Wie was Carolina Maria de Jesus? Leer over het leven en werk van de auteur van Quarto de Despejo

Carolina Maria de Jesus was een zeer belangrijke Braziliaanse schrijfster, die een werk produceerde met een sterke lading van sociale aanklacht en verslag van de strijd om te overleven.

Door haar spontane, eenvoudige en waarheidsgetrouwe manier van schrijven vertelde Carolina over de pijn en moeilijkheden van een arme, zwarte vrouw, moeder van drie kinderen en alleenstaand, die in de jaren vijftig in de favela Canindé in São Paulo woonde.

Beschouwd als de eerste grote zwarte vrouwelijke schrijfster in het land, verwierf ze bekendheid in de jaren 1960 met de publicatie van het boek Dumpkamer: dagboek van een sloppenwijkbewoner Het werk heeft wereldwijde erkenning gekregen en is in meer dan 14 talen vertaald.

Biografie van Carolina Maria de Jesus

Carolina Maria de Jesus werd geboren op 14 maart 1914 in de stad Sacramento, Minas Gerais. Haar grootouders waren slachtoffers van de slavernij en haar moeder was een eenvoudige wasvrouw, moeder van 7 kinderen.

Met de hulp van Maria Leite Monteiro de Barros, een van de bazen van haar moeder, ging Carolina twee jaar naar de Alan Kardec-school, genoeg om te leren lezen.

Zijn familie probeerde in 1924 hun levenskwaliteit te verbeteren door te verhuizen naar de stad Lageado (MG), waar ze op het land werkten, maar keerde in 1927 al snel terug naar Sacramento.

Carolina verhuist eind jaren veertig naar São Paulo en gaat wonen in de favela Canindé. In die tijd is de stad aan het moderniseren en verschijnen de eerste favela's (sloppenwijken).

Zo voedde Carolina haar drie kinderen, João José de Jesus, José Carlos de Jesus en Vera Eunice de Jesus Lima, in haar eentje op. Haar weinige inkomsten haalde ze uit de verkoop van recyclebare materialen die ze in de straten van de stad verzamelde.

Nieuwsgierig en intelligent, genoot ze van alle boeken die tot haar kwamen. Al snel begon ze ook te schrijven en hield ze een dagboek bij waarin ze vertelde over haar dagelijks leven, moeilijkheden, verlangens en beschouwingen over het leven in een arme gemeenschap.

In het midden van de jaren 50, de journalist Audálio Dantas Hem was gevraagd een verhaal over Canindé te maken en daar ontmoette hij Carolina, die hem haar dagboek liet zien.

Zo ontstond de samenwerking die zou leiden tot het eerste boek, Uitzettingsruimte: dagboek van een krottenwijkbewoner Na de publicatie, en met haar enorme succes in Brazilië en daarbuiten, kon de schrijfster uit de favela verhuizen. Later bracht ze nog andere boeken uit en zelfs een muziekalbum met haar composities, in 1961.

Hoewel ze de armoede achter zich liet, kon Carolina het geld dat ze verdiende niet houden en tegen het einde van haar leven kreeg ze opnieuw financiële problemen.

De schrijfster stierf op 13 februari 1977, op 62-jarige leeftijd, aan ademhalingsproblemen in een boerderij aan de rand van São Paulo. Helaas was ze toen al vergeten door het publiek en de media.

Kinderen van Carolina de Jesus

Carolina kreeg drie kinderen. Het eerste, João José de Jesus, werd geboren in 1948. Twee jaar later, in 1950, beviel ze van José Carlos. In 1953 werd Vera Eunice geboren.

Al haar kinderen waren het resultaat van relaties met mannen die het vaderschap niet aannamen. Carolina voedde ze dus allemaal alleen op.

Haar dochter Vera Eunice studeerde af als lerares en vertelt in onderstaande video iets over het leven en de persoonlijkheid van haar moeder.

Boeken van Carolina Maria de Jesus

De productie van Carolina was tijdens haar leven niet erg omvangrijk, maar na haar dood zijn er enkele werken uitgebracht. Deze boeken bevatten enkele van de verschillende teksten die zij heeft nagelaten. Bekijk welke de belangrijkste publicaties van de schrijfster zijn.

Publicatie omvat Lege kamer , Bitita's dagboek e Metselwerk Huis

Boeken gepubliceerd tijdens zijn leven

Eviction Room: dagboek van een sloppenwijkbewoner (1960)

Dit is het eerste en belangrijkste boek van Carolina, waaruit de schrijfster bekendheid verwierf en de wereld kon vertellen over haar leven als krottenwijkbewoonster, alleenstaande moeder, zwarte vrouw en papierboer, een realiteit die voor een groot deel van de Braziliaanse bevolking heel gewoon is.

Ontruimingskamer vormde een mijlpaal in het leven van de auteur, maar ook een keerpunt in de nationale literatuur door een stem te geven aan een figuur die zich zo in de marge van de samenleving bevond.

Casa de Alvenaria: dagboek van een ex-sloppenwijkbewoner (1961)

Carolina Maria's tweede boek was Metselwerk Huis die vertelt hoe hij deel ging uitmaken van een andere sociale klasse, nadat hij vele exemplaren had verkocht van Ontruimingskamer Hier legt ze haar vreugde bloot omdat ze haar stenen huis heeft veroverd, maar ook haar frustraties omdat ze op een bepaalde manier is beoordeeld en afgewezen.

Helaas werd dit boek niet goed geaccepteerd en werden er weinig exemplaren van verkocht, met slechts één editie.

Stukjes honger (1963)

Op Stukjes honger Het verhaal van een blank meisje, welgesteld en dochter van een kolonel, dat verliefd wordt op een jongeman die haar bedriegt, beweert tandarts te zijn en haar een goed leven belooft.

Zo trouwt de hoofdpersoon met hem en komt in een huurhuis terecht, is in nood en wordt geholpen door nederige zwarte vrouwen met wie ze een vriendschappelijke band opbouwt.

Ook deze roman heeft geen grote repercussies gehad. Het is echter een goed geconstrueerd werk, met een goed gebonden plot dat de wereld door de ogen van anderen probeert te interpreteren.

Spreuken (1963)

In dit boekje presenteert Carolina een selectie van gedachten. Zij ziet de publicatie als een manier om bij te dragen aan de oefening van reflectie in de samenleving.

Net als de vorige twee, Spreuken heeft ook geen projectie bereikt.

Postume boeken

Bitita's dagboek (1977)

Wanneer Bitita's dagboek Dit is een compilatie van autobiografische geschriften uit de verschillende dagboeken die zij bijhield.

In dit boek worden herinneringen uit zijn kindertijd tot zijn jeugd gepresenteerd. Een lijn van zijn leven wordt gevolgd door zijn persoonlijke geschriften die inzicht geven in vele maatschappelijke problemen zoals racisme, uitbuiting en onderdrukking.

Persoonlijke bloemlezing (1996)

Ook dit is een bundeling van Carolina's geschriften, maar in deze bundeling ligt de nadruk op haar poëzie. José Carlos Sebe Bom Meihy is verantwoordelijk voor de uitgave.

Er zij op gewezen dat Carolina zichzelf als dichter beschouwde en toen zij de journalist ontmoette die haar "ontdekte", liet zij hem haar gedichten en andere geschriften zien, maar wat Audálio Dantas opviel waren haar dagboeken.

Als zodanig werden Carolina's gedichten pas vele jaren na haar dood gepubliceerd in Persoonlijke bloemlezing.

Muziek album Lege kamer

Na de publicatie van haar eerste boek brengt de auteur via het label RCA Victor ook het gelijknamige muziekalbum uit. Lege kamer in 1961.

In dit werk zingt ze haar eigen composities. De productie wordt ondersteund door de maestro Francisco Moraes en geregisseerd door Julio Nagib:

De beste gedichten van Carolina Maria de Jesus

Lees hieronder enkele belangrijke gedichten van Carolina Maria de Jesus die in haar boeken voorkomen.

1. gedicht Zonder titel

Zeg niet dat ik een boef was,

Ik leefde in de marge van het leven.

Stel dat ik werk zocht,

maar ik werd altijd gepasseerd.

Vertel het Braziliaanse volk

dat het mijn droom was om schrijver te worden,

maar ik had geen geld

om een uitgeverij te betalen.

Gepubliceerd in Lege kamer (1960)

In dit gedicht legt Carolina haar enorme verlangen om te schrijven en erkend te worden bloot. Er is een angstige toon door haar sociale toestand en de vooroordelen waaronder ze leed.

Hier zet ze haar verlangen naar een waardig leven en haar materiële belemmering daarvoor.

2. gedicht Velen renden weg toen ze me zagen...

Velen renden weg toen ze me zagen

Denkend dat ik het niet begreep

Anderen vroegen om te lezen

De verzen die ik schreef

Het was papier dat ik verzamelde

Om mijn levensonderhoud te financieren

En in het afval vond ik boeken om te lezen

Hoeveel dingen ik ook wilde doen

Ik werd gehinderd door vooroordelen

Als ik uitdoof wil ik herboren worden

In een land waar zwart overheerst...

Vaarwel! Vaarwel, ik ga sterven!

En ik laat deze verzen over aan mijn land

Als we het recht hebben om herboren te worden

Ik wil een plek, waar de zwarte man gelukkig is.

Gepubliceerd in Persoonlijke bloemlezing (1996) Editora UFRJ

Carolina Maria was een vrouw die zich ten volle bewust was van haar sociale klasse en haar ras, en heel goed wist (en op de huid zat) onder welke beperkingen zij daarvoor leed.

In dit gedicht komt de aanklacht tegen racisme naar voren, die zij op persoonlijke wijze blootlegt, dromend van een ideale wereld waarin zwarte mensen gelijkheid zouden hebben.

3. gedicht Lege kamer

Toen ik infiltreerde in de literatuur

Ik droomde alleen van gelukzaligheid

Mijn ziel was vol hysterie

Ik voorzag het huilen niet. Toen ik De lege kamer publiceerde...

Dit was mijn wens die uitkwam.

Wat een leven. Wat een vreugde.

En nu... gemetseld huis.

Een ander boek dat zal circuleren

Het verdriet zal verdubbelen.

Zij die mij vragen om te helpen

Uw wensen laten uitkomen

Ik denk dat ik moet publiceren...

- de "Uitzettingskamer".

In het begin zag ik bewondering

Mijn naam circuleerde in de Natie.

Er is een favela schrijver opgestaan.

Naam: Carolina Maria de Jesus.

En de werken die het produceert

Hij liet de mensheid achter in een staat van verwarring...

Eerst was ik in de war.

Het lijkt erop dat ze was afgesloten

In een ivoren kist.

Ik werd gevraagd

Ze was gevleid.

Als een cherubijn.

Toen begonnen ze me te benijden.

Het zei: jij, jij moet geven

Uw goederen, voor een asiel

Zij die aldus tot mij spraken

Ik dacht niet na.

Mijn kinderen.

De dames van high society.

Hij zei: beoefen liefdadigheid.

Warme kleren doneren aan de armen.

Maar het geld van de high society

Niet bedoeld voor liefdadigheid

Het is voor de weilanden, en de dekken

En dus, ging ik op teleurstellende

Mijn afnemend ideaal

Zoals een ouder wordend lichaam.

Ik plooide, ik plooide...

Rozenblaadjes, verwelken, verwelken

En... ik ga dood!

In het stille en koude graf

Ik zal op een dag rusten...

Ik maak me geen illusies

Omdat de favela schrijver

Het was roos gedepetaliseerd.

Hoeveel doornen in mijn hart.

Ze zeggen dat ik ambitieus ben

Dat ik niet liefdadig ben.

Ze rekenden mij tot de woekeraars

Waarom geen kritiek op de industrie?

Die ze als dieren behandelen.

- De arbeiders...

Gepubliceerd in Mijn vreemde dagboek (1996) Editora Xamã

In dit gedicht - dat we brengen met de originele spelling - maakt Carolina een soort "balans" van haar leven.

Ze vertelt hoe haar opkomst als schrijfster tot stand kwam door het publiceren van Lege kamer , toont haar vreugde op dat moment en de daaropvolgende aanklacht van de maatschappij, die haar als "ambitieus" bestempelde.

De auteur eindigt deze poëtische tekst met een nogal aangrijpende beschouwing, waarin hij zich afvraagt waarom de mensen van de elite geen coherentie en menselijke behandeling eisen als het gaat om de werkende bevolking.

Wetenswaardigheden over Carolina Maria de Jesus

• Er wordt gezegd dat een boek dat Carolina's leven intens getekend heeft, was Slaaf Isaura van 1875, geschreven door Bernardo Guimarães.
• De schrijver werkte mee aan de documentaire Favela: leven in armoede (1971), waarin zijn leven wordt beschreven. De film werd opgenomen in Duitsland en gecensureerd in Brazilië door de militaire dictatuur.
• De bibliotheek van het Afro-Brazilië Museum, gelegen in het Ibirapuera Park in São Paulo, heeft de naam Carolina Maria de Jesus-bibliotheek gekregen en bevat ongeveer 11.000 publicaties over zwarte en Afrikaanse onderwerpen.
• Carolina had al uitgevers en kranten gezocht om haar literaire productie onder de aandacht te brengen voordat ze werd "ontdekt" door Audálio Dantas. Ze publiceerde zelfs enkele gedichten in het tijdschrift De cruise .

Stop hier niet! Lees ook :