Inhoudsopgave
Populair bekend als "O Tempo" (Tijd), Mario Quintana's gedicht is oorspronkelijk getiteld "Seiscentos e Sessenta e Seis" (Zeshonderdzesenzestig). Het werd voor het eerst gepubliceerd in Tijdsschuilplaatsen in 1980.
Het boek, geschreven toen de auteur vierenzeventig jaar oud was, drukt zijn volwassen en wijs inzicht Het reflecteert op thema's als het verstrijken van de tijd, herinnering, bestaan, ouderdom en dood.
ZESHONDERD ZESENZESTIG
Het leven is een paar taken die we naar huis hebben gebracht om te doen.
Voor je het weet is het 6 uur: er is tijd...
Voor je het weet is het vrijdag...
Als je het ziet, zijn er 60 jaar verstreken!
Nu is het te laat om verwijten te maken...
En als ik - op een dag - nog een kans zou krijgen,
Ik zou niet eens op de klok kijken
ging rechtdoor...
En het zou de gouden en nutteloze schil van uren langs de weg gooien.
Wellicht vanwege de inspirerende boodschap die het overbrengt, is het gedicht in de loop der tijd bewerkt en aangepast. De compositie werd populair in een langere versie, waarvan de verzen niet allemaal van Mario Quintana zijn.
Ondanks de vele versies van het gedicht die we kunnen vinden en de problemen van vals auteurschap die ze met zich meebrengen, blijven de woorden van de dichter altijd actueel en relevant voor zijn lezers.
Analyse en interpretatie van het gedicht
"Six hundred and sixty-six" is een korte, vrije verscompositie waarin het lyrische onderwerp reflecteert op de menselijke conditie en de het onvermijdelijke verstrijken van de tijd .
Het leven is een paar taken die we naar huis hebben gebracht om te doen.
Zie ook: Gedicht Internationaal Congres van de angst, door Carlos Drummond de AndradeHet openingsvers stelt het leven voor als "enkele taken die we naar huis brachten om te doen", dat wil zeggen, het brengt het idee over dat individuen worden geboren met een missie om te vervullen. Zo wordt het bestaan zelf gezien als een taak of een verplichting die we uitstellen.
Voor je het weet is het al 6 uur: er is tijd...
Voor je het weet is het vrijdag...
Als je het ziet, zijn er 60 jaar verstreken!
Deze verzen laten zien hoe de wijzers van de klok lijken te werken. Eerst worden we afgeleid en "het is al 6 uur", maar er is nog steeds "tijd". Plotseling, als we weer afgeleid worden, zijn er dagen verstreken en "het is al vrijdag". Uit het niets vliegt de tijd en als we merken dat er tientallen jaren voorbij zijn ("60 jaar") blijven we het leven uitstellen.
De getallen waarnaar in deze passage wordt verwezen vormen de titel van het gedicht: "Zeshonderdzesenzestig". De bijbelse symboliek die aanwezig is in de keuze van dit getal, geassocieerd met het Kwaad, met vernietiging, is duidelijk. Zo verschijnen de vergankelijkheid van het leven en het onvermijdelijke ritme van de tijd als een veroordeling voor het onderwerp poëtisch en voor de hele mensheid.
Nu is het te laat om verwijten te maken...
Als we beseffen hoe genadeloos snel de tijd verstrijkt, "is het te laat". Het subject wil niet "falen", hij moet zijn missie volbrengen, zo snel mogelijk "zijn plichten" vervullen.
Met dit vers geeft Quintana ons de urgentie om te leven, Dit idee wint steeds meer aan kracht tot het einde van de compositie.
En als ik - op een dag - nog een kans zou krijgen,
Ik zou niet eens op de klok kijken
ging rechtdoor...
In het verlengde van alles wat hij eerder heeft gezegd, maakt het poëtische onderwerp zijn verlangen om terug kunnen gaan om "nog een kans" te krijgen om anders te leven.
Implicerend dat hij al in een vergevorderd stadium van zijn leven is, zegt hij dat als hij weer jong was, hij niet eens de moeite zou nemen om de tijd in de gaten te houden. Integendeel, hij zou leven zonder vertraging of verspilling niets, "rechtdoor".
En het zou de gouden en nutteloze schil van uren langs de weg gooien.
Het laatste couplet van het gedicht brengt wat de fundamentele boodschap ervan lijkt te zijn: het belang om echt te genieten van elk moment dat voor ons ligt.
Als het leven vluchtig is, heeft het geen zin om tegen de tijd te vechten... Volgens het lyrische onderwerp is het het beste om verder te gaan, om door het leven te gaan en op onze weg "de gouden en nutteloze schelp van de uren" te verspreiden.
Het is ook de kortheid van de tijd die we op aarde hebben die haar schoonheid en waarde geeft. Uren zijn nutteloos omdat ze vluchtig zijn, maar dat is wat ze kostbaar maakt.
Zie ook: 7 ongelooflijke rariteiten over frevoBetekenis van het gedicht
Met "Six Hundred and Sixty Six" of "Tijd" combineert Mario Quintana zijn poëtische productie met existentiële reflectie, waarbij hij zijn ervaringen en leerervaringen met de lezer deelt.
Op zijn vierenzeventigste, als hij schrijft Huiden van de tijd, denkt na over zijn reis. Hij beseft dat genieten van het leven is een noodgeval is echt alles wat we moeten doen.
Op deze manier komt het gedicht dicht bij de zin van Horatius die de mensheid al eeuwen begeleidt: Carpe Diem We worden allemaal geboren in de wetenschap dat onze tijd in deze wereld kort is; Quintana herinnert ons eraan deze tijd zo intens en waarachtig mogelijk te beleven.
Mario Quintana, de auteur
Mario Quintana werd op 30 juli 1906 geboren in Rio Grande do Sul. Hij was een bekend schrijver, dichter, journalist en vertaler en won talrijke prijzen, waaronder de Jabuti-prijs en de Machado de Assis-prijs van de Braziliaanse Academie van Letteren.
Mario is nooit getrouwd en heeft nooit een gezin gesticht. Hij heeft zich tot op hoge leeftijd aan het schrijven gewijd. Hij stierf in Porto Alegre, op 5 mei 1994, en liet een grote literaire nalatenschap na, bestaande uit poëtische werken, kinderboeken en literaire vertalingen.
