5 korte verhalen om nu te lezen

Grote verhalen kunnen ook in een paar regels worden verteld! Als je graag leest maar niet veel tijd hebt, heb je de juiste inhoud gevonden. Wij hebben hieronder een aantal ongelooflijke korte verhalen geselecteerd die je in een paar minuten kunt lezen:

• The Disciple, door Oscar Wilde
• Bij nacht, door Franz Kafka
• Totale Schoonheid, door Carlos Drummond de Andrade
• Maandag of dinsdag, door Virginia Woolf
• Perplexiteit, door Maria Judite de Carvalho

The Disciple, door Oscar Wilde

Toen Narcissus stierf veranderde het meer van zijn plezier van een kom met zoet water in een kom met zoute tranen, en de oreo's kwamen huilend door het bos met de hoop te zingen en troost te geven aan het meer.

En toen zij zagen dat het meer was veranderd van een kom zoet water in een kom zoute tranen, maakten zij de groene vlechten van hun haar los en riepen: "Wij begrijpen dat jullie zo huilen om Narcissus, zo mooi was hij."

"En Narcissus was mooi?" zei Lake.

"Wie kan het beter weten dan u?" antwoordden de orées. "Bij ons kwam hij nauwelijks voorbij, maar u zocht hij, en lag op uw oevers en keek naar u, en in de spiegel van uw water weerspiegelde hij zijn eigen schoonheid."

En het meer antwoordde: "Maar ik hield van Narcissus, want toen hij aan mijn oevers lag en mij aankeek, zag ik in de spiegel van zijn ogen mijn eigen schoonheid weerspiegeld."

Oscar Wilde (1854 - 1900) was een belangrijke Ierse schrijver, vooral bekend om zijn toneelstukken en roman Het portret van Dorian Gray heeft de auteur ook verschillende korte verhalen geschreven.

De tekst verwijst naar de de klassieke mythe van Narcissus Hier wordt het verhaal verteld vanuit het perspectief van het meer. We beseffen dat ook hij van Narcissus hield omdat hij zichzelf in diens ogen kon zien.

Zo brengt het korte verhaal een interessante reflectie over de liefde zelf: de mogelijkheid van op zoek naar onszelf als we met anderen omgaan.

2. Bij nacht, door Franz Kafka

Zich onderdompelen in de nacht! Zoals men soms het hoofd in de borst begraaft om zich te bezinnen, zo gaat men helemaal op in de nacht. Overal slapen mensen. Een klein schouwspel, een onschuldige zelfbevrediging, is het slapen in huizen, in stevige bedden, onder een veilig dak, uitgestrekt of gekrompen, op matrassen, tussen lakens, onder dekens; in werkelijkheid zijn ze bij elkaar als vroeger en alsdan in een verlaten gebied: een kamp in de open lucht, een ontelbaar aantal mensen, een leger, een volk onder een koude hemel, op een koude aarde, op de grond geworpen waar ze eens hadden gestaan, met hun voorhoofd tegen hun arm gedrukt, hun gezicht tegen de grond gedrukt, vredig ademend. En jij, kaarsen, jij bent een van de wachters, je vindt degene naast je die de aangestoken houtblok schudt dat je uit de hoop vanWaarom kaarsen? Iemand moet kijken, zei je. Iemand moet er zijn.

Franz Kafka (1883 - 1924), geboren in het voormalige Oostenrijks-Hongaarse Rijk, was een van de grootste schrijvers van de Duitse taal en werd onsterfelijk door zijn romans en korte verhalen.

In dit korte verhaal, een van de vele die hij in zijn notitieboeken heeft gevonden, benadert het proza een poëtische toon. Nadenkend over de nacht en zijn stand-by modus We kunnen de emoties waarnemen van een eenzaam subject, dat wakker blijft terwijl alle anderen slapen.

Sommige interpretaties suggereren dat het verhaal autobiografische elementen heeft, aangezien Kafka aan slapeloosheid leed en de vroege ochtenden besteedde aan maakproces literair.

3. totale schoonheid, door Drummond

De schoonheid van Gertrude fascineerde iedereen en Gertrude zelf. De spiegels staarden naar haar gezicht en weigerden de mensen in het huis en nog veel minder de bezoekers te weerspiegelen. Ze durfden niet het hele lichaam van Gertrude te bedekken. Het was onmogelijk, zo mooi, en de badkamerspiegel, die dit durfde, brak in duizend scherven.

Het meisje kon de straat niet meer op omdat de voertuigen naar goeddunken van de chauffeurs stopten en de chauffeurs op hun beurt alle handelingsbekwaamheid verloren. Er ontstond een monsterfile die een week duurde, hoewel Gertrudes onmiddellijk naar huis terugkeerde.

De Senaat nam een noodwet aan die Gertrude verbood bij het raam te komen. Het meisje leefde opgesloten in een kamer die alleen haar moeder kon betreden, omdat de butler zelfmoord had gepleegd met een foto van Gertrude op zijn borst.

Gertrude kon niets doen. Ze was zo geboren, dit was haar fatale lot: extreme schoonheid. En ze was gelukkig, wetende dat ze onvergelijkbaar was. Bij gebrek aan zuivere lucht, eindigde ze zonder levensvoorwaarden, en op een dag sloot ze voorgoed haar ogen. Haar schoonheid verliet haar lichaam en bleef zweven, onsterfelijk. Gertrude's reeds verzwakte lichaam werd naar het graf gebracht, en haar schoonheid bleef schitteren in de gesloten kamer.achter slot en grendel.

Carlos Drummond de Andrade (1902 - 1987) was een bekend Braziliaans schrijver van de tweede modernistische generatie. Hij werd vooral geroemd om zijn poëzie, maar schreef ook belangrijke korte verhalen en kronieken.

In de onverwachte plot, volgen we de tragisch lot Gertrude, een vrouw die uiteindelijk stierf omdat ze "te mooi" was. Met meesterschap gebruikt de auteur het verhaal om sociaal-culturele beschouwingen te weven, waarbij ze de wereld waarin we leven ironiseert en bekritiseert.

In een realiteit die vaak futiel is en gekenmerkt wordt door de overheersing van vrouwen, kan hun schoonheid fungeren als een zegen en een vloek Ze worden gecontroleerd, in de gaten gehouden en er zelfs voor gestraft.

4. Monday or Tuesday, door Virginia Woolf.

Lui en onverschillig, gemakkelijk de ruimte trillend met zijn vleugels, de weg wetend, vliegt de reiger over de kerk onder de hemel. Wit en ver weg, in zichzelf verzonken, cirkelt hij steeds weer rond de hemel, hij gaat vooruit en verder. Een meer? Wis zijn oevers! Een berg? Ah, perfect - de zon verguld zijn oevers. Daar gaat hij onder. Varens, of witte veren voor eeuwig en altijd.

Verlangend naar de waarheid, erop wachtend, moeizaam een paar woorden uitstortend, eeuwig verlangend - (een schreeuw weerklinkt naar links, een andere naar rechts. Auto's trekken uiteen. Bussen conglomereren in conflict) eeuwig verlangend - (met twaalf dreigende slagen verzekert de klok dat het middag is; het licht straalt gouden tinten uit; kinderen koken) - eeuwig verlangend naar de waarheid. De koepel isrood; munten hangen aan bomen; rook gutst uit schoorstenen; blaffen, brullen, roepen "IJzer te koop!" - en de waarheid?

Stralend naar een punt, mannenvoeten en vrouwenvoeten, zwart en met goud ingelegd - (Dit bewolkte weer - Suiker? Nee, dank u - de gemeenschap van de toekomst) - de vlammen flakkeren en verduisteren de kamer, behalve de zwarte figuren met hun gloeiende ogen, terwijl buiten een vrachtwagen uitlaadt, juffrouw Zo-en-zo thee drinkt aan het bureau en vensterruiten bontjassen conserveren.

Bevend, licht bebladerd, dwalend in hoeken, voorbij de wielen geblazen, bespat met zilver, thuis of weg van huis, geplukt, verspild in verschillende tinten, opgeveegd, neergehaald, geplukt, geruïneerd, opgestapeld - en de waarheid?

Nu verzameld bij de haard, op het witte marmeren plein. Uit de diepte van het ivoor rijzen woorden die hun zwartheid uitstorten. Het boek laten vallen; in vlammen, in rook, in kortstondige vonken - of nu op reis, het hangende marmeren plein, minaretten beneden en Indische zeeën, terwijl de ruimte blauw belicht en sterren fonkelen - waarheid? Of nu, bewust van de werkelijkheid?

Lui en onverschillig gaat de reiger verder; de hemel kijkt naar de sterren; en onthult ze dan.

Virginia Woolf (1882 - 1941), Engelse avant-garde schrijfster en een van de meest illustere voorlopers van het modernisme, viel internationaal op met haar romans, novellen en korte verhalen.

Hier vinden we een verteller die observeert het dagelijks leven Zijn blik volgt de bewegingen van de stad, het stedelijk landschap doorkruist door de aanwezigheid van een menigte en door natuurlijke elementen, zoals een vliegende reiger.

Terwijl we zien wat er buiten gebeurt, zien we ook een glimp van de gedachten en emoties van deze persoon die gewoon getuige zijn van alles Er lijkt dus een overeenkomst te bestaan tussen de buitenwereld en zijn innerlijke, privé en geheime leven, die wij niet kennen.

5. verbijstering, door Maria Judite de Carvalho

Het kind was perplex. Zijn ogen waren groter en helderder dan op andere dagen, en een nieuwe, verticale streep tussen zijn korte wenkbrauwen. "Ik begrijp het niet," zei hij.

Voor de televisie, de ouders. Kijken naar het kleine scherm was hun manier om naar elkaar te kijken. Maar die avond, zelfs dat niet. Zij was aan het breien, hij had de krant open. Maar breien en krant waren alibi's. Die avond weigerden ze zelfs het scherm waar hun blikken zich vermengden. Het meisje was echter nog niet oud genoeg voor zulke volwassen en subtiele voorwendsels, en, zittend op de grond, keek ze recht vooruit, metEn dan de grote, ruwe blik en het niet begrijpen. "Ik begrijp het niet," herhaalde hij.

"Wat begrijp je niet?" zei de moeder onuitgesproken, aan het eind van haar carrière, haar hint nemend om door de rumoerige stilte heen te scheuren waarin iemand met exquise wreedheid iemand aan het slaan was.

"Dit, bijvoorbeeld."

"Dit wat"

"Ik weet het niet, het leven," zei het kind ernstig.

De vader vouwde het papier op, wilde weten wat het probleem was dat zijn achtjarige dochter zo plotseling verontrustte. Zoals gewoonlijk bereidde hij zich voor om haar alle problemen uit te leggen, die van het rekenen en de andere.

"Alles wat ons gezegd wordt niet te doen is een leugen."

"Ik begrijp het niet."

"Waarom, zoveel. Alles. Ik heb veel nagedacht en... Ons wordt verteld niet te doden, niet te slaan. Zelfs geen alcohol te drinken, want dat is slecht voor je. En dan de TV... In de films, in de reclames... Hoe is het leven eigenlijk?"

De hand liet zijn breiwerk vallen en slikte droogjes. De vader haalde diep adem als iemand die zich voorbereidde op een zware wedstrijd.

"Eens kijken," zei hij terwijl hij naar het plafond keek voor inspiratie, "het leven..."

Maar zo gemakkelijk was het niet om te praten over het gebrek aan respect, de liefdeloosheid, de absurditeit die hij als normaal had aanvaard en die zijn dochter, van acht jaar oud, weigerde.

"Leven...," herhaalde hij.

De breinaalden begonnen weer te fladderen als vogels met geknipte vleugels.

Maria Judite de Carvalho (1921 - 1998) was een vooraanstaand auteur uit de Portugese literatuur die vooral korte verhalen schreef. De tekst die we hierboven presenteren speelt zich af in een huiselijke omgeving met een familie verzameld in de woonkamer.

Het kind, dat naar de televisie kijkt, raakt steeds meer in de war, omdat de werkelijkheid heel anders is dan wat ze heeft geleerd. De nieuwsgierigheid en onschuld van het meisje staan in contrast met de stille aanvaarding van hun ouders, die de vragen ontwijken.

Nu ze volwassen en ervaren zijn, weten ze al dat het leven en de wereld onbegrijpelijk zijn, vol hypocrisies en tegenstrijdigheden waar we niet aan proberen te denken.