Sentiment van de wereld: analyse en interpretatie van het boek van Carlos Drummond de Andrade

Gevoel van de Wereld werd gepubliceerd in 1940 en is het derde boek van de dichter Carlos Drummond de Andrade.

De gedichten waaruit dit werk bestaat, zijn geschreven tussen 1935 en 1940, jaren waarin de wereld nauwelijks herstelde van de Eerste Oorlog, waarin duizenden mensen omkwamen, en al de dreiging van de fascistische opkomst zag.

De dichter weerspiegelt dit gevoel in zijn gedichten, die een meer volwassen en universele kant van zijn werk laten zien.

Analyse en interpretatie

Context van het werk

Het historische moment is een zeer belangrijke factor in de samenstelling van de Gevoel van de wereld Deze periode eind jaren dertig werd gekenmerkt door tal van complexe gebeurtenissen waarvan Drummond niet onkundig was.

De hoop op een tijd van de vrede werd bedreigd door de opkomst van het fascisme Het is de eerste keer dat de Europese Unie betrokken is bij een militair conflict.

Links georiënteerd hoopte Drummond dat het einde van de Eerste Wereldoorlog zou leiden tot een tijd van vrede en solidariteit tussen de volkeren.

Het bestaat in de Gevoel van de wereld Deze dualiteit tussen de hoop op een beter historisch moment en de frustratie over een werkelijkheid die de mens leed blijft opleggen.

Maar, zoals elk groot werk, is het boek niet afgesloten op zijn historisch moment. Ook al zegt hij dat de grondstof ervan het heden is, de dichter slaagt erin dit te extrapoleren in zijn poëtica, waardoor een werk overblijft dat, omdat het zo diepgaand is, nooit zal ophouden actueel te zijn.

Gevoel van de wereld vormt een zekere breuk met zijn eerdere producties. Nog meer vanuit het perspectief van de Brejo das Almas, zijn vorige boek, gekenmerkt door de humor Drummondiano, vol pessimisme en nihilisme. Samengesteld uit een neerdalende ironie, is het een boek waarin de dichter in zichzelf verzonken is. Zo gaat hij vanuit deze introspectieve toestand over in Brejo das Almas voor een verbondenheid met de wereld, een aandacht voor zijn omgeving in zijn volgende werk.

O Gevoel van de wereld is het boek waarin Drummond zichzelf bevestigt als... dichter van de wereld, van mensen, van dingen, en geen dichter van "kleine" menselijke gevoelens... De dichter stelt zich open voor de wereld en is vooral sympathiek en begripvol.

Analyse en interpretatie

Het gedicht waarmee het werk opent is het gelijknamige Gevoel van de wereld .

Ik heb maar twee handen

en het gevoel van de wereld,

maar ik zit vol met slaven,

mijn herinneringen druipen

en de lichaamsovergangen

bij de samenvloeiing van liefde.

Als ik opsta, de lucht

zal dood en geplunderd zijn,

Ikzelf zal dood zijn,

dood mijn verlangen, dood

het moeras zonder akkoorden.

De kameraden zeiden niet

dat er een oorlog was

en het was noodzakelijk

breng vuur en voedsel.

Ik voel me verstrooid,

pre-frontier,

Ik smeek u nederig

dat je me zult vergeven.

Als de lichamen passeren,

Ik zal alleen zijn

het ontrafelen van het geheugen

van de klokkenluider, de weduwe en het kopieerapparaat...

die de hut bewoonde

en werden niet gevonden

bij zonsopgang

die dageraad

meer nacht dan nacht

De dichter wordt voorgesteld als een klein, beperkt subject, met slechts twee handen. Deze figuur van de I onbeduidend, klein tegenover de grootsheid van de wereld, is in het hele boek aanwezig.

Dit onderwerp heeft echter iets groots, het gevoel van de wereld, dat kan worden geïnterpreteerd als een solidariteit in relatie tot alle mensen en alle dingen.

Dit beeld van iemand die minuscuul is tegenover problemen, maar die op een bepaalde manier verergert als hij er solidair mee is, is aanwezig in andere gedichten in de bundel.

O I Het poëtische subject leeft een reeks tegenstrijdigheden. Eerst is er zijn onbeduidendheid, dan zijn transformatie. Daarin is het subject gehecht aan zijn verleden ("vol slaven"). Om zich te plaatsen voor het gevoel van de wereld moet hij veranderen, zijn herinneringen vergeten en convergeren naar de liefde voor de mensheid.

Solidair en geïntegreerd in de wereld, ziet de dichter nog een andere tegenstelling voor zich. De tijd is oorlog en hongersnood, en hij is nog onoplettend voor deze kwalen. Bewust, maar toch verstrooid. De figuur van de dichter staat perplex voor de werkelijkheid, probeert zich erin te integreren en verontschuldigt zich voor zijn vervreemding.

Deze beweging leidt hem naar de eenzaamheid. De dichter is alleen, gewikkeld in herinneringen die, wanneer ze ongedaan worden gemaakt, nevels worden die de blik vertroebelen. Het zijn de herinneringen aan anderen die verdwenen zijn. De dag die aanbreekt is donkerder dan de nacht.

De nacht is een figuur die in het hele boek voorkomt Gevoel van de wereld Ofwel als de nacht die dient om de ziel te kalmeren, als een soort dood die het zelfmoordpotentieel kalmeert, ofwel als iets vreselijks dat de aarde in schaduwen en duisternis hult en hoop verdrijft.

Het poëtische onderwerp wisselt ook af tussen deze I overal ter wereld aanwezig, in solidariteit met de wereld, en de I melancholiek, nog steeds erg eenzaam en provinciaal.

Deze tweede Ik, die verschijnt in tegenstelling tot de eerste van het gedicht Gevoel van de wereld, verschijnt in het volgende gedicht, Vertrouwen van de itabiran.

Enkele jaren woonde ik in Itabira.

Ik ben voornamelijk in Itabira geboren.

Dus ik ben verdrietig, trots: ijzer.

Negentig procent ijzer op de stoepen.

Tachtig procent ijzer in de zielen.

En die vervreemding van wat in het leven poreusheid en communicatie is.

De wil om lief te hebben, die mijn werk verlamt,

komt van Itabira, van zijn witte nachten, zonder vrouwen en zonder horizon.

En de gewoonte om te lijden, die me zo amuseert,

het is zoete Itabiran erfenis.

Van Itabira heb ik verschillende geschenken meegebracht die ik u nu aanbied:

deze ijzeren steen, het toekomstige staal van Brazilië,

deze Sint Benedictus van de oude beeldhouwer Alfredo Duval;

deze tapir huid, liggend op de bank in de salon;

deze trots, dit hoofd naar beneden...

Ik had goud, ik had vee, ik had boerderijen.

Vandaag ben ik een ambtenaar.

Itabira is gewoon een plaatje aan de muur.

Maar wat doet het pijn!

Itabira is de woonplaats van de dichter, in het binnenland van Minas Gerais, bekend om zijn ijzermijnen. Drummond maakt een reeks analogieën tussen de kenmerken van de stad en zijn eigen stad.

Eerst over het metaal, hard en koud, en zijn persoonlijkheid. Dan gaat de analogie over het landschap. De stad is omgeven door bergen, zonder horizon, zoals zijn liefdesleven. Tenslotte vergelijkt de dichter de eenvoud van de plattelandsstad met die van hemzelf.

De twee openingsgedichten dienen om een overzicht van de bundel te geven. Drummond heeft zijn werken met grote zorgvuldigheid bewerkt in verband met de volgorde waarin de gedichten zijn weergegeven. Zijn keuzes waren weloverwogen en volgden niet alleen een chronologische volgorde van schrijven.

Met deze twee gedichten presenteert hij ons een soort samenvatting van zijn boek. Eerst hoe het onderwerp zichzelf plaatst tegenover de thema's, in deze tegenstrijdige beweging van invoeging en afzondering, van kosmopoliet en provinciaal.

En dan presenteert het ons de hoofdthema's: angst, eenzaamheid, oorlog, honger, solidariteit. En vooral de wereld zoals die zich aandient. Echt, uiterst echt en actueel. Het heden is de inspiratie van de dichter in Gevoel van de wereld .

Hoofdgedichten

Internationaal congres over angst

In dit gedicht schort de lyrische ik alle gevoelens op, liefde, haat, want de tijd is van angst. Angst is een internationaal, wereldwijd gevoel. De eenzame ik is opgenomen in de wereld en heeft dit gevoel bij de hand.

Voorlopig zullen we niet over liefde zingen,

die zijn toevlucht verder onder de grond heeft gezocht.

We zullen zingen over angst, die omhelzingen steriliseert,

zullen we niet over haat zingen, want haat bestaat niet,

Schouders dragen de wereld

Tijd en leven zijn zaken voor de dichter. In dit gedicht toont de tijd zich scherp en sterk, een tijd voor eenvoudige en harde dingen. Er is geen plaats voor liefde, voor klaagzang of gezelschap.

De tijd is er een van eenzaamheid, van problemen zonder oplossingen, van oorlogen en gevechten. Te midden van dit trieste scenario openbaart zich de vermoeidheid, de apathie en de desinteresse van het lyrische onderwerp, dat alleen overleeft.

Er is een tijd gekomen dat het geen zin heeft om te sterven.

Er is een tijd gekomen dat het leven in orde is.

Gewoon leven, zonder mystificatie.

Hand in hand

In dit gedicht stelt het onderwerp ons de wereld in zijn staat van nu voor. Hij bezingt niet de vergane wereld of de toekomst, maar het heden. De dichter bezingt het leven van zijn metgezellen, die samen wandelen. Het heden wordt groots getoond.

Ik zal niet de dichter zijn van een vervallen wereld.

Noch zal ik zingen over de komende wereld.

Ik ben gehecht aan het leven en ik kijk naar mijn metgezellen.

De dichter vertelt over zijn voorstel voor poëzie. Hij zal niet zingen over liefdes, of het lijden van een eenzame en onbegrepen ziel. Hij zal ook niet schrijven over liefdesverhalen of avonturen. Hij zal zingen over de tijd, de huidige tijd en het huidige leven.

Tijd is mijn zaak, van de huidige tijd, huidige mannen,

het huidige leven.

De nacht lost mannen op

Het gedicht toont een grote nacht die zich uitspreidt over de mensen, over de straten en over de huizen. De nacht die komt lijkt geen oplossing te hebben en de zelfmoorden lijken gelijk te hebben. Deze nacht is een allegorie op het moment van de opkomst van het fascisme en de dreigende oorlog.

De dichter voorziet echter een dageraad, een zonsopgang die een einde maakt aan de nacht. Ook al is het maar een klein teken, de dageraad na de nacht is onvermijdelijk. De dichter weet dat die komt, maar hij weet dat die pas komt na nog een oorlog en nog veel meer doden.

We krijgen dageraad.

De wereld is geverfd in de tinten van de ochtend

en het bloed dat druipt is zoet, zo noodzakelijk

om je bleke wangen te kleuren, dageraad.

Elegie 1938

Het gedicht begint met een kritiek op de vervreemding van arbeid Het subject wordt opgenomen in deze logica en in een wereld die hem frustreert.

Je werkt vreugdeloos voor een vervallen wereld,

waar de formulieren en acties geen voorbeelden bevatten.

Maar er is nog steeds verlangen en behoefte: honger, kou, seksueel verlangen. Deze instincten worden vermomd temidden van de routine, terwijl politici en profeten oplossingen aandragen die geen oplossing bieden voor de problemen van arbeiders die moe naar huis terugkeren.

Helden vullen de parken van de stad waar je in kruipt,

en pleiten voor deugd, verzaking, koelbloedigheid, conceptie.

De nacht komt en biedt een soort toevluchtsoord. Het laatste redmiddel is de slaap, die de mogelijkheid biedt te ontsnappen aan alle problemen en zo de zelfmoord uitstelt.

Je houdt van de nacht voor zijn kracht van vernietiging

en je weet dat, slapen, problemen je de dood besparen.

Het subject wordt echter geconfronteerd met het ontwaken en voelt zich daarvoor klein en onbeduidend. Voor de Grote Machine de I heb je alleen de mogelijkheid om door te gaan met je routine, praten met dode mensen, nadenken over de toekomst en spijt hebben.

Het onderwerp wordt met onbeduidendheid tegenover de wereld geplaatst. Zonder het vermogen om actie te ondernemen, legt hij zich erbij neer en accepteert hij het onrecht als een essentieel onderdeel van de werkelijkheid die hij bezingt.

Trots hart, je hebt haast om je nederlaag op te biechten

en stellen collectief geluk uit tot een andere eeuw.

Je accepteert regen, oorlog, werkloosheid en oneerlijke verdeling...

want je kunt niet in je eentje het eiland Manhattan opblazen.

Lezing van enkele gedichten van Drummond

Maak ook kennis met