Opowiadanie Lygii Fagundes Telles Przyjdź i zobacz zachód słońca: streszczenie i analiza

Zebrane w antologii Chodź zobaczyć zachód słońca i inne opowieści (1988), fabuła Lygii Fagundes Telles ma tylko dwie główne postacie: Ricardo i Raquel, parę starych kochanków.

Jakiś czas po ich rozstaniu postanawia zaprosić ją na ostatni spacer po opuszczonym cmentarzu, który staje się coraz bardziej złowieszczy.

Przyjdź i zobacz zachód słońca

Pospiesznie wspięła się po krętym zboczu. W miarę jak posuwała się naprzód, domów było coraz mniej, skromne domki rozrzucone bez symetrii i odizolowane na pustych działkach. Na środku ulicy bez chodnika, osłoniętej gdzieniegdzie niskim krzewem, kilkoro dzieci bawiło się w kółku. Słaba rymowanka była jedyną żywą nutą w ciszy popołudnia.

Czekał na nią oparty o drzewo, smukły i szczupły, w workowatej granatowej kurtce, z odrośniętymi włosami i niechlujnym wyglądem, miał młodzieńczą manierę ucznia.

- Moja droga Raquel - spojrzała na niego z powagą i spojrzała w dół na swoje buty.

- Spójrz na to błoto, tylko ty mogłeś wymyślić spotkanie w takim miejscu. Co za pomysł, Ricardo, co za pomysł! Musiałem wysiąść z taksówki daleko, nigdy by tu nie podjechał.

Zaśmiał się między złośliwością a naiwnością.

- Nigdy? Myślałam, że przyjdziesz ubrany na sportowo, a teraz pokazujesz się w takim stanie! Kiedy się ze mną umawiałeś, nosiłeś duże, siedmioligowe buty, pamiętasz? Czy to po to, żeby mi to powiedzieć, kazałeś mi tu przyjść? - zapytała, chowając rękawiczki do torby. Wyciągnęła papierosa - Hę?!

Ach, Raquel... - i objął ją ramieniem. Ty, jesteś taka piękna, a teraz palisz te brudne, małe papierosy, niebieskie i złote... Przysięgam, że musiałem jeszcze raz zobaczyć to całe piękno, poczuć zapach tych perfum... No i co? Źle zrobiłem?

Mogłeś wybrać gdzie indziej, prawda - twój głos zwolnił - a co to jest? Cmentarz?

Odwrócił się do starego, zrujnowanego muru i spojrzał na żelazną bramę, skorodowaną przez rdzę.

- Opuszczony cmentarz, mój aniele. Wszyscy żywi i umarli opuścili cmentarz. Nawet duchy nie zostały, spójrz, jak małe dzieci bawią się bez strachu - dodał, wskazując na dzieci w ich cirandzie.

Przełknęła powoli, wydmuchując dym w twarz towarzyszki.

- Ricardo i jego pomysły. Co teraz? Jaki jest program? Markowo objął ją w talii.

- Znam to wszystko dobrze, moi ludzie są tam pochowani. Wejdźmy na chwilę do środka, a pokażę ci najpiękniejszy zachód słońca na świecie.

Wpatrywała się w niego przez chwilę, po czym odchyliła głowę do tyłu, chichocząc.

- Zobaczyć zachód słońca!... Tam, mój Boże... Bajecznie, bajecznie!.. Błagać mnie o ostatnią randkę, dręczyć całymi dniami, zmuszać do przyjazdu z daleka do tej dziury, jeszcze raz, jeszcze raz! I po co? Żeby zobaczyć zachód słońca na cmentarzu....

On też się roześmiał, z zakłopotaniem, jak chłopiec obwiniony o błąd.

- Raquel, moja droga, nie rób mi tego. Wiesz, że chciałbym cię zabrać do mojego mieszkania, ale stałem się jeszcze biedniejszy, jakby to było możliwe. Mieszkam w okropnym pensjonacie, właścicielem jest Meduza, która szpieguje przez dziurkę od klucza...

- A myślisz, że ja bym to zrobił?

- Nie gniewaj się, wiem, że nie zrobiłabyś tego, jesteś bardzo wierna.Pomyślałem więc, że gdybyśmy mogli porozmawiać chwilę na odległej ulicy... - powiedział, podchodząc bliżej.Pogłaskał jej ramię koniuszkami palców.Spoważniał.I stopniowo wokół jego lekko ściśniętych oczu zaczęły tworzyć się niezliczone zmarszczki.Wachlarze zmarszczek pogłębiły się w chytry wyraz.Nie było w tymWkrótce jednak uśmiechnął się, a sieć zmarszczek zniknęła bez śladu. Jego niedoświadczona i na wpół uważna atmosfera powróciła do niego: "Dobrze zrobiłeś, że przyszedłeś.

- Masz na myśli show... I nie mogliśmy wypić drinka w barze?

- Nie mam pieniędzy, mój aniele, zobacz, czy rozumiesz.

- Ale zapłacę.

- Wybrałem tę wycieczkę, ponieważ jest darmowa i bardzo przyzwoita, nie może być bardziej przyzwoitej wycieczki, nie zgadzasz się ze mną? Nawet romantyczna.

Rozejrzała się, pociągnęła za ramię, które ściskał.

- To było ogromne ryzyko, Ricardo. On jest zazdrosny. Ma dość tego, że miałam swoje sprawy. Jeśli nas połączy, to tak, chcę tylko zobaczyć, czy któryś z jego bajecznych pomysłów naprawi moje życie.

- Ale zapamiętałem to miejsce właśnie dlatego, że nie chcę, abyś podejmowała jakiekolwiek ryzyko, mój aniele. Nie ma bardziej dyskretnego miejsca niż opuszczony cmentarz, widzisz, całkowicie opuszczony - kontynuował, otwierając bramę. Stare gongi jęknęły - Twój przyjaciel lub przyjaciel twojego przyjaciela nigdy nie dowie się, że tu byliśmy.

- To ogromne ryzyko, mówiłem ci. Nie nalegaj na te żarty, proszę. A jeśli nadchodzi pogrzeb? Nie znoszę pogrzebów. Ale czyj pogrzeb? Rachel, Rachel, ile razy mam powtarzać to samo?! Nikt nie został tu pochowany od wieków, nie sądzę nawet, żeby kości zostały, co za bzdury. Chodź ze mną, możesz dać mi rękę, nie bój się.

Podszycie dominowało nad wszystkim, a nie dość, że wściekle rozprzestrzeniło się po rabatach kwiatowych, wspinało się na groby, chciwie infiltrowało marmurowe szczeliny, wdzierało się w aleje zielonkawych kamyków, jakby chciało swoją gwałtowną siłą życiową na zawsze zakryć ostatnie ślady śmierci. Szli długą, zalaną słońcem aleją. Odgłos ich kroków rozbrzmiewałNadąsana, ale posłuszna, dała się prowadzić jak dziecko. Czasami okazywała pewną ciekawość wobec jednego lub drugiego grobu z bladymi, emaliowanymi medalionami portretowymi.

- Jest ogromny, co? I taki nędzny, nigdy nie widziałam bardziej nędznego cmentarza, jakie to przygnębiające - wykrzyknęła, rzucając końcówkę papierosa w kierunku małego aniołka z odciętą głową - Chodźmy, Ricardo, wystarczy.

- Tam, Raquel, popatrz trochę na to popołudnie! Przygnębiające, dlaczego? Nie wiem, gdzie przeczytałem, że piękno nie jest ani w porannym świetle, ani w wieczornym cieniu, jest w półmroku, w tym półtonie, w tej niejednoznaczności. Podaję ci półmrok na tacy, a ty narzekasz.

- Nie lubię cmentarzy, już mówiłem, a jeszcze bardziej biednych cmentarzy.

Delikatnie pocałował jej dłoń.

- Obiecałeś dać tej swojej niewolnicy wieczór.

- Tak, ale zrobiłem to źle. To może być bardzo zabawne, ale nie chcę ryzykować. - Czy on jest aż tak bogaty?

- Zabierzesz mnie teraz w bajeczną podróż do Orientu. Czy kiedykolwiek słyszałeś o Orientu? Jedziemy do Orientu, mój drogi...

Podniósł kamyk i zamknął go w dłoni. Drobna siateczka zmarszczek zaczęła ponownie rozciągać się wokół jego oczu. Jego fizjonomia, tak otwarta i gładka, nagle pociemniała, postarzała się. Ale wkrótce uśmiech powrócił, a zmarszczki zniknęły.

- Pewnego dnia zabrałam cię też na przejażdżkę łodzią, pamiętasz? Opierając głowę na ramieniu mężczyzny, zwolniła kroku.

- Wiesz, Ricardo, myślę, że naprawdę jesteś trochę tantan... Ale mimo wszystko czasami tęsknię za tamtym czasem. Co to był za rok! Kiedy o tym myślę, nie rozumiem, jak wytrzymałem tak długo, wyobraź sobie, rok!

- Przeczytałeś Damę kameliową, stałeś się delikatny, sentymentalny, a teraz jaką powieść czytasz?

- Żadnej - odpowiedziała, marszcząc brwi. Przerwała, by przeczytać napis na rozbitej płycie: "Moja droga żono, na zawsze utracona - przeczytała niskim głosem - Tak, ta wieczność była krótka.

Rzucił głaz na wyschnięty kwietnik.

- Ale właśnie to porzucenie w śmierci stanowi o jej uroku. Nie odnajduje się już najmniejszej ingerencji żywych, głupiej ingerencji żywych. Spójrz - powiedział wskazując na popękany grób, chwast wyrastający nietypowo z wnętrza szczeliny - mech już zakrył imię na kamieniu. Ponad mchem pojawią się jeszcze korzenie, potem liście... To jest śmierć doskonała, ani pamięć, ani tęsknota, ani...Nawet to.

Przytuliła się do niego, ziewnęła.

- OK, ale teraz chodźmy, dobrze się bawiłam, dawno się tak dobrze nie bawiłam, tylko taki facet jak ty może sprawić, że będę się tak dobrze bawić.

Dał jej szybkiego buziaka w policzek.

- Wystarczy, Ricardo, chcę odejść.

- Jeszcze kilka kroków...

- Ale ten cmentarz nie ma końca, przeszliśmy już wiele kilometrów - spojrzała za siebie - Nigdy nie szłam tak daleko, Ricardo, będę wyczerpana.

- Dobre życie sprawiło, że jesteś leniwa? Jakie to brzydkie - lamentował, popychając ją do przodu - tam właśnie można zobaczyć zachód słońca. Wiesz, Raquel, często chodziłem tutaj ramię w ramię z moim kuzynem. Mieliśmy wtedy dwanaście lat. W każdą niedzielę moja matka przychodziła przynieść kwiaty i udekorować naszą małą kaplicę, w której pochowany był już mój ojciec. Mój mały kuzyn i jaPrzychodziliśmy z nią i trzymaliśmy się za ręce, robiliśmy tyle planów. Teraz oboje nie żyją.

- Twój kuzyn też?

- Zmarła, gdy miała piętnaście lat. Nie była specjalnie ładna, ale miała takie oczy... Były zielone jak twoje, podobne do twoich. Niezwykłe, Rachel, niezwykłe jak wy dwoje... Teraz myślę, że całe jej piękno tkwiło w jej oczach, które były jakby skośne, jak twoje.

-Czy się kochaliście?

- Kochała mnie, była jedyną istotą, która... - wykonała gest - Zresztą, to nie ma znaczenia.

Raquel wzięła od niego papierosa, przełknęła i oddała go z powrotem.

- Lubiłem cię, Ricardo.

- I kochałem cię... i nadal cię kocham. Widzisz teraz różnicę?

Ptak przedarł się przez cyprys i wydał z siebie krzyk, zadrżała.

- Zrobiło się zimno, prawda? Chodźmy.

- Przybyliśmy, mój aniele. Oto moi zmarli.

Zatrzymali się przed niewielką kapliczką porośniętą od góry do dołu dziką winoroślą, która oplotła ją wściekłym uściskiem pnączy i liści. Wąskie drzwi skrzypnęły, gdy otworzył je szeroko. Światło wdarło się do boksu o poczerniałych ścianach, pełnych smug starych zacieków. Na środku boksu stał na wpół zdemontowany ołtarz, przykryty ręcznikiem, który nabrał koloru czasu. Dwa wazonyMiędzy ramionami krzyża pająk utkał dwa trójkąty połamanych pajęczyn, zwisających jak strzępy płaszcza, który ktoś zarzucił na ramiona Chrystusa. Na bocznej ścianie, na prawo od drzwi, znajdowały się żelazne drzwi dające dostęp do kamiennych schodów, schodzących spiralnie w dół do ca tacumba. Weszła na palcach,unikając nawet najmniejszego dotknięcia pozostałości małej kaplicy.

- Jakie to smutne, Ricardo. Nigdy więcej tu nie byłeś?

Dotknął twarzy pokrytego kurzem wizerunku i uśmiechnął się życzliwie.

- Wiem, że chciałbyś znaleźć wszystko nieskazitelnie czyste, kwiaty w wazonach, znicze, oznaki mojego poświęcenia, prawda? Ale już powiedziałem, że to, co najbardziej kocham w tym cmentarzu, to właśnie to opuszczenie, ta samotność. Mosty z innym światem zostały odcięte i tutaj śmierć jest całkowicie odizolowana. Absolutnie.

Zrobiła krok do przodu i zerknęła przez zardzewiałe żelazne kraty małych drzwi. W półmroku piwnicy szuflady ciągnęły się wzdłuż czterech ścian, tworząc wąski szary prostokąt.

- A tam na dole?

- Bo tam są szuflady, a w szufladach są moje korzenie. Kurz, mój aniele, kurz - mruknął. Otworzył małe drzwi i zszedł po schodach. Podszedł do szuflady na środku ściany, mocno trzymając się brązowego uchwytu, jakby chciał ją wyciągnąć - kamienną komodę. Czyż nie jest wspaniała?

Zatrzymując się na szczycie drabiny, pochyliła się bliżej, by lepiej się przyjrzeć.

- Czy wszystkie szuflady są pełne?

- Pełne?... Tylko te z portretem i napisem, widzisz? W tej jest portret mojej matki, tu była moja matka - kontynuował, dotykając czubkami palców emaliowanego medalionu osadzonego w środku szuflady.

Skrzyżowała ramiona i odezwała się cicho, z lekkim drżeniem w głosie.

- Dawaj, Ricardo, dawaj.

- Boisz się.

- Oczywiście, że nie, jest mi po prostu zimno. Chodźmy, jest mi zimno!

Nie odpowiedział. Podszedł do jednej z szuflad w przeciwległej ścianie i zapalił zapałkę. Pochylił się do słabo oświetlonego medalionu.

- Moja mała kuzynka Maria Emília. Pamiętam nawet dzień, w którym zrobiła to zdjęcie, dwa tygodnie przed śmiercią... Związała włosy niebieską wstążką i przyszła się pochwalić, czy jestem ładna? Czy jestem ładna?

Zeszła po schodach, wzruszając ramionami, by na nic nie wpaść.

- Jest tu tak zimno i tak ciemno, że nic nie widzę!

Zapalając kolejną zapałkę, zaoferował ją swojemu towarzyszowi.

- Tutaj bardzo dobrze widać... - odsunął się - Spójrz na jej oczy, ale są tak wyblakłe, że ledwo widać, że to dziewczyna....

Zanim płomień zgasł, zbliżył go do napisu wykonanego na kamieniu. Powoli odczytał go na głos.

- Maria Emília, urodzona dwudziestego maja tysiąc osiemsetnego roku... - upuścił wykałaczkę i przez chwilę trwał w bezruchu - Ale to nie może być twoja dziewczyna, zmarła ponad sto lat temu! Twoje kłamstwo...

Metaliczne uderzenie wyrwało mu to słowo ze środka. Rozejrzał się dookoła. Sala była opustoszała. Skierował wzrok na schody. Na górze Ricardo obserwował ją zza zamkniętej klapy. Miał swój uśmiech - na wpół niewinny, na wpół złośliwy.

- To nigdy nie był grobowiec twojej rodziny, kłamco! Najśmieszniejszy żart - wykrzyknęła, szybko wchodząc po schodach - to nie jest śmieszne, słyszysz?

Poczekał, aż zbliży się do zatrzasku żelaznej bramy, po czym przekręcił klucz, wyciągnął go z zamka i odskoczył.

- Ricardo, otwórz to natychmiast! - rozkazał, przekręcając zatrzask - Nienawidzę tego typu żartów, wiesz o tym. Ty idioto! To właśnie dostajesz za podążanie za głową idioty w ten sposób. Najgłupszy żart!

- Przez szparę w drzwiach wpadnie promyk słońca, a potem powoli, bardzo powoli się oddali. Będziesz miała najpiękniejszy zachód słońca na świecie. Potrząsnęła małymi drzwiami.

- Ricardo, wystarczy, powiedziałam, wystarczy! Otwórz natychmiast, natychmiast! - Potrząsnął małymi drzwiami z jeszcze większą siłą, chwycił je, zwisając między prętami. Dyszał, jego oczy wypełniły się łzami. Przećwiczył uśmiech - Słuchaj, kochanie, to było bardzo zabawne, ale teraz naprawdę muszę iść, chodź, otwórz...

Nie uśmiechał się już, był poważny, a jego oczy zwężone. Wokół nich ponownie pojawiły się małe zmarszczki w kształcie wachlarza.

- Dobry wieczór, Raquel...

- Wystarczy, Ricardo! Zapłacisz mi! - krzyknęła, wyciągając ręce między kratami, próbując go złapać - Kretynie! Daj mi klucz do tego cholerstwa, no dalej! - zażądała, badając nowiutki zamek. Następnie zbadała kraty pokryte zardzewiałą skorupą. Stała nieruchomo, podnosząc wzrok na klucz, który kołysał się z pierścienia, jak wahadło.Zmrużył oczy w spazmie i zmiękczył ciało. Ślizgał się - Nie, nie...

Wciąż odwrócony do niej, sięgnął do drzwi i otworzył ramiona. Pociągnął, dwa skrzydła otworzyły się szeroko.

- Dobranoc, mój aniele.

Jej usta przywarły do siebie, jakby był między nimi klej. Jej oczy potoczyły się ciężko w szorstkim wyrazie.

- Nie...

Schowawszy klucz do kieszeni, wznowił marsz. W krótkiej ciszy rozległ się odgłos kamyków chrzęszczących wilgotno pod jego butami. I nagle przerażający, nieludzki krzyk:

- NIE!

Jeszcze przez jakiś czas słyszał mnożące się krzyki, podobne do rozszarpywanego zwierzęcia. Potem wycie stało się bardziej odległe, stłumione, jakby z głębi ziemi. Gdy tylko dotarł do bramy cmentarza, rzucił zabójcze spojrzenie w stronę zachodzącego słońca. Był uważny. Żadne ludzkie ucho nie usłyszy teraz żadnego wołania. Zapalił papierosa i zszedł na dół.Dzieci w oddali bawiły się w kręgu.

Podsumowanie

Ricardo i Raquel byli w miłosnym związku przez około rok i po tym, jak rozpad Między parą była wyraźna przepaść: podczas gdy młoda kobieta powiedziała, że go lubi, zakochany mężczyzna stanowczo potwierdził, że ją kocha.

Niezadowolona z sytuacji finansowej i przyszłości chłopaka, Raquel zakończyła związek i zostawiła go dla odnoszącego sukcesy chłopaka. Po wielu naleganiach, była dziewczyna zaakceptowała tajne spotkanie .

Miejscem zaproponowanym przez Ricardo był opuszczony i odległy cmentarz. Dziewczyna uznała to miejsce za dziwne, ale w końcu uległa presji i poszła się z nim spotkać. Obiecał, że pokaże jej najpiękniejszy zachód słońca na świecie.

Rozmawiali przez cmentarz i coraz bardziej oddalali się od nielicznych ludzi. W końcu dotarli do miejsca, które znajdowało się dość daleko, gdzie mężczyzna twierdził, że jest grób własnej rodziny.

Raquel była zaskoczona, że kuzynka chłopca, Maria Emilia, która była tak młoda, nie żyje. Argumentował, że jej kuzynka zmarła, gdy miała zaledwie piętnaście lat i że miała zielone oczy, takie jak Raquel. opuszczona kaplica i wyglądał okropnie; zeszli do katakumby, gdzie miał znajdować się portret tego kuzyna.

Raquel była zaskoczona, gdy przeczytała napis obok zdjęcia rzekomej kuzynki, który brzmiał: "Maria Emília, urodzona 20 maja 1800 roku i zmarła? Niemożliwe było, aby ta dziewczyna mogła być kuzynką Ricardo i chodzić z nim ramię w ramię. W końcu Ricardo zamknął swoją byłą dziewczynę w katakumbach:

Koniec opowieści jest tragiczny, Ricardo oddala się coraz bardziej od miejsca zbrodni, aż w oddali słyszy głos Raquel.

Analiza i interpretacja

Ponieważ są byłymi kochankami, bohaterowie opowieści muszą zachować dyskrecję podczas spotkania, więc opuszczony cmentarz wydaje się odpowiednim miejscem do rozmowy, pomimo ich postać cienia .

Dzięki ich dialogowi możemy zobaczyć, że dziewczyna przezwyciężyła koniec związku i jest teraz randki z innym mężczyzną Dzięki temu nowemu związkowi jej styl życia uległ poprawie, co wydawało się być częścią jej celów.

Chociaż istnieją między nimi uczucia, to brak pieniędzy e status Była partnerka wspomina, że w czasie, gdy byli razem, czytała powieść Dama kameliowa Fabuła dzieła obraca się wokół paryskiej kurtyzany, która zakochuje się w młodym studencie.

Ricardo, z drugiej strony, nie może zaakceptować rozwiązania i jest zazdrosny Stopniowo ton bohatera staje się coraz bardziej tajemniczy i groźny, a krótka narracja, z wpływami literatury groza i tajemnica Pozostawia czytelnika z uczuciem, że coś się wydarzy.

Odwracając uwagę swojej byłej ukochanej, mówiąc jej, że są na grobie jej rodziny, udaje mu się jeszcze bardziej ją odizolować i pozostawić w sytuacji wielkiej bezbronności. To wtedy Ricardo więzi Raquel w opuszczonej kaplicy i odchodzi, porzucając żonę na cmentarzu.

Gdy jej krzyki przerażenia ucichły, możemy założyć, że młoda kobieta zmarła na miejscu. To przypadek kobietobójstwa: Ricardo zabił swoją byłą towarzyszkę ponieważ został odrzucony przez nią, tragiczna narracja, która dzieje się również w naszej rzeczywistości.

Postacie

Ricardo

Opisywany jako smukły i szczupły chłopak miał długie, niechlujne włosy i wyglądał jak student. Mieszkał w okropnym pensjonacie, który należał do jego kochanki Meduzy. Z charakterystyki obecnej w opowieści możemy zobaczyć, że był młodym mężczyzną o niewielkich zasobach finansowych, który żywił urazę po zakończeniu związku z Raquel, dziewczyną, którą bardzo kochał.

Raquel

Arogancka, egocentryczna, zapatrzona w siebie Raquel wymienia swojego byłego chłopaka Ricardo na bogatego zalotnika. Młoda kobieta w każdej chwili podkreśla kondycję finansową Ricardo i raz po raz go upokarza.

Publikacja historii

Opowiadanie "Przyjdź i zobacz zachód słońca" to nazwa antologii, która po raz pierwszy została opublikowana w 1988 r. przez Ática. Książka jest wznawiana do dziś i została przyjęta w wielu konkursach.

Kim jest Lygia Fagundes Telles?

Urodziła się 19 kwietnia 1923 r. w São Paulo jako córka Durvala de Azevedo Fagundesa (prawnika i prokuratora) oraz Marii do Rosário (pianistki). Podobnie jak jej ojciec, prawnik Lygia Fagundes Telles była prokuratorem w Instytucie Opieki Społecznej stanu São Paulo.

Pasjonatka literatury, zaczęła pisać w wieku 15 lat. W 1954 roku wydała jedną ze swoich wielkich książek (Ciranda de Pedra). Od tego czasu prowadzi intensywną działalność literacką.

Zdobyła nagrodę Jabuti w 1965, 1980, 1995 i 2001 r. W 1985 r. została wybrana nieśmiertelną (Chair nº 16) Brazylijskiej Akademii Literatury. W 2005 r. otrzymała Nagrodę Camõesa, najważniejszą nagrodę w literaturze portugalskojęzycznej. W 2016 r. została nominowana do Literackiej Nagrody Nobla.

Lygia zmarła 3 kwietnia 2022 r. w wieku 98 lat w Sao Paulo.