5 вершаў, растлумачаных Пабла Нэрудзе

Адным з найвялікшых імёнаў лацінаамерыканскай паэзіі 20-га стагоддзя з'яўляецца Пабла Нэруда (1905-1973).

Пісьменнік, які нарадзіўся ў Чылі, напісаў больш за 40 кніг, у якіх ён звяртаўся да розных тэм, ад палітычных вершаў да вершаў пра каханне.

Ён атрымаў шырокае прызнанне пры жыцці, атрымаўшы Нобелеўскую прэмію па літаратуры ў 1971 г.

1. Балада роспачы

У мяне ўжо зрэнкі спустошаныя

ад таго, што не бачу зманлівага шляху!

Падумаць, што Сонца, калі я памёр,

выйдзе...! Чаму б табе не сысці?

Я губка, якую ніхто не цісне,

і я віно, якое ніхто не піў.

Балада адчаю аб'ядноўвае твор Нябачная рака, выданне 1982 г., якое аб'ядноўвае лірычныя тэксты Нэруды, створаныя ў яго падлеткавым і раннім юнацтве.

Верш напісаны без рыфмаў і ужо дэманструе бок пісьменніка, які, яшчэ малады, дэманструе ўсведамленне сваёй канечнасці і «нікчэмнасці» кожнага чалавека ў параўнанні з веліччу сусвету.

Магчыма, цікавасць да тэмы смерці абумоўлена тым, што паэт страціў маці яшчэ немаўляткам, правёўшы дзяцінства з бацькам у Тэмука, горадзе на поўдні Чылі.

Гэта было таксама ў гэты час, да таго, як яму споўнілася пятнаццаць, ён прыняў імя Пабла Нэруда, як даніну памяці чэшскаму пісьменніку Яну Нэрудзе. Яе імя пры нараджэнні было Нефталі Рыкарда Рэес.

2. ПтушкаЯ

Мяне завуць Пабла Бёрд,

Птушка з адным пёрам,

Якая ляціць у яснай цемры

і збянтэжаным святле,

крылаў маіх не відаць,

звіняць у вушах

калі я праходжу паміж дрэвамі

ці пад магіламі

як сумны парасон

або як аголены меч,

выпрастаны, як лук

або круглы, як вінаград,

бег і бег, не ведаючы гэтага,

параненыя ў цёмную ноч,

тыя, хто будзе чакаць мяне,

тыя, хто не хочуць майго кута,

тыя, хто хочуць бачыць мяне мёртвым,

тых, хто не ведае, што я іду

і не прыйдзе біць мяне,

спусціць мяне крывёй, скруціць мяне

або цалуй маё парванае адзенне

свістам ветру.

Таму вяртаюся і іду,

Лячу, але не лячу, а спяваю:

Angry bird Я

ад навальніцы ціхі.

Нэруда вельмі цаніў птушак і прыроду ў цэлым, што бачна ў вершы, пра які ідзе гаворка, апублікаваным у кніга Мастацтва птушак (1966).

Прасочваючы аўтапартрэт у выглядзе птушкі, паэт стварае амаль містычны вобраз, змешваючы постаць чалавека з жывёла.

Птушка, сімвал свабоды, - гэта метафара, якая паказвае частку вашай асобы. Кажучы, што ён «птушка з адным пёрам», мы можам разумець яго як чалавека, чые прынцыпы не мяняюцца.

Калі ён спасылаецца на тых, хто «хоча бачыць мяне мёртвым», Нэруда можа быць спасылаючыся на перасьледпацярпеў з-за сваёй палітычнай пазіцыі, бо паэт быў членам камуністычнай партыі.

3. 4 верасня 1970 г.

Памятайце: нарэшце ёсць адзінства!

Няхай жыве Чылі, Алілуя і радасць.

Няхай жыве медзь, віно і салетра.

Няхай жыве адзінства і звада!

Так, сэр. У Чылі ёсць кандыдат.

Гэта шмат каштавала, гэта была фантазія.

Да сённяшняга дня барацьба зразумелая.

Марш, марш як удзень.

Прэзідэнтам з'яўляецца Сальвадор Альендэ.

Кожная перамога выклікае халадок,

таму што, калі вы перамагаеце народ, ёсць асколак

, які ўваходзіць у морду зайздроснікам.

(Адзін падымаецца, а другі ў сваю яму

апускаецца ўніз, уцякаючы ад часу і гісторыі.)

Пакуль Альендэ дасягае перамогі

Бальтры сыходзяць як танныя бруд.

Пабла Нэруда апублікаваў у 1973 годзе працу Падбухленне да ніксонацыду і ўсхваленне чылійскай рэвалюцыі , у якой закранаюцца палітычныя пытанні, аддаючы даніну павагі рэвалюцыі чылійскага народа.

У вершы згадваецца перамога Сальвадора Альендэ на выбарах 1970 года, пасля таго, як ён балатаваўся на пасаду 3 разы раней.

Альендэ быў першым прэзідэнтам з сацыялістычнай пазіцыі, абраным дэмакратычным шляхам . Праз тры гады ён перажыў жорсткі дзяржаўны пераварот, які пачаў ваенную дыктатуру Піначэта і забіў тысячы людзей.

Нэруда быў асабістым сябрам Альендэ, і ў гэтым вершы ён выказвае ўсё сваё захапленне ,надзея на лепшыя дні і пагарда да ворагаў . Альендэ таксама прызначыў пісьменніка на пасаду амбасадара Чылі ў Парыжы ў 1971 годзе.

Пра сваю ангажыраваную паэзію Нэруда аднойчы сказаў:

«Я павінен сказаць, што мая палітычная паэзія не мае нічога агульнага з з навучаннем або з выхаваннем Ніхто мне не загадваў і не даваў указанняў пісаць Я перажыў трагедыю свайго народа

Таму я пішу палітычную паэзію Іншага леку няма ў краіне, у кантынент, дзе ўсё да лепшага. Што рабіць, як стаць на бок пераследаваных, бедных, прыгнечаных. Інакш чалавек не адчувае сябе чалавекам, а паэт не можа адчуваць сябе паэтам».

4. Аўтапартрэт

Са свайго боку,

у мяне цвёрды нос,

маленькія вочы,

кароткія валасы на галаве ,

растучы жывот,

доўгія ногі,

шырокія падэшвы,

жоўты колер твару,

шчодры на каханне,

немагчымыя разлікі,

блытаніна слоў,

пяшчотныя рукі,

павольная хада,

непраніклівае сэрца,

любіцель зорак, прыліваў і адліваў, прыліўных хваль,

менеджэр жукоў,

прагулка па пясках,

нязграбныя ўстановы,

вечны чыліец ,

сябар маіх сяброў,

нямы ворагаў,

назойлівы сярод птушак,

грубы дома,

сарамлівы залы,

пакаяцца без аб'екта,

жахлівыадміністратар,

марафон,

траўнік чарнілаў,

стрыманы сярод жывёл,

шчаслівы ў аблоках,

даследчык на рынках,

незразумелы ў бібліятэках,

меланхолія ў горных хрыбтах,

нястомны ў лесе,

вельмі павольны ў спрэчках,

адбываецца праз гады,

звычайны круглы год,

бліскучы маім нататнікам,

манументальны апетыт,

тыгр спаць,

ціхі ў радасці,

інспектар начнога неба,

непрыкметны працаўнік,

бязладны, настойлівы,

адважны па неабходнасці,

бязгрэшны баязлівец,

сонны па прызванні,

добры да жанчын,

актыўны праз пакуты,

паэт па праклёну і дурань з асёлам у капелюшы .

Аўтапартрэт — яшчэ адзін верш, у якім пісьменнік ставіць сябе ў якасці аб’екта «самааналізу». Тут Нэруда апісвае сваю фізічную і эмацыйную форму, выяўляючы страсці - як, напрыклад, у вершах «аматар зорак, прыліваў і адліваў» і «добры да жанчын».

Акрамя таго, ён заяўляе пра сябе «адважны па неабходнасці», што шмат гаворыць пра яго палітычныя перакананні і яго страхі адносна гэтай тэмы, якая так прысутнічала ў яго жыцці.

Нэруда быў чалавекам, які кантактаваў з рознымі культурамі, краінамі, сустракаўся з важнымі людзей, такім чынам будуючы асобу, поўную разгалінаванняў, якая з'яўляецца ў вершы.

Мы таксама можам назіраць улірычны тэкст, як паэт зноў выкарыстоўвае стыхію прыроды як метафару для стварэння параўнанняў са сваім спосабам быцця і дзеянняў у свеце.

5. Заўсёды

Перад мной

Я не раўную.

Ідзі з чалавекам

за спіной,

Ідзі са сотняй людзі паміж тваімі валасамі,

прыходзіць з тысячай людзей паміж тваімі грудзьмі і нагамі,

прыходзіць, як рака

поўная тапельцаў

што знаходзіць бушуючае мора,

вечную пену, час!

Прывядзі іх усіх

дзе я чакаю цябе:

мы заўсёды будзем адны,

мы заўсёды будзем

адны на зямлі

пачаць жыццё!

Яшчэ адзін аспект паэзіі Пабла Нэруды звязаны з тэмай каханне. Ёсць шмат вершаў пісьменніка, прысвечаных гэтай тэме.

Адзін з іх - Sempre , прысутны ў кнізе Вершы капітана , выдадзенай ананімна ў 1952 годзе.

У гэтай кароткай паэме Нэруды мудра пастаўлена пытанне рэўнасці - дакладней, яе адсутнасці. Персанаж разумее, што яго каханая мае траекторыю, што ў яго былі іншыя каханні ў мінулым, але ён не палохаецца і не дэманструе няўпэўненасці, таму што разумее, што гісторыя, якая ўзнікае паміж імі, з'яўляецца новым раздзелам у абодвух іх жыццё

Вас таксама можа зацікавіць :