Inhoudsopgave
Zeven Gezichten Gedicht is een van Carlos Drummond de Andrade's meest populaire composities. Gepubliceerd in Wat poëzie (1930) gaat het gedicht over de gevoelens van ontoereikendheid en eenzaamheid van het onderwerp, veel voorkomende thema's in het werk van Drummond.
We kunnen ons afvragen waarom de verzen van Carlos Drummond de Andrade geliefd blijven bij het publiek en met het verstrijken van de decennia actueel blijven?
Het antwoord kan liggen in gevoelige en intieme toon van zijn poëzie, in staat om tijdloze emoties en pijnen te verkennen. Wil je de Zeven Gezichten Gedicht volg onze analyse!
Zeven Gezichten Gedicht
Toen ik geboren werd, een kromme engel
zij die in de schaduw leven
zei hij: Ga, Carlos! Wees onbeholpen in het leven.
Huizen bespioneren mannen
die achter vrouwen aanrennen.
De middag zou blauw geweest kunnen zijn,
zouden er niet zoveel verlangens zijn.
De tram passeert vol benen:
witte zwarte gele poten.
Waarom zoveel been, mijn God, vraagt mijn hart.
Maar mijn ogen
ze vragen niets.
De man achter de snor
is serieus, eenvoudig en sterk.
Nauwelijks een gesprek.
Hij heeft weinig, zeldzame vrienden
de man achter de bril en de snor,
Mijn God, waarom heb je me verlaten
als je wist dat ik niet God was
als je wist dat ik zwak was.
Wereldwijd,
als mijn naam Raimundo was
zou een rijm zijn, geen oplossing.
Wereldwijd,
hoe groter mijn hart is.
Ik moet je niet vertellen
maar die maan
maar die cognac
Ze bewegen ons als de duivel.
Luister naar Zeven Gezichten Gedicht voorgedragen door de acteur Paulo Autran:
Zeven Gezichten GedichtAnalyse van de Zeven Gezichten Gedicht
Stanza 1
Toen ik geboren werd, een kromme engel
zij die in de schaduw leven
zei hij: Ga, Carlos! Wees onbeholpen in het leven.
In de eerste strofe begint het onderwerp met het vertellen van zijn verhaal. Al aan het begin is er het idee dat hij voorbestemd Zo neemt hij zichzelf aan als iemand die altijd "gauche in het leven zal staan".
Het woord "gauche" komt uit het Frans en betekent "links". De uitdrukking lijkt een metafoor voor wie is vreemd, anders loopt in de tegenovergestelde richting van de meesten.
In dit eerste geval doet het onderwerp ook een zeer belangrijke openbaring: zijn naam is Carlos, net als Drummond. Deze factor maakt een identificatie mogelijk tussen de auteur en de eu-lyriek, waardoor een autobiografisch van aard aan het gedicht.
Stanza 2
Huizen bespioneren mannen
die achter vrouwen aanrennen.
De middag zou blauw geweest kunnen zijn,
zouden er niet zoveel verlangens zijn.
De tweede strofe begint met een personificatie: de huizen, als waren het mensen, observeren de beweging van de straten. Als van een afstand, alleen in een positie van waarnemer, beschrijft het onderwerp wat hij ziet.
Het verwijzen naar mannen die "achter vrouwen aanrennen" lijkt een voorbeeld van de wanhopige zoektocht naar liefde, eenzaamheid en ook verlangen, dat zelfs de kleur van de lucht verandert.
We mogen niet vergeten dat de eigen blik van het onderwerp van invloed is op wat hij ziet: het is mogelijk dat hij zijn gevoelens projecteert op het stedelijke landschap.
Stanza 3
De tram passeert vol benen:
witte zwarte gele poten.
Waarom zoveel been, mijn God, vraagt mijn hart.
Maar mijn ogen
ze vragen niets.
Nog steeds in een positie van waarnemer, alsof hij altijd aan de buitenkant van de actie staat, wordt in deze strofe de indruk van isolatie van het onderwerp toeneemt.
In de tram, wanneer hij zegt dat hij veel benen ziet, gebruikt de spreker een metonymie (uitdrukkingsmiddel dat het deel voor het geheel neemt). Wat wordt onderstreept is het idee dat er veel mensen op straat zijn, een publiek om je heen.
Het bestaan van zoveel mensen om hem heen, zoveel mensen in de wereld, lijkt een gevoel van benauwdheid te veroorzaken bij het subject, dat God om wat vraagt.
Stanza 4
De man achter de snor
is serieus, eenvoudig en sterk.
Nauwelijks een gesprek.
Hij heeft weinig, zeldzame vrienden
de man achter de bril en de snor,
Plotseling, in deze vierde strofe, richt de blik van het onderwerp zich op zichzelf. Door zichzelf te beschrijven als "ernstig, eenvoudig en sterk" lijkt hij te beantwoorden aan het beeld van veerkracht dat van een volwassen man werd verwacht.
In de volgende verzen laat het onderwerp echter zien wat er buiten dit uiterlijke beeld bestaat. Het is een individu gesloten, incommunicado en nogal eenzaam .
Te midden van zoveel mensen, in wat een grote stad lijkt te zijn, is het gevoel van verlatenheid dat zich geleidelijk meester maakt van de eu-lyricus overweldigend.
Stanza 5
Mijn God, waarom heb je me verlaten
als je wist dat ik niet God was
als je wist dat ik zwak was.
Het crescendo van verdriet, eenzaamheid en wanhoop van het onderwerp bereikt zijn hoogtepunt in de vijfde strofe van het gedicht. Hier hebben we een soort schreeuw om hulp, een smeekbede aan God.
Het is een bijbelse verwijzing die de woorden van Jezus Christus parafraseert terwijl hij wordt gekruisigd.
Zijn lijden is duidelijk, evenals zijn gevoelens van hulpeloosheid en verweesdheid Zonder richting, zonder steun op aarde of in de hemel, staat dit onderwerp alleen op de wereld.
De passage versterkt het idee van menselijkheid van de lyrische zelf: hij is niet God, hij is gewoon een mens, dus hij is "zwak", kwetsbaar, feilbaar.
Stanza 6
Wereldwijd,
Zie ook: Pablo Picasso: 13 essentiële werken om het genie te begrijpenals mijn naam Raimundo was
zou een rijm zijn, geen oplossing.
Wereldwijd,
hoe groter mijn hart is.
Nadenkend over de onmetelijkheid van de wereld, is het duidelijk dat het onderwerp zich klein voelt, onbeduidend tegenover al de rest. In deze strofe vinden we een reflectie op het poëtische maken zelf.
Door te stellen dat "het een rijm zou zijn, maar geen oplossing", kunnen we afleiden dat het onderwerp stelt dat schrijven poëzie lost je problemen niet op met het leven.
Toch kan het een manier zijn om toegang te krijgen tot zijn diepste zelf. In de laatste verzen van deze passage stelt hij dat zijn hart nog breder is, misschien omdat hij te veel voelt of onuitgesproken emoties en pijnen vasthoudt.
Er is ook de suggestie dat, behalve dat de planeet enorm groot en vol mensen is, er in ieder mens een innerlijke wereld is, misschien oneindig en onbekend voor anderen.
Stanza 7
Ik moet je niet vertellen
maar die maan
maar die cognac
Ze bewegen ons als de duivel.
De laatste verzen komen als de laatste bekentenis van de tekstschrijver. Hier spreekt hij over de de nacht als tijd van bezinning waakzaamheid en gevoeligheid.
De maan, de alcohol en de poëzie zelf stellen de normaal gesproken teruggetrokken persoon in staat in contact te komen met zijn emoties. Dit alles beweegt hem en brengt hem ertoe uit te drukken wat hij werkelijk voelt, door middel van dit gedicht .
Betekenis van de Zeven Gezichten Gedicht
Spannend en complex, het gedicht neemt een confessionele toon die wordt versterkt door de mogelijke identificatie van het lyrische zelf met Drummond. Het thema van "I versus de wereld" die door zijn werk loopt, is aanwezig vanaf het eerste couplet van de compositie.
Hij verklaart zichzelf als iemand die geboren is om "gauche in het leven" te staan, voelt zich niet op zijn plaats en zoekt zijn plaats in de wereld.
Zo gedraagt het zich in verschillende gevallen slechts als waarnemer van de werkelijkheid, alsof het er geen deel van uitmaakt, het staat erbuiten.
Het gedicht bestaat uit zeven strofen en presenteert "zeven gezichten" van het lyrische zelf. Elke strofe drukt een facet van het onderwerp uit... om te illustreren wat hij op dat moment voelt.
Zo komt het gedicht naar voren als een uiting van de veelheid en zelfs tegenstrijdigheid van zijn emoties en gemoedstoestanden.
Zie ook: Film HuwelijksverhaalOver Carlos Drummond de Andrade
Carlos Drummond de Andrade (31 oktober 1902 - 17 augustus 1987) wordt beschouwd als de grootste nationale dichter van de 20e eeuw. Zijn naam behoort zonder twijfel tot de opvallendste en invloedrijkste van zijn tijd en van de Braziliaanse literatuur in het algemeen.
Zijn werk maakt deel uit van de tweede fase van het Braziliaanse modernisme en vertoont kenmerken die kenmerkend zijn voor die periode, zoals het gebruik van alledaagse taal, de waardering van het alledaagse en sociaal-politieke thema's.
Zijn verzen over tijdloze onderwerpen als eenzaamheid, herinnering, het leven in de maatschappij en menselijke relaties hebben de tijd overleefd en blijven lezers van alle generaties boeien.
Lees meer over de poëzie van Carlos Drummond de Andrade.
Maak ook kennis met
