Boek Chapeuzinho Amarelo, door Chico Buarque

Voor het eerst gepubliceerd in 1979, Geelkapje is een kinderverhaal geschreven door Chico Buarque dat, bijna twintig jaar later, werd geïllustreerd door Ziraldo en tot onze collectieve verbeelding blijft behoren.

De hoofdpersoon is een jong meisje dat voor alles bang is en zichzelf uiteindelijk een reeks avonturen ontzegt totdat ze eindelijk de moed krijgt om van de wereld te genieten.

Geschiedenis van Geelkapje

Wie is de hoofdpersoon in het verhaal?

De hoofdpersoon, bedacht door Chico Buarque, is een klein meisje dat bekend staat als Chapeuzinho Amarelo (Geelkapje).

Het meisje, dat altijd rondliep met haar gele accessoire op haar hoofd, was overal bang voor:

Op feestjes kwam hij niet opdagen.

Ik ging de trap niet op of af.

Ik was niet verkouden, maar ik hoestte wel.

Ik hoorde sprookjes, en ik huiverde.

Hij speelde niets meer, zelfs geen hinkelspel.

Ze was gemarkeerd door het teken van nee: angst verlamde haar op zo'n manier dat het meisje uiteindelijk niets kon doen - zelfs niet slapen, omdat ze bang was nachtmerries te krijgen in haar slaap.

Angst beperkte haar geleidelijk: ze ging niet naar buiten om niet vies te worden, ze sprak niet om niet te stikken. Met een triest en beperkt leven was de grootste angst van het meisje de grote boze wolf, de schurk uit het verhaal van Roodkapje.

De verschijning van de wolf

Hoewel ze de wolf nooit had gezien, was Geelkapje er doodsbang voor.

Op een mooie dag ontmoette het kleine meisje de wolf die ze zo vreesde, en tot ieders verbazing begon ze haar angst te verliezen en vooral de angst om bang te zijn.

De wolf was beledigd voor een klein meisje dat niet bang voor hem was:

Hij was echt beschaamd, verdrietig, verdord en blauwwit, omdat een wolf, afgezien van zijn angst, een soort wolf is. Het is als een wolf zonder vacht. Een harige wolf.

De verandering

De verandering was echt radicaal in het leven van het meisje. Geelkapje verloor, nadat ze haar angst voor de wolf had verloren, geleidelijk haar angst voor alles:

Hij is niet meer bang voor de regen, noch rent hij weg voor teken. Hij valt, staat op, bezeert zich, gaat naar het strand, gaat het struikgewas in, klimt in bomen, steelt fruit, speelt dan hinkelbaan met de neef van zijn buurman, met de dochter van de krantenwinkel, met het nichtje van zijn peettante en de kleinzoon van de schoenmaker.

Nadat ze haar angst was kwijtgeraakt, kreeg Geelkapje een andere routine: een veel rijker dagelijks leven, vol kleine avonturen en in het gezelschap van de vele vrienden die ze maakte.

Boekbespreking Geelkapje

Roodkapje's angsten

Het kinderwerk van Chico Buarque is een hervertelling van de klassieker Roodkapje... Het verhaal werd al verteld door Charles Perrault en de gebroeders Grimm.

Roodkapje Geel Is in de oorspronkelijke versie het hoedje zich niet bewust van de gevaren en waagt het zich daarom in het bos, in de hervertelling van Chico Buarque is het hoedje het tegenovergestelde: ze is overal op bedacht en bij voorbaat bang.

Roodkapje heeft een verlammende angst waardoor ze niets kan doen, zelfs niet slapen:

Ze was bang voor onweer, en de worm was een slang voor haar, en ze kreeg nooit zon omdat ze bang was voor de schaduw. Ze ging niet naar buiten om niet vies te worden (...) Ze stond niet op omdat ze bang was te vallen. Dus leefde ze stil, liggend, maar zonder te slapen, bang voor nachtmerries.

Aan het begin van het stuk wordt Geelkapje gekenmerkt door onmacht, onschuld, breekbaarheid en kwetsbaarheid. Zo beschreven moedigt het personage gemakkelijk en snelle identificatie met de meest bange kleine lezers .

Als in Roodkapje de afwezigheid van angst het verhaal mogelijk maakt, is angst hier wat Roodkapje verhindert volledig te leven.

Het karakter van de wolf

Maar het is niet alleen de hoofdpersoon die een nieuwe outfit krijgt: in deze herschrijving worden zowel het karakter van Roodkapje als dat van de Wolf geherdefinieerd en wordt de wolf, die een bron van angst zou moeten zijn, dat niet.

De wolf die voor het eerst in het verhaal verschijnt, is een wolf die aanwezig is in het collectieve geheugen, ingewijd door het verhaal van Roodkapje.

En Little Yellow Jack, die dacht zo veel aan LOBO, droomde zo veel over LOBO, wachtte zo veel op LOBO, en op een dag kwam hem tegen die er zo uitzag: LOBO's grote gezicht, LOBO's ogen, LOBO's gezicht, en vooral een mond zo groot dat hij twee grootmoeders, een jager, een koning, een prinses, zeven potten rijst en een dessertmuts kon opeten.

De hele beschrijving van de wolf die het kleine meisje zo vreesde, is verankerd in de klassieker die we in onze kindertijd hoorden: een boze wolf, loerend in het bos, op zoek naar het beste moment om de grootmoeder en kleindochter aan te vallen en te verslinden.

Later, in Chico's herlezing, wordt echter benadrukt dat het een virtuele, denkbeeldige angst was:

Een LOBO die nooit werd gezien, die ver weg woonde, aan de andere kant van de berg, in een gat in Duitsland, vol met spinnenwebben, in zo'n vreemd land, dat je zult zien dat de LOBO niet eens bestond.

Als ze uiteindelijk oog in oog komt te staan met een wolf, verliest het kleine meisje geleidelijk haar angst totdat ze niet langer een gijzelaar is van haar eigen escapades.

Geelkapje gaat van gedomineerd worden (door angst) naar domineren... Hij is de eigenaar van zichzelf, zijn eigen spelletjes en avonturen.

Luister naar het verhaal Geelkapje

Over de publicatie van Geelkapje

Het boek Roodkapje, door Chico Buarque, werd uitgebracht in 1979.

Het verhaal is de vrucht van een creatie die de componist en schrijver had bedacht voor zijn dochter Luísa Severo Buarque de Holanda (1975), toen vier jaar oud.

Ziraldo's illustraties

Het werk Geelkapje werd heruitgegeven in 1997 met illustraties van Ziraldo.

Het jaar daarop won de cartoonist de Jabuti-prijs in de categorie beste illustratie.

Lees het artikel Ziraldo: biografie en werken.

Het werk Geelkapje is zelfs bewerkt voor het theater.

Maak ook kennis met