I-Juca Pirama, deur Gonçalves Dias: ontleding en opsomming van die werk

Die gedig I-Juca Pirama, deur Gonçalves Dias, is 'n ikoon van die Brasiliaanse romantiek. Die werk, Indianisties, is in tien hoeke verdeel. Gepubliseer in 1851, in die boek Últimos cantos, is die gedig saamgestel uit 484 verse uitgevoer deur Tupi en Timbira Indiane.

Abstract

Die storie word vertel deur 'n ou Timbira wat gesien het wat gebeur het verbygegaan. en besluit om die feite oor te vertel. Die scenario van die gedig geskryf deur Gonçalves Dias is die Brasiliaanse woud, reeds in die eerste verse is ons in die middel van die woud geleë: "in die middel tabas van aangename groenigheid, Omring deur boomstamme — bedek met blomme".

Die eerste wesens wat aangebied word, is die Timbira-Indiane, bekend as dapper krygers. Jare gelede het die Timbira Indiane 'n Tupi krygsgevangene gevange geneem, die Timbira-projek was om hom dood te maak. Aan die einde van die derde lied het een van die Timbira-Indiane die gevangene gevra om homself voor te stel en 'n bietjie van sy lewensverhaal te vertel. Die vegter het so geantwoord:

My lied van die dood,

Warriors, ek het gehoor:

Ek is 'n seun van die oerwoude,

Ek het gegroei bo in die oerwoude;

Krygers, wat afkom

Van die Tupi-stam.

Deur die vierde lied leer ons die geskiedenis van die Tupi-Indiaan ken: die oorloë wat hy aanskou het , die plekke waardeur hy gegaan het, die familie wat omring het. Sy pa, 'n blinde en moeë ou man, het hom oral vergesel. Die seun was 'n soort gids, wat hom altyd gelei het.

Ten spyte van 'ngeheel en al afhanklik van sy vader, om sy eer te bewys, stel die gevange Tupi-Indiaan homself beskikbaar aan die Timbira-stam om as slaaf te dien.

Die hoof van die Timbira-stam, na aanhoor van die gevangene se verslag, beveel sy vrylating dadelik verklaar dat hy 'n groot vegter is. Die Tupi sê dat hy vertrek, maar dat, wanneer sy pa dood is, hy sal terugkeer om te dien.

Die vegter kry uiteindelik sy sterwende pa en vertel hom wat gebeur het. Die ou man besluit om saam met sy seun na die Timbira-stam terug te keer en bedank die hoofman vir sy vrygewigheid deur hom te bevry, alhoewel hy vra dat die ritueel vervul word en die seun gestraf word.

Die hoofman van die stam. weier om vorentoe te gaan en regverdig dat die gevangene 'n lafaard is, terwyl hy in die aangesig van vyande en dood geween het. Aangesien die plan was om die gevangene se vleis te eet, het die hoofman gevrees dat sy Indiane lafhartig sou word soos die gevange Tupi.

Die pa is verras deur die onthulling wat die hoofman gemaak het omdat die Tupi nie huil nie, nog minder voor ander, en vloek sy seun:

Moenie liefde in vroue vind nie,

Jou vriende, as jy vriende het,

Het 'n wispelturige en bedrieglike siel!

Moenie soetheid in die dag vind nie,

Ook nie die kleure van dagbreek is lief vir jou nie,

En tussen die larwes van die donker nag

Nooit rus geniet nie :

Moenie 'n stomp, 'n klip kry nie,

in die son geplaas, blootgestel aan die reën en winde,

Ly diegroter kwellings,

Waar jou voorkop kan rus.

Uiteindelik ontken hy sy eie seun: "Jy, lafaard, is nie my seun nie.".

Om te bewys dat hy is sterk, moedig, en om sy eer te laat geld, draai die seun, alleen, teen die hele Timbira-stam. Die vader merk aan die geluid van die geveg dat die seun dapper veg. Die hoof van die stam gryp dan in en vra dat die konflik beëindig word. Pa en seun versoen uiteindelik.

Wie was Gonçalves Dias?

Die Brasiliaanse skrywer Antônio Gonçalves Dias is in die binneland van Maranhão gebore, in 1823 As die seun van 'n Portugese handelaar en 'n Brasiliaanse mestizo, het hy toegang tot onderwys gehad en is vroeg na Portugal gestuur. Hy het in Coimbra gestudeer en in Regte gegradueer.

In die tydperk wat hy in die buiteland gebly het, het hy die geleentheid gehad om groot Portugese skrywers soos Almeida Garrett en Alexandre Herculano te ontmoet. Terwyl hy in die buiteland was, het hy sy bekendste werk, Canção do Exílio, gekomponeer.

My land het palmbome,

Waar die Sabiá sing;

Die voëls, wat tjirp hier ,

Hulle tjirp nie soos daar nie.

Ons lug het meer sterre,

Ons weivelde het meer blomme,

Ons woude het meer lewe,

Ons lewe meer liefdes.

In broei, alleen, in die nag,

Ek vind daar meer plesier;

My land het palm bome,

Waar die Sabiá sing.

My land het skoonheid,

Wat van nieEk sal jou hier ontmoet;

In broei — alleen, in die nag —

Ek sal daar meer plesier vind;

My land het palmbome,

Waar die son Sabiá sing.

Moenie dat ek sterf nie,

Sonder om terug te gaan soontoe;

Sonder om die lekkertes te geniet

Ek kan nie hier rond vind nie ;

Sonder om eers die palmbome te sien,

Waar Sabiá sing.

Toe hy teruggekeer het na Brasilië, het hy 'n openbare amp beklee en in 1848, verhuis na Rio de Janeiro, waar hy Latynse en Brasiliaanse geskiedenis by Colégio Pedro II onderrig het.

As literêre skrywer het hy gedigte en toneelstukke geskryf. Hy is in 1864 dood toe hy na Brasilië teruggekeer het na 'n seisoen in Europa. Die skip waar die skrywer was, het gestrand en gesink.

I-Juca Pirama en Brasiliaanse romantiek

Daar word aanvaar dat die epiese gedig I-Juca Pirama Alhoewel dit tussen 1848 en 1851 geskryf is, is die feit dat die skepping in die boek Últimos cantos (1851) bekendgestel is en tot die eerste fase van die Brasiliaanse romantiek behoort.

Die titel van die gedig beteken “wat het om doodgemaak te word , en wie is waardig om doodgemaak te word.”

Romantiek het in die eerste helfte van die 19de eeu begin en is in die geval van Brasilië in drie groot geslagte verdeel. Gonçalves Dias het tot hierdie eerste fase behoort, wie se hoofdoel was om nasionaal te waardeer. Die Indiër is as die groot held van die beweging beskou. In sy skryfwerk het die skrywer ook gepoog om die natuurlike skoonheid van dieland en het 'n sentimentele toon geopenbaar, tipies van romantiek.

Lees volledig

I-Juca Pirama is beskikbaar vir gratis aflaai in PDF-formaat deur die publieke domein.

I -Juca Pirama in oudioboek