10 gedenkwaardige gedichten van Manuel Bandeira (met interpretatie)

Manuel Bandeira (1886-1968) was een van de grootste Braziliaanse dichters, en werd bij het grote publiek vooral bekend door het beroemde Vou-me Embora pra Pasárgada e De kikkers .

Maar de waarheid is dat, naast deze twee grote creaties, het werk van de dichter een reeks weinig bekende parels bevat onder de lezers.

In een poging deze leemte op te vullen hebben we hier 10 gedenkwaardige gedichten van de modernistische schrijver Manuel Bandeira geselecteerd met hun respectievelijke uitleg.

1. Ik ga naar Pasargadaq.

Ik ga naar Pasargadaq.

Daar ben ik een vriend van de koning

Daar heb ik de vrouw die ik wil

In het bed kies ik

Ik ga naar Pasargadaq.

Ik ga naar Pasargadaq.

Hier ben ik niet gelukkig

Het bestaan is daar een avontuur

Zo onbelangrijk

Joana de Gekke Vrouw van Spanje

Koningin en valse demente

Wordt tegenpartij

Van de schoondochter die ik nooit had

En hoe zal ik gymnastiek doen

Ik zal op mijn fiets rijden

Ik zal rijden op een wilde ezel

Ik klim op een stok

Ik ga baden in de zee!

En als je moe bent

Ik lig op de oever van de rivier

Ik laat het moederwater komen

Om me de verhalen te vertellen

Dat toen ik een jongen was

Rosa kwam me vertellen

Ik ga naar Pasargadaq.

In Pasargadao is alles

Het is een andere beschaving

Het heeft een veilig proces

Om conceptie te voorkomen

Het heeft een automatische telefoon

Er is alkaloïde om te sparen

Er zijn mooie prostituees

Voor ons tot nu toe

En als ik op mijn droevigst ben

Maar triest dat er geen manier is

Wanneer 's nachts

Ik wil zelfmoord plegen.

- Daar ben ik een vriend van de koning -

Ik krijg de vrouw die ik wil

In het bed kies ik

Ik vertrek naar Pasargada.

Dit is Bandeira's beroemdste gedicht: Ik vertrek naar Pasargada. Hier vinden we een onmiskenbare escapisme een verlangen om te ontsnappen, om uit hun huidige toestand te geraken... naar een zeer geïdealiseerde bestemming.

De naam van de plaats is niet gratuit: Pasargadae was een Perzische stad (om precies te zijn de hoofdstad van het Eerste Perzische Rijk). Het is daar dat het poëtische onderwerp zijn toevlucht zoekt wanneer hij het gevoel heeft dat hij het dagelijkse leven niet aankan.

Traditioneel stelt dit genre van vrijheidszoekende poëzie een vlucht naar het platteland voor, in de lyriek van de modernistische dichter zijn er echter verschillende elementen die erop wijzen dat deze vlucht naar een technologische stad zou zijn.

In Pasargadaje, die diep begeerde ruimte, is er geen eenzaamheid en kan de ik-lyrische zijn seksualiteit onbeperkt uitoefenen.

Lees het artikel Analyse van het gedicht Vou-me embora pra Pasárgada van Manuel Bandeira.

2. Pneumothorax

Koorts, hemoptoë, dyspneu en nachtelijk zweten.

Het hele leven dat had kunnen zijn en niet was.

Hoest, hoest, hoest.

Hij liet de dokter komen:

- Zeg drieëndertig.

- Drieëndertig... drieëndertig... drieëndertig...

- Ademen.

- Je hebt een uitgraving in je linkerlong en je rechterlong is geïnfiltreerd.

- Dus, dokter, is het niet mogelijk om pneumothorax te proberen?

- Nee. Het enige wat je moet doen is een Argentijnse tango spelen.

Dit korte gedicht, ook bekend bij de auteur, draagt in zijn titel de naam van een medische ingreep. In de eerste regels zien we een reeks symptomen.

Terwijl in de eerste strofe de patiënt alleen lijdt, zijn we in de tweede strofe getuige van een overleg met de arts. De arts geeft de patiënt instructies in een poging een diagnose te stellen.

De patiënt probeert nog steeds een uitweg te vinden uit zijn probleem, maar de dokter is onverzettelijk.

Met een poëtische en tegelijkertijd ironische toon wijst hij op muziek als de enige mogelijke oplossing.

3. De kikkers

Enfunando os papos,

Ze komen uit de schemering,

Spring, spring, de kikkers.

Het licht verblindt hen.

In het snurken dat landt,

Roept de brulkikker:

- "Mijn vader ging naar de oorlog!"

- "Het was niet!" - "Het was wel!" - "Het was niet!".

De meerkikker,

Verwaterd Parnassiaans,

Er staat: - "Mijn liedboek

Het is goed gehamerd.

Zie hoe primo

Op het eten van de gaten!

Wat een kunst! En ik lach nooit

De verwante termen.

Mijn vers is goed

Frument zonder teerlingen.

Ik rijm met

Ondersteunende medeklinkers.

Ga voor vijftig jaar

Dat ik ze de norm gaf:

Verminderd zonder schade

De bekisting.

Roep om hulp

Op de sceptische kritiek:

Er is geen poëzie meer,

Maar er zijn poëtische kunsten..."

Huilt de brulkikker:

- "Mijn vader was koning!" "Was!"

- "Het was niet!" - "Het was!" - "Het was niet!".

Roars in a huff

De meerkikker:

- Grote kunst is hoe

Juweliers Lavor.

Of een standbeeld.

Alles wat mooi is,

Dat is allemaal verschillend,

Zing op de hamer."

Andere, boomkikkers

(Een kwaad op zich past),

Ze praten uit volle borst,

- "Ik wel!" - "Jij niet!" - "Jij wel!".

Weg met dat geschreeuw,

Er waren meer dichte

De oneindige nacht

Draag de immense schaduw;

Daar, weglopend van de wereld,

Geen glorie, geen geloof,

In het diepe

En eenzaam is het

Wat snik je,

Transido de frio,

Kangoeroe pad

Vanaf de rivieroever...

Het gedicht De kikkers werd gecreëerd in 1918 en baarde opzien toen het werd voorgedragen door Ronald de Carvalho tijdens de emblematische Moderne Kunstweek van 1922.

In een duidelijke kritiek op het parnasianisme (een literaire stroming die de dichter zeker niet vertegenwoordigde), construeert Bandeira dit ironisch gedicht die regelmatige metriek heeft en diep sonoor is.

Dit is een parodie Het was een grappige manier om de poëzie die de schrijver beoefende te onderscheiden van die welke tot dan toe was geproduceerd.

De kikkers zijn eigenlijk metaforen voor de verschillende soorten dichters (de modernistische dichter, de ijdele parnassiaanse dichter, etc.) Door de verzen heen zien we de dieren een dialoog voeren over hoe een gedicht in elkaar zit.

Lees een diepgaande analyse van het gedicht De kikkers en bekijk de voorgedragen verzen:

4. Poëtica

Ik ben ziek van ingehouden lyriek...

Van goed gedragen lyriek

Van de lyriek van een ambtenaar met een tijdboek

protocol en blijken van waardering voor de directeur.

Ik ben ziek van lyriek die stopt en gaat opzoeken in het woordenboek de

van een woord.

Weg met de puristen

Alle woorden, vooral universele barbarismen

Alle constructies, vooral uitzonderingssyntaxen

Alle ritmes, vooral de ontelbare

Ik heb genoeg van flirterige lyriek...

Politicus

Gestopt

Syfilitische

Van alle lyriek die capituleert voor wat buiten is...

van zichzelf

De rest is geen lyriek

Het zal de secretaresse cosinus tabel

van de voorbeeldige minnaar met honderd briefsjablonen

en de verschillende manieren om vrouwen te behagen, enz.

Ik wil in plaats daarvan de lyriek van gekken

De lyriek van dronkaards

De moeilijke en aangrijpende lyriek van dronkaards

De lyriek van Shakespeare's clowns

- Ik geef niet langer om lyriek die geen bevrijding is.

In de verzen van Poëtica Hier benadrukt hij wat hij goed en wat hij niet goed vindt aan de tekst.

Beschouwd als een van de belangrijkste gedichten van het Braziliaanse Modernisme... , Poëtica is niet alleen een portret van de poëtica van Manuel Bandeira, maar ook van een hele generatie schrijvers die zich niet herkende in wat er tot dan toe was geproduceerd.

Bijna geschreven als een soort manifest Enerzijds ontkent Bandeira een rigide, strenge compositie, die strikte regels volgt (zoals de Parnassianen), terwijl hij anderzijds de vrije verzen, de informele taal en het zo hedendaagse gevoel van vrijheid dat dichters ervaren, viert.

5. Het laatste gedicht

Zo wilde ik mijn laatste gedicht

Teder zijn door de eenvoudigste en minst opzettelijke dingen te zeggen

Laat het branden als een traanloze snik

Dat had de schoonheid van bloemen bijna zonder parfum

De zuiverheid van de vlam waarin de helderste diamanten worden verteerd...

De passie van suïcidale mensen die zichzelf doden zonder uitleg.

De dood is een veelvoorkomend thema in Bandeira's poëtica, en ook in esthetisch opzicht kunnen we wijzen op de gebruik van vrije verzen .

Het laatste gedicht condenseert deze twee kenmerken van de dichter, die een relatie van medeplichtigheid met de lezer tot stand wil brengen.

De bovenstaande verzen zijn kenmerkend voor een metapoem De dichter probeert op bijna onbelaste toon te zeggen wat hij in zijn laatste werk zou willen invoegen.

Interessant is dat het poëtisch subject, door te zeggen hoe hij zijn gedicht zou willen construeren, het gedicht zelf al construeert.

6. Teresa

De eerste keer dat ik Teresa zag

Ik dacht dat ze stomme benen had

Ik vond ook dat het gezicht op een been leek

Toen ik Teresa weer zag

Ik dacht dat de ogen veel ouder waren dan de rest van het lichaam...

(De ogen werden geboren en bleven tien jaar in afwachting van de rest van het lichaam)

De derde keer zag ik niets anders.

De hemel was vermengd met de aarde

En de geest van God bewoog zich weer over de wateren.

Dit is een liefdesgedicht van Manuel Bandeira. Bij het creëren van Teresa heeft de dichter laten zien hoe een liefdesontmoeting plaatsvindt.