Djamila Ribeiro: 3 کتاب اساسی

Djamila Ribeiro (1980) یک فیلسوف، نویسنده، فعال دانشگاهی و اجتماعی برزیلی است که عمدتاً به دلیل کارش به عنوان نظریه پرداز و مبارز فمینیسم سیاه پوست شناخته شده است. و مسائل جنسیتی در دورانی که ما در آن زندگی می کنیم ضروری شده است:

1. کتابچه راهنمای کوچک ضد نژادپرستی (2019)

آنجلا دیویس، عضو پلنگ سیاه و فعال فراموش نشدنی آمریکای شمالی، یک بار گفت که "در یک جامعه نژادپرست، نژادپرست نبودن کافی نیست. لازم است که ضد نژادپرست باشید".

اثر راهنمای Pequeno Antiracista ، برنده جایزه جابوتی، خواندنی کوتاه و تاثیرگذار است که نژادپرستی ساختاری را که در جامعه برزیل ادامه دارد منعکس می کند. نویسنده با شروع از یک تحقیق غنی که چندین منبع را ذکر می کند، مجموعه ای از نکات عملی را برای مبارزه با تبعیض نژادی شرح داده است.

Djamila توضیح می دهد که آنچه هست تمرکز در اینجا نگرش های فردی نیست، بلکه مجموعه ای از اعمال اجتماعی تبعیض آمیز است که به طور مستقیم بر روش های سازماندهی جامعه ما تأثیر می گذارد.

با این حال، چندین گام وجود دارد که همه ما می توانیم انجام دهیم برای ساختن جهانی کمتر نابرابر:

جنبش‌های سیاه‌پوستان سال‌هاست که نژادپرستی را به‌عنوان ساختار اساسی روابط اجتماعی مورد بحث قرار داده‌اند و نابرابری‌ها و شکاف‌هایی را ایجاد کرده‌اند. بنابراین نژادپرستی یک سیستم استظلمی که حق را انکار می کند و نه یک عمل ساده از روی اراده یک فرد. شناخت ویژگی ساختاری نژادپرستی می تواند فلج کننده باشد. پس از همه، چگونه می توان با چنین هیولای بزرگ روبرو شد؟ با این حال، ما نباید مرعوب شویم. عمل ضد نژادپرستانه ضروری است و در روزمره ترین نگرش ها صورت می گیرد.

برای شروع، باید خودمان را آگاه کنیم و از موضوع آگاه شویم، زیرا ظلم اغلب خاموش و عادی می شود. این فیلسوف خاطرنشان می کند که درک تاریخ برزیل و انسانیت زدایی از افراد سیاه پوست که در دوره استعمار ترویج می شد بسیار حیاتی است.

حتی پس از لغو، چندین رفتار تبعیض آمیز در این کشور باقی ماند. کشور: برای مثال، آفریقایی- برزیلی ها همچنان به آموزش کمتری دسترسی دارند و همچنین از بسیاری از فضاهای قدرت دور نگه داشته می شوند.

برای برخی از ما، به رسمیت شناختن امتیازات که ما در این سیستم از آن لذت می بریم و خواستار تنوع بیشتر در محل کار و تحصیل، حمایت از اقدامات مثبت هستیم.

در کشوری که اکثریت جمعیت آن سیاه پوست هستند، این افراد هستند که بیشتر مورد هدف پلیس قرار می گیرند. خشونت و شدت قوه قضائیه، آنها نیز کسانی هستند که بیشتر زندانی و کشته می شوند.

این داده ها باید ما را به سوال فرهنگ و روایات رمانتیک در مورد همدستی سوق دهد. و استعمار در برزیل. برای آن، آن استخواندن نویسندگان و متفکران سیاهپوست که دانش آنها اغلب از آکادمی ها و آکادمی ها پاک شده است، توصیه می شود.

این ابزار مهمی برای آشنایی با روش های نژادپرستی است. در جامعه ما ریشه دوانده و چه کارهایی می توانیم برای سرنگونی آن انجام دهیم.

2. چه کسی از فمینیسم سیاه می ترسد؟ (2018)

اثری که یک بازتاب اتوبیوگرافیک و همچنین چندین وقایع نگاری نویسنده را گرد هم می آورد به موفقیت بزرگی دست یافت و به محبوبیت آثار او در داخل و خارج از پانورامای برزیل کمک کرد.

بر اساس او. تجارب و مشاهدات به عنوان یک زن آفریقایی-برزیلی، این کتاب با مفهوم تقاطع پذیری که توسط فمینیست آمریکای شمالی کیمبرل کرنشاو ایجاد شده است، نفوذ کرده است.

این مفهوم بر روش‌هایی تأکید می‌کند که در آن ستم‌های نژادی، طبقاتی و جنسیتی یکدیگر را تشدید می‌کنند و آسیب‌پذیری اجتماعی بیشتر برای برخی افراد، از جمله زنان سیاه‌پوست ایجاد می‌کند.

ما قوی هستیم زیرا دولت حذف شده است، زیرا ما باید با یک واقعیت خشونت آمیز روبرو شویم. درونی کردن جنگجو، در واقع، می تواند راه دیگری برای مردن باشد. شناخت ضعف ها، دردها و دانستن چگونگی کمک خواستن از راه های بازگرداندن علوم انسانی انکار شده است. نه تابع و نه جنگجوی طبیعی: انسان. من یاد گرفتم که شناخت ذهنیت ها بخشی از یک فرآیند مهم تحول است.

ایجاد یکجامیلا در مروری بر سفر خود به عنوان یک شهروند و کنشگر، می گوید که با فمینیسم عمدتاً سفیدپوست که تجربیات و روایت های دیگر را در نظر نمی گیرد، همذات پنداری نکرده است.

از طریق ارجاعاتی مانند بل هوکس، آلیس واکر و تونی موریسون، نویسنده در حال کشف دیدگاه های فمینیسم سیاه پوست بود. بنابراین، بر اهمیت گفتمان‌ها و دانش‌های متعدد ، برخلاف دیدگاه ظاهراً جهانی (و سفید) تأکید می‌کند. در چندین رویدادهای معاصر . آنها مضامینی مانند طنز مبتنی بر کلیشه های توهین آمیز، اسطوره نژادپرستی آیه و عینیت بخشیدن به زنان آفریقایی-برزیلی را از جمله موضوعات دیگر می خوانند.

در عنوان نشریه، ستیزه جو داستان را بازیابی می کند. فمینیسم سیاهپوستان به عنوان جنبشی که در طول دهه 1970 در ایالات متحده ظهور کرد.

او همچنین از چهره هایی مانند Sojourner Truth که در قرن نوزدهم تأکید کرد که تجارب، حتی در میان زنان، می تواند کاملاً متفاوت باشد، اشاره می کند.

همانطور که Djamila Ribeiro خلاصه می کند، به عنوان نتیجه گیری:

لازم است یک بار برای همیشه درک کنیم که چندین زن در زن بودن وجود دارد و از وسوسه جهانی بودن، که در آن وجود دارد، شکسته می شود. فقط استثناء می کند.

3. مکان گفتار چیست؟ (2017)

بخشی از مجموعه FeminismsPlurals ، با هماهنگی Djamila Ribeiro در انتشارات Pólen، انتشار نام نویسنده را بیشتر توسط عموم مردم برزیل شناخته شد.

این کار با ردیابی پرتره ای از " نامرئی آغاز می شود. زن سیاه‌پوست به‌عنوان مقوله‌ای سیاسی» با اشاره به محو دیدگاه‌ها و گفتمان‌های آنان.

بعداً نویسنده به توضیح مفهوم «مکان» پرداخته است. گفتار" کاملاً گسترده است و بسته به بافت آن می تواند معانی و معانی مختلفی را به خود بگیرد.

به روشی بسیار خلاصه، می توانیم آن را به عنوان "نقطه شروع" خود برای رویارویی با جهان درک کنیم: مکان در ساختار اجتماعی که هر کدام در آن قرار دارند.

Djamila به فوریت "درک اینکه چگونه مکان اجتماعی که گروه های خاص اشغال می کنند فرصت ها را محدود می کند" اشاره می کند. چه کسی قدرت صحبت کردن را دارد یا ندارد (و شنیده می شود) سوالی است که از زمان فوکو به طور گسترده ای مورد بحث قرار گرفته است.

در جامعه ای که هنوز توسط نژادپرستی و جنسیت گرایی ساختار یافته است. یک "دیدگاه واحد"، استعمارگر و محدود کننده باقی می ماند.

مبارز دفاع می کند که این دیدگاه باید از طریق سخنرانی های متنوع و توجه به ذهنیت ها به چالش کشیده شود:

با ترویج صداهای متعدد. آنچه بیش از هر چیز می‌خواهد، گسست از گفتمان مجاز و منحصربه‌فرد است که در نظر گرفته شده تا جهانی باشد. آنچه در اینجا بیشتر از همه به دنبال آن است، مبارزه برای شکستن رژیم اختیار گفتمانی است.

جمیلا کیستریبیرو؟

دجامیلا ریبیرو متولد 1 آگوست 1980 به خانواده ای تعلق دارد که مبارزات اجتماعی آن را مشخص کرده است. پدرش، خواکیم خوزه ریبیرو دوس سانتوس، یک مبارز جنبش سیاهپوستان و یکی از بنیانگذاران حزب کمونیست در سانتوس بود.

در سن 18 سالگی، زمانی که او کار خود را در Casa da Cultura da آغاز کرد. مولهر نگرا، او راه خود را در مبارزه علیه تبعیض نژادی و جنسیتی آغاز کرد.

کمی پس از آن، او وارد دانشگاه فدرال سائوپائولو شد، جایی که در فلسفه فارغ التحصیل شد و موفق به اخذ مدرک شد. مدرک کارشناسی ارشد در فلسفه سیاست، با تمرکز بر نظریه فمینیستی.

از آن زمان، Djamila به عنوان یک استاد دانشگاه کار کرده و سمتی در دبیر حقوق بشر و شهروندی سائوپائولو داشته است. علاوه بر این، او در زمینه ادبیات نیز برجسته بوده و همچنین ستون نویس Elle Brasil و Folha de São Paulo بوده است.

حضور او در شبکه های اجتماعی است. همچنین بسیار قوی، به عنوان ابزاری برای کنشگری و بحث عمومی دیده می شود. در حال حاضر، متفکر معاصر، صدای برجسته ای در محکومیت خشونت و نابرابری در برزیل به شمار می رود.