Анализирани и коментирани 7 најдобри песни од Емили Дикинсон

Емили Дикинсон (1830 - 1886) беше американска писателка која помогна да се дефинира модерната поезија, заземајќи истакнато место во светската литература.

Иако објави само неколку композиции за време на нејзиниот живот, нејзиниот лирски труд беше огромен и ги прекршил тогашните важечки правила. Поетесата донесе иновации кои влијаеле врз безброј автори кои се појавиле подоцна, одржувајќи ја популарноста меѓу читателите низ вековите.

Нејзините композиции се однесуваат на универзални теми како што се љубовта, сложеноста на животот и човечките односи, исто така фокусирајќи се на неизбежноста на смрт.

1. Јас сум никој

Јас сум никој! Кој си ти?

Никој — Исто така?

Значи ние сме пар?

Не кажувај! Тие можат да го шират!

Колку е тажно — да се биде — Некој!

Колку јавно — славата —

Да го кажеш твоето име — како жабата —

Превод на Аугусто де Кампос

Во оваа песна, лирското јас разговара со соговорникот, потврдувајќи го неговиот недостаток на социјален статус. Тој уште во првиот стих изјавува дека е никој, односно дека во очите на неговите современици тој не е важен.

За подобро разбирање на пораката што се пренесува, тоа е потребно е да се знае малку за биографијата од авторот. И покрај тоа што стана ѕвезда по нејзината смрт, Емили Дикинсон имаше малку публикации за време на нејзиниот живот.

На овој начин, таа сè уштетаа беше далеку од тоа да биде призната писателка. Напротив, се гледаше како чудна фигура, која живееше во изолација, отстранета од општествените кругови .

Во „Јас не сум никој“, таа изјавува дека претпочита да остане анонимни. Овде, поетскиот субјект посочува што е смешно кај познатите, кои постојано си ги повторуваат имињата, како жаби. Со овие зборови тој го отфрла „високиот круг“, критикувајќи го општеството проникнато со его и суета.

2. Да умрам за тебе беше малку

Да умрам за тебе беше малку.

Секој Грк би го направил тоа.

Да се ​​живее е потешко —

Ова е моето понуда —

Умирањето не е ништо, ниту

Повеќе. Но, живите се важни

Повеќекратна смрт — без

Олеснување од мртов.

Превод од Аугусто де Кампос

Ова е композиција која се занимава со две големите теми на универзалната поезија: љубовта и смртта. Во првата строфа, субјектот изјавува дека да умре за личноста што ја сака би било премногу лесно, нешто што се повторува уште од грчката антика.

Затоа тој наведува дека неговиот начин да го покаже она што го чувствува ќе биде различни: живеј во името на саканата личност, нешто што би било „потешко“. Преку оваа понуда лирското јас некому му се изјаснува, најавувајќи дека своето постоење ќе го посвети на страста што доминира со него.

Оваа идеја е објаснета во следната строфа. Ако смртта би можела да биде синоним за одмор, животот е претставен како сукцесија на страдања ипрепреки со кои ќе се соочи само за да биде блиску до оној што му се допаѓа. И тоа би била вистинска љубов.

Според некои биографски извештаи, Емили имала романса со Сузан Гилберт, нејзината снаа и пријателка од детството. Забранетиот карактер на заедницата, во време кога предрасудите беа многу поригидни и кастрирачки, можеби придонел за овој негативен поглед на чувството на љубов, секогаш поврзан со болка.

3. Нема да живеам залудно

Нема да живеам залудно, ако можам

Спасувам срце од кршење,

Ако можам да ублажам живот

Или помогнете на птица без крв

Да се ​​искачи назад во гнездото —

Нема да живеам залудно.

0>Превод од Аила де Оливеира Гомес

Во исклучително убавите стихови, поетскиот субјект ја објавува својата мисија на земјата, онаа за која верува дека е целта на неговиот живот . Така, тој наведува дека неговото постоење ќе има смисла само ако успее да направи нешто добро за другите.

Помагањето на другите луѓе, намалувањето на нивната болка или дури и помагањето на птица што паднала од гнездото се примери на гестови кои донесе исполнување во вашиот живот.

За лирското јас, живеењето подразбира правење добро, на некој начин, дури и ако тоа е во мали дела на љубезност, кои никој не ги гледа или знае. Во спротивно, само ќе биде потрошено време, „џабе“.

4. Зборот умира

Зборот умира

Кога се зборува

Некојпишуваше.

Велам дека е родена

Токму

На тој ден.

Превод: Иделма Рибеиро Фарија

Поемата се наведнува кон самата комуникација, обидувајќи се да ѝ противречи на заедничката идеја и да ја нагласи важноста на зборовите. Според стиховите, тие не умираат откако ќе бидат изговорени.

Напротив, субјектот тврди дека тоа е моментот кога се раѓаат. Така, зборувањето или пишувањето се појавува како нов почеток . Овде, зборот е нешто способно да се трансформира, да започне нова реалност.

Ако сакаме да одиме понатаму, можеме да кажеме дека таа ја гледа самата поезија на ист начин: импулс на живот, создавање и реинвенција .<1

5. Ова, моето писмо до светот

Ова, моето писмо до светот,

Тоа никогаш не ми го напиша -

Едноставни вести отколку што ги кажа природата

со нежно благородништво.

Вашата порака, ја доверувам

На раце што никогаш нема да ги видам –

Поради неа – мојот народ –

Просудете ме со добра волја

Превод од Аила де Оливеира Гомес

Првите стихови пренесуваат идеја за изолација и осаменост на субјектот, кој се чувствува надвор од место со останатите. Иако зборува со светот, тој вели дека никогаш не добил одговор.

Преку неговата поезија, тој одлучува да напише писмо за потомството. Композицијата можеме да ја видиме како сведоштво на авторката, која ќе опстане долго по нејзиното заминување.

Лирското јас верува дека нејзините зборови содржатмудроста што му е дадена преку контакт со природниот свет; затоа ги смета за нежни и благородни.

Со овие стихови тој има намера да им пренесе порака на своите идни читатели. Свесни дека нема да ги сретнете, знаете и дека тоа што ќе го напишете ќе биде предмет на судови и мислења.

6. Мозокот

Мозокот — е поширок од рајот —

Затоа — поставете ги еден до друг —

Едниот што другиот ќе го содржи

Лесно — и за тебе — исто така —

Мозокот е подлабок од морето —

За — сметај ги — Сини и сини —

Еден со друг ќе се апсорбира —

Како што прават сунѓерите — до водата —

Мозокот е само тежина на Бог —

Зашто — Измерете ги — грам по грам —

И тие само ќе се разликуваат — и тоа ќе се случи —

Како слогот на звукот —

Превод од Сесилија Рего Пинеиро

Меестралната композиција на Емили Дикинсон е комплимент на човечките способности , на нашиот потенцијал за знаење и имагинација.

Преку нашиот ум, можеме да ја разбереме дури и пространоста на небото и длабочината на океаните. Стиховите укажуваат на отсуство на ограничувања на она што човечкиот мозок може да го постигне.

На овој начин, како можни креатори и трансформатори на реалноста, човечките суштества се чини дека пристапуваат кон божественото.

7. Се кријам во мојот цвет

Се кријам во мојот цвет,

Така, овенувајќи во твојот сад,

ти,несвесно, барај ме –

Речиси осаменост.

Превод на Хорхе де Сена

Во стиховите можеме уште еднаш да го видиме соединувањето меѓу љубовта и страдањето. Создавајќи едноставна и речиси детска метафора, лирското јас се споредува со цвет што вене , ја губи својата сила, во вазната на саканата личност.

Поврзувајќи ги своите емоции со елементите на природата, наоѓа начин да ја изрази тагата што ја чувствува поради оддалеченоста и рамнодушноста. Не можејќи директно да ја пренесе својата болка, тој чека другиот да забележи, одржувајќи пасивен став.

Целосно предаден на страста, тој чека реципроцитет, речиси како да се откажува од себе.