De verloren dochter: analyse en interpretatie van de film

De verloren dochter ( De verloren dochter De film, die eind 2021 uitkomt, is een bewerking van het gelijknamige werk van Elena Ferrante, het pseudoniem van een onbekende Italiaanse schrijfster.

De beroemde Britse actrice Olivia Colman wordt geprezen voor haar ongelooflijke prestatie in de speelfilm.

Synopsis en trailer

De plot speelt zich af aan de kust van Griekenland en volgt Leda, een 48-jarige universiteitsprofessor die besluit alleen op vakantie te gaan om uit te rusten.

Alles verloopt zoals verwacht, totdat Leda haar ruimte ziet binnenvallen door een talrijke familie, die verschijnt en haar de rust ontneemt.

Ze begint dan de mensen om haar heen te observeren en creëert een obsessie voor Nina, een jonge moeder, en haar dochter Elena.

De dynamiek tussen moeder en dochter is conflictueus. Leda ziet Nina's angst en bezorgdheid bij het uitoefenen van de moederrol, en identificeert zich daarom met haar en ontwikkelt een merkwaardige relatie met het meisje.

Emotioneel geschokt herleeft Leda uiteindelijk momenten uit haar eigen geschiedenis, waarbij ze herinneringen ophaalt aan de dramatische periode toen haar dochters klein waren.

(Waarschuwing: het artikel bevat spoilers vanaf hier!)

Analyse en interpretaties

Er zijn verschillende lagen van betekenissen, reflecties en symbolen die we uit The Lost Daughter kunnen halen, zowel in het boek als in de film.

In een intieme en spannende vertelling is de speelfilm een drama-psychologisch dat licht werpt op vragen en zorgen die inherent zijn aan het vrouwelijke universum. Zo draagt het bij tot een realistische en rauwe kijk op de ervaring om moeder te worden in onze samenleving .

Dakota Johnson in de rol van Nina in De verloren dochter

Misschien lijkt de hoofdpersoon voor een deel van de kijkers een "wrede" of "egoïstische" vrouw en worden de kwesties die het verhaal doordringen gezien als "banaal", ze gaan immers onder andere over het moederschap en de uitdagingen daarvan.

Wie zich echter met dergelijke angsten kan verbinden en identificeren, vooral het vrouwelijke publiek, ziet in Leda een echte vrouw, vol tegenstrijdigheden en oprechte en begrijpelijke drama's.

Het verhaal gaat over gevoelige onderwerpen en "slaat de spijker op zijn kop" door een... karakter in conflict met zijn familierelatie - met haar dochters en haar man.

Het laat namelijk duidelijk zien hoe het idee van het "altijd gelukkige gezin" of het etiket van het "margarinefamilie" vaak niet van toepassing is op het praktische leven, maar slechts een idealisering is.

Actrice Jessie Buckley speelt Leda in haar jeugd

In de plot, gevoelens zoals schuldgevoel, nostalgie, afgunst, wrok en het verlangen om het verleden te "repareren"... Ze laten ons in Leda's psyche duiken en roepen harde vragen op over onze eigen biografie, als dochters en zonen of als moeders en vaders.

Een thema dat in feite sterk naar voren komt is het verschil tussen wat van mannen en vrouwen wordt verwacht wanneer zij de opvoeding van kinderen op zich nemen. Van mannen wordt niet verwacht dat zij altijd aanwezig zijn bij de opvoeding van de kinderen, en hun eventuele afwezigheid is begrijpelijk, hetzij om professionele, hetzij om persoonlijke redenen. Voor vrouwen daarentegen zijn de aanklacht en het oordeel in deze gevallen onverbiddelijk.

Interpretaties

Sommige elementen in de plot zijn essentieel om een sombere toon aan te geven en brengen belangrijke metaforen en symbolen. De pop is een van deze voorwerpen en verschijnt als een voorstelling van het verleden voor Leda.

Na de tijdelijke verdwijning van Elena, de dochter van Nina, steelt Leda de pop van het meisje en neemt die mee, het meisje in tranen achterlatend en met enorme stress voor haar moeder. De vraag die overblijft is: waarom nam Leda de pop mee?

Olivia Colman in een scène uit De verloren dochter

De precieze motieven zijn niet bekend, en wanneer ze door Nina wordt ondervraagd, antwoordt ze ontwijkend dat het "voor de lol" was. Maar als we haar psychologische profiel analyseren, kunnen we aannemen dat de pop voor haar diende als een symbolische bron om haar relatie met haar eigen dochters te herbeleven, en een mogelijkheid bood om op een andere manier te moederen.

De dynamiek met de pop herhaalt echter acties uit het verleden, zoals verlating en terugkeer, waargenomen als ze het in de kast verstopt, uit de kast haalt, in de prullenbak gooit, uit de prullenbak haalt, naast andere tegenstrijdige houdingen.

De ontvoering van de pop kan ook als een van de verklaringen het verlangen hebben om die familie ongemak te bezorgen, wat pijnlijke herinneringen opriep. Leda ziet zichzelf met een macht in handen en dit windt haar op.

Interessant is ook Leda's obsessie met het legen en schoonmaken van de pop, waarbij ze het water erin laat lopen, in een stressvolle en nutteloze actie. Een ander hoogtepunt is het moment waarop een larve uit het speelgoed tevoorschijn komt, wat suggereert dat er leven zit in dit levenloze object.

De film sluit af met de hoofdpersoon op het strand nadat hij gewond is geraakt door Nina als zij hem de pop overhandigt en de diefstal bekent. Als ze wakker wordt, spreekt ze met haar dochters aan de telefoon en antwoordt dat ze niet gestorven is, ze zegt " Eigenlijk leef ik ".

Maggie Gyllenhaal, de regisseur van de film, ondermijnt het einde van het boek, dat een meer melancholische dialoog bevat, waar Leda zegt " Ik ben dood, maar ik ben in orde. ".

Op deze manier is het mogelijk te interpreteren dat Leda Nina's aanval overleeft en zich op de een of andere manier weet te verzoenen met haar verleden, nadat ze traumatische ervaringen heeft meegemaakt en een deel van haar geschiedenis heeft herbeleefd.

Technisch gegevensblad

Je bent misschien geïnteresseerd :