Djamila Ribeiro: 3 fundamentele boeken

Djamila Ribeiro (1980) is een Braziliaanse filosofe, schrijfster, academica en sociaal activiste, vooral bekend om haar werk als theoreticus en activiste van het zwarte feminisme.

Zijn werken over rassen- en genderkwesties, die steeds meer bekendheid kregen, zijn in onze tijd onmisbaar geworden:

1. klein antiracistisch handboek (2019)

Angela Davis, lid van de Black Panthers en een onvergetelijke Amerikaanse activiste, zei ooit: "In een racistische samenleving is het niet genoeg om niet racistisch te zijn. Het is noodzakelijk om anti-racistisch te zijn".

Het werk Klein Antiracistisch Handboek De Jabuti Award winnaar, is een kort en impactvol boek dat reflecteert op het structurele racisme dat nog steeds bestaat in de Braziliaanse samenleving. bestrijding van rassendiscriminatie .

Djamila legt uit dat het hier niet gaat om individuele houdingen, maar om een reeks discriminerende sociale praktijken die rechtstreeks van invloed zijn op de wijze waarop onze samenleving is georganiseerd.

Er zijn echter verschillende stappen die we allemaal kunnen nemen om een minder ongelijke wereld op te bouwen:

Zwarte mensen bewegingen hebben jarenlang gedebatteerd over racisme als een fundamentele structuur van sociale relaties, die ongelijkheden en kloven creëert. Racisme is dus een systeem van onderdrukking dat rechten ontkent, en niet simpelweg een daad van de wil van een individu. Het erkennen van het structurele karakter van racisme kan verlammend werken. Immers, hoe gaan we de confrontatie aan met zo'n enorm monster? We moeten echter niet wordenDe antiracistische praktijk is urgent en vindt plaats in de meest alledaagse houdingen.

Om te beginnen moeten we ons informeren en bewust worden van het probleem, aangezien onderdrukking vaak wordt verzwegen en genormaliseerd. De filosoof wijst erop dat het van vitaal belang is de geschiedenis van Brazilië begrijpen en de ontmenselijking van zwarte individuen die werd bevorderd tijdens de koloniale periode.

Zelfs na de afschaffing bleven verschillende discriminerende gedragingen in het land bestaan: Afro-Brazilianen hebben bijvoorbeeld nog steeds minder toegang tot onderwijs en worden ook buiten veel machtsruimtes gehouden.

Voor sommigen van ons is het noodzakelijk het erkennen van privileges waarvan wij in dit systeem profiteren en roepen op tot meer diversiteit op de werkplek en in de studie, en steunen positieve actie.

In een land waar de meerderheid van de bevolking zwart is, zijn dit de personen die het meest het doelwit zijn van politiegeweld en de strengheid van het gerechtelijk apparaat, en zij zijn ook degenen die het vaakst worden opgesloten en gedood.

Deze gegevens moeten ons leiden naar vraagcultuur die wij consumeren en de geromantiseerde verhalen over rassenvermenging en kolonisatie in Brazilië. Hiervoor bevelen wij de lezing aan van zwarte schrijvers en denkers wiens kennis zo vaak uit de canons en de academie is gewist.

Dit is een belangrijk instrument om te begrijpen hoe racisme in onze samenleving verankerd is en wat we kunnen doen om het terug te dringen.

2. Who's Afraid of Black Feminism (2018).

Het werk, dat een autobiografische beschouwing en ook verschillende kronieken van de auteur bevat, heeft veel succes gehad en heeft bijgedragen tot de popularisering van haar werk zowel binnen als buiten het Braziliaanse panorama.

Gebaseerd op haar ervaringen en observaties als Afro-Braziliaanse vrouw, is het boek doordrongen van het concept van intersectionaliteit opgericht door de Amerikaanse feministe Kimberlé Crenshaw.

Het concept onderstreept de manieren waarop raciale, klasse- en genderonderdrukking elkaar versterken, waardoor een grotere sociale kwetsbaarheid voor sommige individuen, waaronder zwarte vrouwen.

We zijn sterk omdat de staat nalatig is, omdat we een gewelddadige realiteit onder ogen moeten zien. Het internaliseren van de krijger kan in feite een andere manier van sterven zijn. Het erkennen van kwetsbaarheid, pijn en weten hoe je om hulp moet vragen zijn manieren om menselijkheid te herstellen die ontkend is. Noch subalterne, noch natuurlijke krijger: mens. Ik heb geleerd dat het erkennen van subjectiviteiten deel uitmaakt van een belangrijk proces vantransformatie.

Terugkijkend op haar carrière als burger en activiste zegt Djamila dat ze zich niet identificeerde met een overwegend blank feminisme dat geen rekening hield met andere ervaringen en verhalen.

Via referenties als bell hooks, Alice Walker en Toni Morrison heeft de auteur de perspectieven van het zwarte feminisme ontdekt. Zo onderstreept ze het belang van meerdere discoursen en kennis in tegenstelling tot een veronderstelde universele (en blanke) visie.

De kronieken in het boek bestrijden talrijke manifestaties van racistisch patriarchaat, en reflecteren op verschillende hedendaagse gebeurtenissen Zij behandelen onder meer thema's als humor gebaseerd op beledigende stereotypen, de mythe van vers racisme en de objectivering van Afro-Braziliaanse vrouwen.

In de tekst waaraan de publicatie haar titel ontleent, haalt de activist de geschiedenis van het zwarte feminisme als een beweging die opkwam in de Verenigde Staten tijdens de jaren 1970.

Hij noemt ook figuren als Sojourner Truth die in de 19e eeuw benadrukte dat ervaringen, zelfs onder vrouwen, heel verschillend kunnen zijn.

Zoals Djamila Ribeiro in haar conclusie samenvat:

Het is noodzakelijk eens en voor altijd te begrijpen dat er in dit vrouw-zijn verschillende vrouwen besloten liggen en te breken met de verleiding van de universaliteit, die alleen maar uitsluit.

3. wat is een plaats van spreken (2017)

Een deel van de collectie meervoudige feminismen De publicatie, gecoördineerd door Djamila Ribeiro en uitgegeven door Pólen, maakte de naam van de auteur beter bekend bij het Braziliaanse publiek.

Het werk begint met het tekenen van een portret van " onzichtbaarheid van zwarte vrouwen als politieke categorie", wijzend op de uitwissing van hun perspectieven en discoursen.

Vervolgens legt de auteur uit dat het begrip "plaats van spreken" vrij ruim is en afhankelijk van de context verschillende betekenissen en connotaties kan hebben.

Zeer samengevat kunnen we het opvatten als ons "uitgangspunt" om de wereld tegemoet te treden: de plaats in de sociale structuur waar ze allemaal zijn.

Djamila wijst op de urgentie om "te begrijpen hoe de sociale plaats die bepaalde groepen innemen kansen beperkt. Wie heeft, of niet, macht om te spreken (en beluisterd te worden) is een vraag die sinds Foucault veel besproken is.

In een samenleving die nog steeds door racisme en seksisme gestructureerd is, blijft een kolonialistische en beperkende "single vision" bestaan.

De activist betoogt dat deze visie ter discussie moet worden gesteld, door middel van diverse vertogen die aandacht hebben voor subjectiviteiten:

Door een veelheid van stemmen te bevorderen, wil men vooral breken met het geautoriseerde en unieke discours, dat pretendeert universeel te zijn. Het gaat er hier vooral om te vechten om te breken met het regime van discursieve autorisatie.

Wie is Djamila Ribeiro?

Djamila Ribeiro, geboren op 1 augustus 1980, behoort tot een familie die gekenmerkt wordt door sociale strijd. Haar vader, Joaquim José Ribeiro dos Santos, was militant in de zwarte beweging en een van de oprichters van de Communistische Partij van Santos.

Op 18-jarige leeftijd, toen ze ging werken in het Casa da Cultura da Mulher Negra, begon ze haar weg in de strijd tegen discriminatie op grond van ras en geslacht.

Kort daarna ging ze naar de Federale Universiteit van São Paulo, waar ze afstudeerde in filosofie en een master in politieke filosofie behaalde, met de nadruk op feministische theorie.

Sindsdien heeft Djamila gewerkt als universiteitsprofessor en een functie bekleed bij het Secretariaat voor Mensenrechten en Burgerschap in São Paulo. Daarnaast heeft ze naam gemaakt op het gebied van literatuur, en is ze columniste voor Elle Brazilië en de Folha de São Paulo .

Haar aanwezigheid op sociale netwerken is ook zeer sterk, gezien als een instrument voor activisme en publieke discussie. Momenteel wordt de hedendaagse denker beschouwd als een prominente stem in de aanklacht tegen geweld en ongelijkheid in Brazilië.