Dauði og líf Severina: greining og túlkun

Aðlögun sögunnar að teiknimyndasögum

Skipmyndateiknarinn Miguel Falcão ákvað að laga söguna sem João Cabral de Melo Neto segir að tungumáli þrívíddarmynda í svarthvítu.

Frábæra niðurstöðu þessa verkefnis má sjá á netinu:

Morte e Vida Severina er ljóð eftir brasilíska rithöfundinn João Cabral de Melo Neto.

Verkið var skrifað á árunum 1954 til 1955 og segir frá Severino, farandmanni meðal margir aðrir.

Abstract

Í þessu verki kynnir João Cabral de Melo Neto ferð dauðans og lífs farandans Severino.

Severino er einn af margir aðrir , sem bera sama nafn, sama stóra höfuðið og sömu hörmulegu örlögin og sertão: að deyja úr launsátri fyrir tvítugt, úr elli fyrir þrítugt og svolítið úr hungri. á hverjum degi.

Severino ferðast um Sertão í leit að betri lífslíkum við ströndina. Ljóðinu má skipta í tvo hluta: þann fyrri með ferð sinni til Recife og þann síðari komu og dvöl í höfuðborg Pernambuco.

Ferð Severino í smáatriðum

Upphaf harmleiksins

Fyrri hluti frásagnarinnar markast af stöðugri nærveru dauðans , mitt í villta landslaginu og hörðu steingólfinu.

Dauðinn er líka harður og það hefur alltaf með fátækt og vinnu að gera. Annaðhvort er það dauði sem drepinn var í launsátri, vegna erfiðs lands sem unnið er, eða það er ömurlegur dauði, þar sem engar eigur eru eftir.

_ Segðu að þú takir bara

hluti sem þú gerir ekki:

sungur, þorsti, skort

Á stað þar sem vinna leiðir til dauða er dauðinn öruggasta starfið.

Í miðri eymdinni af sertão , Severino finnur aeinnig tekin þátt í félagsmálum og mikið af stjórnmálum .

Sjá einnig

_ Þar sem dauðinn er svo mikill hér,

það er bara hægt að vinna

í þeim starfsgreinum sem gera

dauðann að verslun eða basar.

Lýsing á myndasöguútgáfunni af Morte e Vida Severina sýnir hvernig söguhetjan hann þarf að takast á við mótlæti sertão.

Þörfin fyrir að fara í leit að nýjum tækifærum

Þegar Severino nálgast ströndina fer landið að verða mýkra, en dauðinn hægir ekki á sér. Jarðvegurinn verður frjósamari og reyrakurinn stór, en jafnvel innan um gnægð er landslagið mannlaust.

Flóttamaðurinn telur að ástæðan fyrir því að staðurinn sé svo auður sé sú að landið sé svo ríkur að þú þarft ekki að vinna á hverjum degi. Hann telur sig vera kominn á stað þar sem dauðinn hægir á sér og lífið er ekki alvarlegt.

Vissulega er fólkið hér

aldrei þrítugt

veit aldrei um dauðann í lífinu ,

líf í dauða, severena;

og þessi kirkjugarður þarna,

hvítur á grænu hæðinni

virkar víst lítið

og fáar hreiðurgrafir

Það sem fer á eftir er frásögn af jarðarför verkamanns.

Severino hafði rangt fyrir sér því litli kirkjugarðurinn tekur á móti mörgum látnum. Hann er aðeins lítill vegna þess að gryfjurnar eru grunnar og mjóar. Severino hlustar á það sem verkamennirnir segja við hinn látna.

_ Þessi gröf innað þú sért,

með mælt span,

er minnsta perlan

sem þú teiknaðir í lífinu.

(...)

_ Það er ekki stórt gat,

það er mælt gat,

það er landið sem þú vildir

sjá skipt.

The land félagslegt og pólitískt eðli ljóðsins er sláandi. Útför bónda er greftrun einhvers sem vann allt sitt líf á landi annars manns, býr við fátækt og er arðrænt.

Starfsmaðurinn, sem vildi bara hafa hluta af landi sínu til að vinna, endar dauður. Eina landið sem hann á er litla landið í gröfinni hans.

Lífið í Recife

Koma til höfuðborgarinnar Pernambuco einkennist áfram af dauða og eymd, en atburðarásin er allt önnur . nýtt. Í stað þurru steinlandanna er staður fátæktar og þar af leiðandi dauðans mangrove. Flóðlöndin sem eru byggð af farandfólkinu.

Á flótta undan þurrka, dauða og land steinsins, koma hinir ýmsu Severinos til Recife þar sem þeir eru enn jaðarsettir . Ætlaður að lifa í eymd, enn umkringdur dauða, en á mismunandi jarðvegi, fullum af vatni.

Örvæntingin

Flutflytjendur lifa áfram af landinu, en í stað þess að vera huldir ryki. frá því að plægja þurra jarðveginn, eru þeir þaktir leðju eftir krabbaveiðar í mangrove.

Frammi fyrir þessari ógeðslegu atburðarás virðist sjálfsvíg góður kostur , sem truflar lífið sem er líka alvarlegur dauði.

Lausnin er að flýta

dauðanum sem er ákveðinn

ogbiðjið þessa á,

sem líka kemur þarna uppfrá,

að gera mér þá greftrun

sem grafarinn lýsti:

kistu mjúk af drullu ,

mjúkt og fljótandi líkklæði

Á þessari stundu virðist ferðalaginu og frásögninni vera lokið. Severino hljóp í gegnum sertão þar sem hann fann aðeins dauðann. Þegar hann náði endalokum rósakranssins, iðrunar sinnar, bjóst hann við að finna endurlausn, en hann fann dauðann aftur.

Örvæntingarfullur hugsar Severino um að binda enda á eigið líf.

Á því augnabliki sem Severino er á bryggju að hugsa um að svipta sig lífi, hittir hann José, mangrovebúa. Það sem er að gerast er samræða um ömurlegt líf sem upplifað er í sertão og í mangroves í Recife. Í samtalinu er talað um andlátið sem, hversu mikið sem það er tilkynnt, virðist vera frestað til að lifa fleiri daga þjáningar.

Samtalið er rofið með tilkynningu um fæðingu sonar Jósefs, sem er augnablik af skýringarmynd í ljóðinu. Undirtitill ljóðsins Auto de Natal og nafn föður José eru skýr vísun í fæðingu Jesú.

The Auto de Natal

Fyrst koma nágrannarnir og tveir sígaunar. Fólk færir drengnum gjafir, svo og vitringunum þremur. En gjafirnar eru einfaldar, minjagripir frá fátæku fólki. Það eru sextán gjafir, næstum allar á undan setningunni: "Fátæktin mín er slík" .

Eftir að hafa afhent gjafirnar, voru sígaunararnir tveirgiska á framtíð drengsins. Fyrsti sígaunan spáir fyrir um vinnuna í mangroveunum, sama erfiðinu í miðri drullunni. Sú seinni spáir öðrum, iðnverkamanninum, þakinn svartri feiti en ekki leðju.

Spárnar tvær eru forspár um einfaldan verkamann, annað hvort í eymd mýrarinnar eða í minna ömurlegri verksmiðju. , en sömuleiðis verkamaður. Svo lýsa nágrannarnir nýfættinum, litlu barni, enn veiklulegu, en heilbrigt.

Severino og José halda áfram samræðum sínum og skýringin er boðuð í munni nýja föðurins.

Og það er ekkert betra svar

en lífsins sjón:

að horfa á það leysa þráð sinn,

sem líka kallar lífið,

að sjá verksmiðjuna sem sjálft,

þrjósk, framleiðir sig sjálft,

að sjá það spretta eins og fyrir stuttu

í nýju sprungnu lífi;

jafnvel þegar það er eins og þessi litla

The Auto de Natal er lokið með fæðingu drengsins.

Ferðalag Severino, þó að hann sé umkringdur dauða, endar með líf sem krefst þess að blómstra innan um svo mikla eymd og dauða .

Greining á Morte e Vida Severina

Kynning og form

Morte e Vida Severina er sorglegt ljóð sem sýnir okkur jólaleikrit frá Pernambuco.

Hetjan Severino er farandmaður sem flótti undan þurrkum og hungri , þó aðeins finnur dauðann á flugi sínu. Þangað til hann verður vitni að fæðingu barnshörfa, alvarlegir eins og hann. Fæðingin er sett fram í formi vöggu, með komu fólks til að kynna nýburann.

Morte e Vida Severina undirstrikar einsemd söguhetjunnar.

Bíll er undirtegund dramatískra bókmennta sem komu fram á Spáni á miðöldum. Á portúgölsku var besti talsmaður þess Gil Vicente. Í Morte e Vida Severina fylgjumst við með sömu auðlindum og notuð eru í miðaldabílum.

Verkinu er skipt í 18 hluta. Á undan hverjum hluta er stutt kynning á því sem mun gerast - það sama má finna í miðaldabílum. Ljóðið byrjar á kynningu á Severino.

THE RESTREATANT SKÝRIR LESTANDA HVER HANN ER OG HVAÐ HANN ÆTLAR

— Ég heiti Severino,

eins og ég heita ekkert annað nafn pia.

Þar sem það eru margir Severinos,

sem er dýrlingur pílagrímsferðar,

þá ákváðu þeir að hringja í mig

Severino de Maria;

(...)

Við erum margir Severino

jafnir í öllu í lífinu:

í sama stóra hausnum

sem er erfitt að halda jafnvægi á

Severino sýnir sig sem einn af mörgum ("jafnur í öllu í lífinu"). Einstaklingur hans fellur úr gildi og nafn hans verður lýsingarorð í titli verksins. Að hætti miðaldaleikrita verður persónan að allegóríu, framsetningu á einhverju sem er miklu stærra en hann sjálfur.

Lýsing á Morte e Vida Severina varpar ljósi á þurrkana og þurrkana. þurrkur á sertão.

Versurnarljóðsins eru stutt og mjög hljómmikil. Flestar hafa sjö ljóðræn atkvæði, einnig þekkt sem moll redondilha, annar þáttur í færslunum.

Stöðug endurtekning á versum er verkfæri oft notað af João Cabral. Auk þess að þjóna sem merkingarfræðileg styrking fyrir þemað, stuðlar það að hómófóníu og endurtekningu hljóða, sem gefa versunum meiri músík.

— Hvern berið þið,

bræður sálna,

vafin inn í það net?

Láttu mig vita.

— Til dauðans manns,

bróður sálna,

hljómur ljóðsins er mjög mikilvægur þáttur í þessu verki. Lestur þess verður næstum sunginn, algengt verkfæri þegar skrif voru ekki útbreidd.

Klangurinn þjónaði sem leið til að auðvelda minnissetningu ljóða. Þetta snið minnir líka á kordeljóð. Vitað er að João Cabral de Melo Neto las einhvern streng upphátt fyrir starfsmenn bæjarins.

Rými og þema

Rými og þema eru nátengd í þessu ljóði. Verkið fjallar um ferð farandans frá innri Pernambuco til Recife, þar sem hann horfist stöðugt í dauðann .

Rauði þráður leiðarinnar er Capiberibe áin, sem hlýtur að vera rétta leiðin frá innlendum að ströndinni:

Ég hélt að fylgja ánni

Ég myndi aldrei villast:

það er öruggasta leiðin,

frá öllum bestu leiðsögumönnum.

AoAlla ferðina lendir Severino nokkrum sinnum í dauðanum. Dauði af hungri, í launsátri eða elli fyrir þrítugt. Sertão er rýmið og dauðinn er þemað, þau tvö ganga saman meðfram ánni. Jafnvel áin sjálf deyr líka.

En hvernig á að fylgja því núna

þar sem niðurleiðin hefur verið rofin?

Ég sé að Capibaribe,

eins og árnar þarna uppfrá,

hann er svo fátækur að hann getur ekki alltaf

uppfyllt örlög sín

Farfar árinnar má líkja við gang lífsins í sertão, sem er svo viðkvæmur að hann er oft truflaður.

Severino stendur frammi fyrir dauða mörgum sinnum. Í fyrra skiptið er hinn látni borinn í hengirúmi af öðrum mönnum. Hinn látni dó af dauða í launsátri ögruð af einhverjum sem vildi halda landi sínu.

Morte e Vida Severina sýnir erfiðleika sertanejo.

Í kjölfarið stendur Severino frammi fyrir því að lík sé hulið í hógværu húsnæði. Þegar hann heldur áfram ferð sinni, þegar reynt er að finna vinnu í litlu þorpi, birtist dauðinn aftur, en sem eina tekjulind þeirra sem vilja búa þar.

Nær ströndinni undrast Severino það mýkri. land, fullt af reyr og finnst gott að vinna þar. Hins vegar fer hann í jarðarför bónda.

— Þar sem ég hef verið að fjarlægja

aðeins dauða sé ég virkan,

aðeins dauða hef ég rekist á

og stundum jafnvel á hátíðum;

aðeins dauðinn hefur fundist

hver hélt