Inhoudsopgave
Het sonnet De duiven van de Braziliaanse dichter Raimundo Correia, is een van de hoogtepunten van de Braziliaanse Parnassiaanse beweging .
Gespecialiseerde critici beschouwen het gedicht als het meesterwerk van de auteur Via hem is het mogelijk de elementen te leren kennen die de groep van parnassische auteurs het meest dierbaar zijn.
Analyse van het gedicht De duiven volledig
De eerste ontwaakte duif is weg...
Nog één... nog één... eindelijk tienen
Van de duiven gaan de duiventillen, alleen
De dageraad straalt vrolijk en fris.
En in de namiddag, wanneer de stijve noordelijke
Blaas, naar de duivenhokken, weer zij, sereen,
Flapperen met hun vleugels, schudden met hun veren,
Ze komen allemaal terug in kuddes en zwermen...
Ook van de harten waar ze knopen
De dromen vliegen één voor één snel weg,
Zoals de duiven uit de duiventillen vliegen;
In het blauw van de adolescentie laten de vleugels los,
Ze vluchten... Maar naar de duivenhokken keren de duiven terug,
En ze keren niet meer terug naar hun hart.
Zie ook: George Orwells 1984: Samenvatting, analyse en uitleg van het boekHet thema van de sonnet Het is aanvankelijk de zwerm duiven die uiteindelijk een vergelijking maakt met de stadia van het menselijk leven.
De duif, het dier dat door Raimundo Correia is uitgekozen om de hoofdrol te spelen in zijn sonnet, is een symbool van zuiverheid, vrede en spirituele verheffing.
Zie ook: 5 gedichten van William Shakespeare over liefde en schoonheid (met uitleg)Zoals alle vogels kan de duif worden gelezen als synoniem voor vrijheid en de verbinding van hemel en aarde, aangezien hij beide omgevingen bezoekt.
De duiven, in de bovenstaande Parnassiaanse verzen, brengen ook de vergankelijkheid van het leven en het gevoel van vergankelijkheid van de tijd .
De twee openingskwartetten beschrijven slechts de routine van de vogels:
De eerste ontwaakte duif is weg...
Nog één... nog één... eindelijk tienen
Van de duiven gaan de duiventillen, alleen
De dageraad straalt vrolijk en fris.
En in de namiddag, wanneer de stijve noordelijke
Blaas, naar de duivenhokken, weer zij, sereen,
Flapperen met hun vleugels, schudden met hun veren,
Ze komen allemaal terug in kuddes en zwermen...
De eerste acht verzen zijn in feite illustratief voor de beweging van de duiven, ze beginnen met het ontwaken van de dieren, de gezamenlijke vlucht naar buiten, en de daaropvolgende terugkeer naar het nest, ook in zwermen.
De laatste twee tercetten pakken het anders aan.
Ook van de harten waar ze knopen
De dromen vliegen één voor één snel weg,
Zoals de duiven uit de duiventillen vliegen;
In het blauw van de adolescentie laten de vleugels los,
Ze vluchten... Maar naar de duivenhokken keren de duiven terug,
En ze keren niet meer terug naar hun hart.
In de laatste zes verzen legt de auteur een verband met de bloei van de mens en het komen en gaan van duiven.
Het sonnet draagt een sterke existentiële bezorgdheid en toont verzen gecomponeerd vanuit een psychologische diepgang. De vooringenomenheid van het schrijven is, zonder enige twijfel, pessimistisch (terwijl duiven effectief terugkeren naar de duiventillen, lijken menselijke harten niet terug te keren naar hun plaats van oorsprong).
Wat de structuur van de compositie betreft, heeft Raimundo Correia ervoor gekozen zich te houden aan een vorm die de stroming waartoe hij behoorde, dierbaar was. Het sonnet is een vaste vorm van Italiaanse oorsprong. De structuur van de sonnetten is onveranderlijk en bestaat uit vier strofen (de eerste twee strofen bevatten vier verzen - dit zijn de kwartetten - en de laatste twee drie - de tercetten).
In syntactische termen wordt het gedicht aaneengeregen van enjambement (in het Portugees encavalgamento), dat wil zeggen dat de verzen elkaar opvolgen zonder pauzes aan het eind van elk vers. Dit type creatie komt vrij veel voor bij de parnasiërs.
De symboliek van de duif
De duif is een dier dat het christendom dierbaar is omdat het de Maagd Maria symboliseert. In de christelijke kunst is de duif vaak een voorstelling van de Heilige Geest.
In de Bijbel zijn er ook passages waarin de duiven centraal staan. Na de zondvloed liet Noach drie duiven los. Een van deze drie keerde terug naar Noach met een olijftak, wat een teken van verzoening met God was. Om deze reden werd de duif symbool van vrede .
Maar het christendom was niet de eerste die de duif als speciale vogel verkoos. In Klein-Azië werd hij geassocieerd met de vruchtbaarheidsgodin Ichtar en in Fenicië met de cultus van Astarte. In Griekenland werd de duif gewijd aan Aphrodite. De islam beschouwt hem als een heilige vogel omdat hij Mohammed tijdens zijn vlucht zou hebben beschermd.
Parnassianisme in Brazilië
De Parnassiaanse stijl begon in Brazilië in 1882 met de publicatie van het werk Fanfarras, door Teófilo Dias.
De naam Parnassianisme is afkomstig van het Franse tijdschrift Hedendaags Parnassiaans (Le Parnase Contemporain), een literair tijdschrift dat de idealen van de School samenvatte en waar Braziliaanse dichters gingen drinken.
Le Parnase Contemporain.
Het motto van de Braziliaanse groep beïnvloed door Franse auteurs was:
Kunst omwille van de kunst.
Het motto van de groep onderstreepte het idee dat kunst moet een doel op zich zijn Het is geen functie van moraal, religie of een andere externe waarde.
Zie ook 32 beste gedichten van Carlos Drummond de Andrade geanalyseerd De 15 beste gedichten van Olavo Bilac (met analyse) 25 fundamentele Braziliaanse dichters De 18 grootste liefdesgedichten uit de Braziliaanse literatuurDe adepten van de literaire beweging streefden naar perfectie door het gebruik van verzen met metriek en rijm, er was een formele obsessie in de producties en een voorkeur voor het gebruik van de indirecte volgorde. Het klassieke compositiemodel, vaak met decasyllabele verzen, kreeg de voorkeur van de schrijvers. Het sonnet, gedichtstructuur met strakke contouren, was een van de meest gekozen vormenonder de Parnassianen.
O perfectionisme was een sleutelelement in het succes van het gedicht, evenals de rijkdom aan woordenschat die het mooie, het sublieme en de natuur wil illustreren.
Precisie, helderheid en objectiviteit waren voor de dichters dierbare principes, evenals een houding van observatie van de omringende wereld en totale onbewogenheid en emotionele beheersing, totale terughoudendheid. Dit was duidelijk een reactie tegen de romantiek beweging die eraan voorafging.
O objectieve lyriek zoals hij werd genoemd, pleitte voor een poëzie die de werkelijkheid beschreef, niet analytisch.
Wie was Raimundo Correia
Raimundo da Mota Azevedo Correia, in het literaire universum alleen bekend als Raimundo Correia, werd op 13 mei 1859 geboren aan boord van het Braziliaanse schip São Luís, dat voor anker lag in Maranhão, en stierf in de Franse hoofdstad op 13 september 1911.
Hij was de zoon van een rechter en had toegang tot de beste scholen. In 1884 trouwde hij met Mariana Sodré.
Portret van Raimundo Correia.
Tot zijn bekende composities behoren As Pombas, A Cavalgada en Mal Secreto. Zijn belangrijkste literaire werken zijn:
Eerste dromen (1879);
Symfonieën (1883);
Verzen en versies (1887).
Het gedicht As pombas leverde hem zoveel succes op dat Raimundo Correia tijdens zijn leven werd geïdentificeerd als "De dichter van de duiven".
Naast literair schrijver werkte hij mee aan een aantal kranten en tijdschriften, was hij promotor van justitie, rechter, secretaris van het presidentschap van de Provincie Rio de Janeiro, directeur van het Secretariaat van Financiën van Ouro Preto. Na de proclamatie van de Republiek werd Raimundo Correia gearresteerd, maar kort daarna kwam hij vrij.
Luister naar een lezing van De duiven
De duiven - Raimundo Correia