Norberto Bobbio: życie i twórczość

Norberto Bobbio (1989-2004) był ważnym włoskim intelektualistą, który wniósł swój wkład w badania nad demokracją i prawami człowieka.

Prawnik był jednym z największych naukowców ubiegłego wieku, a także ważnym działaczem politycznym w burzliwych Włoszech.

Biografia Norberto Bobbio

Norberto Bobbio był uważany za filozof demokracji i zagorzały obrońca praw człowieka, intelektualista odniósł sukces w swojej karierze, zyskując uznanie nie tylko we Włoszech, ale także w innych krajach na całym świecie.

Jego życie obejmowało praktycznie cały XX wiek (1909-2004), a więc Bobbio był także przede wszystkim świadek przemian społecznych i politycznych Był świadkiem dwóch wojen światowych, powstania i upadku komunizmu, nazizmu i totalitaryzmu.

Pochodzenie demokratów

Urodzony 18 października 1909 roku w bardzo tradycyjnej rodzinie, Norberto był synem chirurga (Luigi Bobbio) i wnukiem dyrektora szkoły (Antonio Bobbio). Jego dziadek pisał już dla wielu lokalnych gazet i był dobrze znany w okolicy, w której mieszkali.

Dzięki dość wygodnemu życiu rodzina Bobbio zawsze cieszyła się prestiżem społecznym i prowadziła dostatnie życie codzienne. Według autobiografii filozofa o tym okresie jego życia:

mieszkaliśmy w pięknym domu, z dwiema służącymi, prywatnym kierowcą (...) i dwoma samochodami

Wykształcenie akademickie Norberto Bobbio

Intelektualista ukończył prawo (w 1931 r.) i filozofię (w 1933 r.) na Uniwersytecie w Turynie.

Znaczenie polityczne

Bobbio powstało aresztowany dwukrotnie z powodów politycznych Pierwsze z nich miało miejsce 15 maja 1935 r., wraz z kolegami z grupy Sprawiedliwość i Wolność.

Po raz drugi został aresztowany w lutym 1944 r. O tym ostatnim aresztowaniu, które miało miejsce, gdy jego żona była w ciąży, Norberto stwierdził w swojej autobiografii

Nasze życie zostało wstrząśnięte. Wszyscy przeszliśmy przez bolesne doświadczenia: strach, ucieczki, aresztowania, więzienia. I straciliśmy bliskich. Z powodu tego wszystkiego i po tym, nigdy nie wrócimy do tego, kim byliśmy wcześniej. Nasze życie zostało podzielone na dwie części, "przed" i "po".

Filozof walczył z faszyzmem, był aktywnym uczestnikiem próby obalenia dyktatora Mussoliniego. Bobbio był częścią ruchu Sprawiedliwości i Wolności oraz Ruchu Oporu, dołączając do socjalistów i liberałów, aby pokonać reżim.

Aldo Capitini z Norberto Bobbio w 1961 r.

Chociaż tylko raz ubiegał się o urząd publiczny we Włoszech (i nie został wybrany), Norberto aktywnie uczestniczyli w demokratycznej grze będąc odpowiedzialnym za restrukturyzację polityki w niespokojnym powojennym scenariuszu.

Kariera akademicka

Bobbio był profesorem na Uniwersytecie w Turynie, gdzie wykładał filozofię prawa w latach 1948-1972 i filozofię polityczną w latach 1972-1979.

Wykładał również na Uniwersytecie w Camerino, Uniwersytecie w Padwie i Uniwersytecie w Sienie.

Intelektualista założył pierwszą katedrę nauk społecznych we Włoszech W 1950 r. założył w Wenecji, wraz ze współpracownikami, Europejskie Towarzystwo Kultury (SEC), instytucję, której po latach został honorowym prezesem.

Równolegle zawsze pisał dla magazynów i gazet szerząc swoją wiedzę.

Po przejściu na emeryturę kontynuował pisanie esejów dla mediów.

Norberto Bobbio w Brazylii

We wrześniu 1982 r. intelektualista wraz z żoną przebywał w Brazylii na zaproszenie Uniwersytetu w Brasilii i Wydziału Prawa USP.

Naukowiec wziął udział w wydarzeniu w Brasilii z serii Encontros da UnB oraz w dwóch konferencjach w São Paulo.

Uznanie

Norberto Bobbio odwrócił się Emerytowany profesor na Uniwersytecie w Turynie Został również emerytowanym profesorem w wielu instytucjach na całym świecie (m.in. na uniwersytetach w Buenos Aires, Paryżu i Madrycie).

Uznano również, że dożywotni senator Włoch W 1984 roku Sandro Pertini, ówczesny prezydent Republiki, został mianowany na to stanowisko.

Życie osobiste

Norberto Bobbio był żonaty z Valerią Cova (ślub odbył się 28 kwietnia 1943 r.), z którą miał troje dzieci i był żonaty przez ponad pięć dekad. Dzieci Bobbio to: Luigi, Andrea i Marco.

Śmierć intelektualisty

Norberto Bobbio zmarł 9 stycznia 2004 r. w swoim rodzinnym mieście, w wieku 94 lat, w szpitalu Molinette.

Twórczość Norberto Bobbio

Po raz pierwszy napisał o Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka w 1951 r. po wygłoszeniu wykładu 4 maja w Turynie. Od tego momentu Norberto Bobbio zaczął pisać coraz częściej, starając się szerzyć swoją wiedzę.

Jego główne tematy zainteresowań to: prawa człowieka, polityka, etyka, rola państwa, prawo. Bobbio był także zagorzałym obrońcą praw socjalnych (edukacji, zdrowia i pracy).

Jego książki opublikowane w języku portugalskim to:

• Społeczeństwo i państwo we współczesnej filozofii politycznej (1986)
• Jaki socjalizm? (1987)
• Thomas Hobbes (1991)
• Równość i wolność (1996)
• Pamiętnik stulecia (1997)
• Czas pamięci (1997)
• Locke i prawo naturalne (1997)
• Intelektualiści i władza (1997)
• Eseje o Gramscim i koncepcji społeczeństwa obywatelskiego (1999)
• Ideologie i władza w kryzysie (1999)
• Ogólna teoria polityki (2000)
• Przyszłość demokracji (2000)
• Między dwiema republikami (2001)
• Eseje na temat nauk politycznych we Włoszech (2002)
• Dialog wokół Republiki (2002)
• Problem wojny i ścieżki pokoju (2003)
• Wiek praw (2004)
• Koniec długiej drogi (2005)
• Ani z Marksem, ani przeciwko Marksowi (2006)
• Pozytywizm prawny (2006)
• Od struktury do funkcji: nowe studia z teorii prawa (2007)
• Prawa i obowiązki w republice: wielkie tematy polityki i obywatelstwa (2007)
• Od faszyzmu do demokracji (2007)
• Słownik polityczny (2007)
• Prawo i władza (2008)
• Nieobecna trzecia strona: eseje i dyskursy o wojnie (2009)
• Jaka demokracja? (2010)
• Pochwała spokoju (2011)
• Prawa i lewa strona (2012)
• Teoria porządku prawnego (2014)
• Studia nad ogólną teorią prawa (2015)
• Polityka i kultura (2015)
• Teoria zasady prawnej (2016)
• Przeciwko nowym despotyzmom (2016)
• Eseje na temat nauk politycznych we Włoszech (2016)
• Jusnaturalizm i pozytywizm prawny (2016)
• Autobiografia: życie polityczne (2017)
• Państwo, rząd, społeczeństwo (2017)
• Liberalizm i demokracja (2017)
• Teoria form rządów (2017)
• Pisma o Marksie: dialektyka, państwo, społeczeństwo obywatelskie (2018)

Zwroty autorstwa Noberto Bobbio

Wiemy coraz mniej.

Dyktatura deprawuje ducha ludzi, ogranicza hipokryzję, kłamstwa i służalczość.

Mój szacunek dla klasyków osiągnął punkt, w którym nigdy nie odważyłem się, aby przyjąć znany wizerunek, wspiąć się na ich plecy, krasnolud na plecach gigantów, wyższy od nich tylko stojąc na ich plecach. Zawsze miałem wrażenie, że gdybym to zrobił, jeden z nich miałby prawo powiedzieć, nieco zirytowany:

- Zrób mi przysługę, zejdź na dół i zajmij swoje miejsce, które jest u moich stóp

Podstawowym powodem, dla którego w niektórych okresach mojego życia interesowałem się polityką lub, innymi słowy, odczuwałem, jeśli nie obowiązek, zbyt ambitne słowo, to przynajmniej potrzebę zajmowania się polityką, a czasem, choć bardzo rzadko, angażowania się w działalność polityczną, zawsze był dyskomfort przed spektaklem ogromnych nierówności, tak nieproporcjonalnych, jak to tylko możliwe.nieuzasadnione, między bogatymi i biednymi, między tymi na szczycie i tymi na dole skali społecznej, między tymi, którzy mają władzę, czyli zdolność do decydowania o zachowaniu innych, czy to w sferze gospodarczej, czy w sferze politycznej i ideologicznej, a tymi, którzy jej nie mają.

Poznaj również