້ງຈົນມັນຫ່ຽວແຫ້ງໝົດ.
ເມື່ອລາວຕ້ອງການໃຫ້ດອກໄມ້ນັ້ນເປັນຈຸດໝາຍປາຍທາງອັນສະຫງ່າງາມ, ລາວ. ໄດ້ຮັບການຕອບສະຫນອງທີ່ຫຍາບຄາຍທີ່ບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມຮັບຮູ້ຂອງທໍາມະຊາດຂອງຕົນ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລັກເອົາດອກໄມ້ຈາກສວນນັ້ນ. ຄົນປະຕູຕຶກກຳລັງນອນຫຼັບຢູ່ ແລະຂ້ອຍໄດ້ລັກເອົາດອກໄມ້. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນໍາມັນກັບບ້ານແລະເອົາມັນໃນຈອກນ້ໍາ. ທັນທີທັນໃດຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່ານາງບໍ່ພໍໃຈ. ຈອກແມ່ນຫມາຍຄວາມວ່າສໍາລັບການດື່ມ, ແລະດອກໄມ້ບໍ່ໄດ້ຫມາຍຄວາມວ່າຈະເມົາ. ດອກໄມ້ມີຄວາມແປກໃໝ່ຫຼາຍປານໃດ, ຖ້າເຮົາເບິ່ງໃຫ້ດີ. ໃນຖານະເປັນຜູ້ຂຽນຂອງລັກ,ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສົມມຸດພັນທະຂອງການຮັກສາມັນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນໃຫມ່ນ້ໍາໃນ vase ໄດ້, ແຕ່ດອກໄດ້ປ່ຽນເປັນສີຈືດໆ. ຂ້ອຍຢ້ານຊີວິດຂອງເຈົ້າ. ບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງກັບມັນກັບສວນ. ບໍ່ສົນໃຈກັບທ່ານຫມໍດອກ. ຂ້ອຍໄດ້ລັກມັນໄປ, ຂ້ອຍເຫັນມັນຕາຍ.
ມັນຫ່ຽວແຫ້ງແລ້ວ, ແລະດ້ວຍສີແຫ່ງຄວາມຕາຍ, ຂ້ອຍຄ່ອຍໆເອົາມັນຂຶ້ນມາ ແລະໄປຝາກມັນໄວ້ໃນສວນທີ່ມັນອອກດອກ. ຄົນເຝົ້າປະຕູໄດ້ໃສ່ໃຈ ແລະ ດູຖູກຂ້ອຍວ່າ:
– ເຈົ້າຄິດແນວໃດ, ມາຖິ້ມຂີ້ເຫຍື້ອຈາກເຮືອນຂອງເຈົ້າໃນສວນນີ້!
(Furto de Flor, ໂດຍ Carlos Drummond de Andrade )
ປະເພດລະຄອນ
ປະເພດລະຄອນແມ່ນເລື່ອງທີ່ນຳເອົາເລື່ອງລາວມາສະແດງ, ຄືກັບໃນໂຮງລະຄອນ. ໃນວັນນະຄະດີປະເພດນີ້ປະກອບມີ: ຄວາມໂສກເສົ້າ, ຕະຫຼົກ, ຕະຫຼົກ, ຄວາມໂສກເສົ້າ, ຟອດຊີ ແລະອັດຕະໂນມັດ .
ປະເພດຍ່ອຍເຫຼົ່ານີ້ມີລັກສະນະທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ໃນຄວາມໂສກເສົ້າ, ເຫດການ narrated ແມ່ນ, ເປັນຊື່ເວົ້າວ່າ, tragic. ການສິ້ນສຸດຂອງເລື່ອງເຫຼົ່ານີ້ມັກຈະເປັນເລື່ອງທີ່ໂສກເສົ້າ.
ໃນເລື່ອງຕະຫຼົກ, ສິ່ງທີ່ຄົ້ນພົບແມ່ນເລື່ອງຕະຫຼົກ (ມັນມັກຈະມີຈຸດຈົບທີ່ມີຄວາມຫວັງ) ແລະໃນເລື່ອງຕະຫຼົກມີເລື່ອງຕະຫຼົກ ແລະ ໄພພິບັດ, ເຮັດໃຫ້ການລວມຕົວລະຫວ່າງສອງສາຍ.
Farce ແລະ auto ແມ່ນຄັ້ງໜຶ່ງທີ່ມີຄຸນຄ່າ ແລະຮູບແບບວັນນະຄະດີທີ່ໂດດເດັ່ນກວ່າ, ອັນທຳອິດແມ່ນສັ້ນ ແລະຕະຫຼົກ ແລະອັນທີສອງມີນ້ຳສຽງທາງສາສະໜາ ແລະສິນລະທຳ.
ຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ມີຊື່ສຽງໃນວັດທະນະທຳຕາເວັນຕົກຂອງເອີຣົບ. ແມ່ນ Oedipus the King , ຂຽນໃນ 427 BC. ໂດຍ Sophocles, ຫນຶ່ງໃນນັກຂຽນບົດລະຄອນຊາວເກຣັກທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດຂອງວັດຖຸບູຮານ.
ບົດລະຄອນນໍາສະເຫນີ myth ຂອງ Oedipus, ຜູ້ທີ່, cursed ໂດຍ gods, ມີຈຸດຫມາຍປາຍທາງທີ່ຈະຂ້າພໍ່ຂອງລາວແລະແຕ່ງງານກັບແມ່ຂອງລາວ. ເລື່ອງນີ້ມີຕອນຈົບທີ່ໂຫດຮ້າຍ, ເຊິ່ງເຂົ້າກັບປະເພດຂອງ ຄວາມໂສກເສົ້າ .
EDIPUS — ແມ່ນນາງເປັນຜູ້ໃຫ້ລູກແກ່ເຈົ້າບໍ?
SERVO — ແມ່ນແລ້ວ, ຂ້ອຍ ກະສັດ.
EDIPUS — ແລະເພື່ອຫຍັງ?
SERVUS— ເພື່ອວ່າຂ້ອຍຈະຂ້ານາງ.
EDIPUS — ແມ່ຄົນໜຶ່ງໄດ້ເຮັດແບບນັ້ນ! ຈັ່ງຊັ້ນ!
SERVUS — ລາວເຮັດແນວນັ້ນ, ຢ້ານຄຳພະຍາກອນທີ່ຮ້າຍກາດ...
EDIPUS— ຄຳພະຍາກອນອັນໃດ?
SERVUS— ເດັກຊາຍຄົນນັ້ນຄວນຂ້າພໍ່ຂອງລາວ, ດັ່ງນັ້ນເຂົາເຈົ້າ. ເວົ້າ..
EDIPUS — ແລ້ວເປັນຫຍັງໃຫ້ມັນແກ່ຊາຍເຖົ້າຄົນນັ້ນ?
SERVO — ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເສຍໃຈນຳລາວ! ຂ້າພະເຈົ້າຂໍໃຫ້ຊາຍຄົນນີ້ພາເຂົາໄປບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຕົນ, ໄປປະເທດທີ່ຫ່າງໄກສອກຫຼີກ ... ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າໃນປັດຈຸບັນໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ເຂົາຈາກຄວາມຕາຍກັບໂຊກຊະຕາທີ່ຮ້າຍແຮງກວ່າ! ແລ້ວ, ຖ້າເຈົ້າເປັນເດັກນ້ອຍ, ຈົ່ງຮູ້ວ່າເຈົ້າເປັນຜູ້ຊາຍທີ່ບໍ່ພໍໃຈທີ່ສຸດ!
EDIPUS — ຢ້ານ! ຕົກໃຈ! ວິບັດແມ່ນຂ້ອຍ! ທຸກຢ່າງເປັນຄວາມຈິງ! ໂອ ແສງສະຫວ່າງ, ຂໍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນທ່ານເປັນຄັ້ງສຸດທ້າຍ! ສາບແຊ່ງລູກຊາຍທີ່ເຮົາເປັນ, ສາບແຊ່ງສາມີຂອງແມ່ຂອງຕົນເອງ... ແລະ... ສາບແຊ່ງຜູ້ຂ້າພໍ່ຂອງຕົນເອງ!
