10 niet te missen gedichten uit de Portugese literatuur

De Portugese literatuur biedt ons een schat aan kostbare talenten, maar hoeveel van deze genieën kent u eigenlijk?

Hoewel we dezelfde taal delen en daarom gemakkelijk toegang hebben tot literaire inhoud die in het buitenland wordt gemaakt, is de waarheid dat we weinig weten over wat er aan de andere kant van de oceaan wordt geproduceerd.

Als u dit betoverende universum van de Lusofonie wilt ontdekken, bekijk dan tien niet te missen gedichten uit de Portugese literatuur.

1. De amateur wordt getransformeerd in het ding waar men van houdt Camões

De amateur wordt getransformeerd in het geliefde,

Door veel verbeelding;

Ik heb niets anders te wensen,

Want in mij zit het gewenste deel.

Als daarin mijn ziel verandert,

Wat wil het lichaam nog meer bereiken?

Op zichzelf kan het alleen maar rusten,

Want met jou is zo'n ziel verbonden.

Maar dit mooie, pure semi-idee,

Dat, net als het ongeluk in zijn onderwerp,

Zo is het met mijn ziel in overeenstemming,

Het is in gedachten als een idee;

[de levende en zuivere liefde waarvan ik gemaakt ben,

Als simpele materie zoekt het vorm.

Bovenstaand gedicht is een klassieker van Luís de Camões (1524/25-1580), die wordt beschouwd als een van de grootste schrijvers van de Portugese taal.

De amateur wordt het ding geliefde is gecomponeerd in de klassieke vorm van het sonnet. Er zijn geen rijmen en de dichter behandelt een thema dat veel voorkomt in de lyriek: de geïdealiseerde liefde .

Doorheen de verzen zien we liefde als een revolutionair gevoel, dat in staat is het subject dat liefheeft te versmelten met de persoon die liefheeft. Het is de moeite waard te onderstrepen dat in Camões de tekstschrijver verlangt naar liefde in haar geheel, dat wil zeggen, hij verlangt niet alleen naar de samensmelting van lichamen en zielen... .

2. Verjaardag door Álvaro de Campos (Fernando Pessoa)

Vroeger toen ze mijn verjaardag vierden,

Ik was gelukkig en niemand was dood.

In het oude huis was het tot mijn verjaardag een eeuwenoude traditie,

En ieders vreugde, en de mijne, was juist met wat religie.

Vroeger toen ze mijn verjaardag vierden,

Ik had de grote gezondheid om niets te begrijpen,

Van slim zijn voor onder de familie,

En om niet de hoop te hebben die anderen voor mij hadden.

Toen ik op hoop kwam, wist ik niet meer hoe ik moest hopen.

Toen ik naar het leven ging kijken, was ik de zin van het leven kwijt.

Verjaardag is een van de klassieke gedichten van de heteroniem Alvaro de Campos (van Fernando Pessoa, 1888-1935). De verzen hierboven (we presenteren alleen het eerste deel) gaan over vergankelijkheid van de tijd Het is alsof de verjaardag een rustdag is om de balans van het leven op te maken.

Met een pessimistische kijk op het verstrijken van de tijd ziet het poëtisch subject het verleden als een plaats van volheid, in zekere zin geïdealiseerd, en leest het heden daarentegen als een bron van afwezigheid en lijden.

Geconfronteerd met deze twee tijden en de veranderingen die hebben plaatsgevonden, voelt de I-lyric zich verloren en teleurgesteld, niet wetend wat hij met zijn eigen toekomst moet doen.

Maak ook van de gelegenheid gebruik om 10 fundamentele gedichten van Fernando Pessoa te leren kennen.

3. Amar door Florbela Espanca

Ik wil liefhebben, hopeloos liefhebben!

Liefhebben om het liefhebben: Hier... daar...

Meer dit en dat, de ander en alle anderen...

Liefde! Liefde! En hou van niemand!

Weet je nog? Vergeten? Onverschillig!

Arresteren of losmaken? Is het slecht? Is het goed?

Wie zegt dat je van iemand kunt houden

Je hele leven is omdat je liegt!

Er is een bron in elk leven:

Je moet het zo in bloemetjes zingen,

Want als God ons een stem gaf, was het om te zingen!

En als ik op een dag stof, as en niets zal zijn...

Laat mijn nacht een dageraad zijn,

Wie weet hoe hij me moet verliezen... om me te vinden...

Het sonnet van Florbela Espanca (1894-1930) bevordert een verheffing van de liefde het gevoel te lezen als iets overweldigends en onvermijdelijk.

Hoewel het een sonnet is gewijd aan de liefde, is hier geen sprake van een westerse idealisering van het gevoel (zoals bijvoorbeeld het geloof dat het mogelijk is een leven lang van dezelfde persoon te houden).

Het poëtische onderwerp gebruikt de verzen om het geromantiseerde beeld van liefde voor een ander te deconstrueren en stimuleert een blik op zelfliefde .

In het hele gedicht zien we een interpretatie van de liefde als een kans op een zonnige toekomst, met een overvloed aan mogelijkheden en ontmoetingen.

4. Sterven aan liefde door Maria Teresa Horta

Sterven aan liefde

rond je mond

Fade

op de huid

van de glimlach

Stikken

plezier

met je lichaam

Alles voor jou ruilen

indien nodig

Maria Teresa Horta (1937) is een gevierd hedendaags Portugees dichteres. In Sterven aan liefde vinden we hartstochtelijke verzen, die een absolute en onbeperkte overgave .

Hoewel dit gebaar enigszins beangstigend is, geeft het poëtische onderwerp blijk van diepe vreugde over het feit dat hij zichzelf hopeloos kwijt is.

Door de geliefde op een voetstuk te plaatsen en hem als enige verantwoordelijk te maken voor zijn geluk, plaatst de ik-lyrische zichzelf in de rol van alles te doen om hem te bereiken.

5. In alle tuinen Sophia de Mello Breyner

In elke tuin zal ik bloeien,

In totaal zal ik de volle maan drinken,

Wanneer ik eindelijk op mijn einde

Alle stranden waar de zee aanspoelt.

Op een dag zal ik de zee en het zand zijn,

Ik zal me verenigen met alles wat bestaat,

En mijn bloed stroomt door elke ader

Die omhelzing die op een dag open zal gaan.

Dan zal ik in mijn verlangen ontvangen

Al het vuur dat in het bos woont

Mij bekend als in een kus.

Dan zal ik het ritme van de landschappen zijn,

De geheime overvloed van dit feest

Dat zag ik beloofd in de beelden.

De natuurelementen, met name de zee, zijn constante thema's in de Portugese poëzie. Sophia de Mello Breyner (1919-2004) is een voorbeeld van een dichteres die in haar literaire productie veel gebruik maakt van de omgeving.

Op In alle tuinen, uitgebracht in 1944, vinden we een de eu-lyrische die verlangt naar versmelting met de natuur een gemeenschap vinden met de omgeving na zijn dood.

Het is belangrijk om in de verzen het protagonisme te onderstrepen dat het poëtische onderwerp geeft aan de natuurlijke elementen (vuur, water, lucht en aarde).

6. De speeltuin door Mário de Sá-Carneiro

In mijn ziel is er een schommel

Dat is altijd rocken--

Zwaaiend door een put,

Erg moeilijk te monteren...

- En een jongen in een slabbetje

Over dat hij altijd grapjes maakt...

Als het touw op een dag breekt

(en het is al gerafeld,)

Er was eens feest:

Verdronken kind sterft...

- Ik verander het touw niet,

Het zou een grote klap zijn...

Als de indez sterft, laat hem...

Beter om te sterven in een slabbetje

Dat in zijn wapen... Laat hem...

Swingen terwijl je leeft...

- Het touw verwisselen was gemakkelijk...

Ik had nooit zo'n idee...

Het gedicht van Mário de Sá-Carneiro (1890-1916) verwijst naar het universum van de kindertijd, de titel zelf geeft deze beweging aan op zoek naar de gelukkige herinneringen aan de eerste levensjaren.

Door de verzen heen zien we hoe de kenmerken en gedragingen van het kind blijven bestaan bij de volwassene We zien ook hoe onstabiel de toestand is van de jongen, die speelt op een schommel met een versleten touw aan de rand van een put.

De verzen zijn zeer verbeeldingsvol en laten elke lezer zijn eigen scène bedenken die spanning en speelsheid vermengt.

7. Het boek door Gonçalo M. Tavares

In de ochtend, toen ik voor de winkel langsliep

de hond blafte

en viel me alleen niet in woede aan omdat de ijzeren ketting...

hield hem tegen.

In de late namiddag,

na het voorlezen van gedichten hardop op een luie stoel in de

tuin

Ik keerde op dezelfde manier terug

en de hond blafte niet naar me omdat hij dood was,

en de vliegen en de lucht hadden al gemerkt

het verschil tussen een lijk en slaap.

Ze leren me barmhartigheid en mededogen

maar wat kan ik doen als ik een lichaam heb?

Mijn eerste beeld was om te denken aan

hem en de vliegen schoppen en schreeuwen:

Ik heb je verslagen.

Ik vervolgde mijn weg,

de gedichtenbundel onder zijn arm.

Ik dacht pas later toen ik het huis binnenging:

het moet niet goed zijn om de ketting nog te hebben

ijzer rond de nek

na de dood.

En door mijn geheugen te voelen herinner ik me het hart,

Ik glimlachte, tevreden.

Deze vreugde was tijdelijk,

Ik keek rond:

Ik was de gedichtenbundel kwijt.

Het boek is de titel van het gedicht van Gonçalo M.Tavares (1970). De vrije en diep fantasierijke verzen worden hier gebruikt om een klein verhaal te vertellen, de lezer vindt in het gedicht een compleet en goed geschilderd tafereel. We hebben de hoofdpersoon, de ik-lyrische, die voor een dappere hond langsloopt met zijn gedichtenboek onder zijn arm.

Bij zijn thuiskomst blijkt de hond, eens vol leven, nu dood, met vliegen die over zijn lichaam vliegen. Enerzijds heeft hij medelijden met het overlijden van de hond, anderzijds voelt hij zich overwinnaar omdat hij degene is die in leven is gebleven.

Het slot van het gedicht, dat de lezer een diepere existentiële conclusie lijkt te presenteren, vindt uiteindelijk zijn toevlucht in het onverwachte en banale besef dat de dichtbundel toch verloren is gegaan.

8. Tegenvallers door Cesario Verde

Ik ben wreed, hectisch, veeleisend vandaag;

Ik kan ook de meest bizarre boeken niet verdragen.

Ongelooflijk! Ik heb drie pakjes sigaretten gerookt...

Achtereenvolgens.

Mijn hoofd doet pijn, ik smoor wat gedempte wanhoop:

Zo'n verdorvenheid in gewoontes!

Ik hou dwaas van de zuren, de randen

En scherpe hoeken.

Ik zat aan mijn bureau.

Een onfortuinlijke, borstloze, beide longen ziek;

Hij lijdt aan kortademigheid, zijn familieleden zijn overleden

En stijf het uit.

Arm wit skelet tussen de besneeuwde kleren!

Zo razend! De dokter verliet haar. Doodsbang.

En je bent de apotheker een rekening schuldig!

Verdient nauwelijks voor soepen...

Wie heeft er nog nooit gehoord van de grote Fernando Pessoa? Maar weinigen kennen het werk van Cesário Verde (1855-1886), de grote moderne dichter die hem inspireerde en een voorloper was van het modernisme in de Portugese literatuur.

In de regels hierboven vinden we de openingszin van het gedicht Tegenvallers die een moderne lyriek presenteert, angstig, gekweld door de snelheid van de tijd en de snel veranderende stadslandschappen .

Verloren, zonder te weten wat te doen of hoe te zijn, kijkt hij naar het ongeluk om hem heen. Cesário Verde is niet alleen een fenomenaal dichter, maar ook een groot portrettist van zijn tijd.

9. Over een gedicht , Herberto Helder

Een gedicht groeit onzeker

in de verwarring van het vlees,

stijgt nog steeds zonder woorden, alleen wreedheid en smaak,

misschien als bloed

of schaduw van bloed door de kanalen van het wezen.

Buiten is er de wereld, buiten het prachtige geweld

of de druiven waaruit ze geboren zijn

de kleine wortels van de zon.

Buiten, de echte en onveranderlijke lichamen

van onze liefde,

de rivieren, de grote externe vrede van de dingen,

de bladeren slapen de stilte,

de zaden aan de rand van de wind,

- het theatrale uur van de inauguratie.

En het gedicht groeit en neemt alles in zijn schoot op.

En geen enkele macht vernietigt het gedicht meer.

Onhoudbaar, uniek,

dringt de banen binnen, het amorfe gezicht van de muren,

de ellende van minuten,

de duurzame kracht van de dingen,

de ronde en vrije harmonie van de wereld.

- Hieronder negeert het perplexe instrument

de ruggengraat van het mysterie.

- En het gedicht is gemaakt tegen tijd en vlees.

De bovenstaande verzen zijn typerend voor een metapoem, dat wil zeggen dat het verzen zijn die gemaakt zijn om het scheppingsproces van de dichter te verantwoorden.

Hier zien we hoe de eu-tekst van Herberto Helder (1930-2015) met de lezer een relatie van medeplichtigheid en delen tot stand brengt. Qua structuur hebben we te maken met vrije verzen, een compositie zonder grotere esthetische strengheid.

Wat de structuur betreft, ontleedt het poëtisch subject de constitutie van het gedicht en wil het een portret van de geboorte van het gedicht van zijn fysiologische aard.

Door deze paar regels zien we bijvoorbeeld het gebrek aan beheersing van het gedicht door de dichter. Het creatieve proces neemt onverwachte contouren aan, die zijn eigen schepper verrassen.

10. toen het tijd was om de tafel te dekken, waren we met z'n vijven... door José Luís Peixoto

Toen het tijd was om de tafel te dekken, waren we met z'n vijven:

mijn vader, mijn moeder, mijn zussen

en ik. Dan mijn oudere zus

trouwde. Toen mijn jongere zus

trouwde. Toen stierf mijn vader. Vandaag,

Als het gaat om het dekken van de tafel, zijn we met z'n vijven,

behalve mijn oudere zus die

in haar huis, zonder mijn oudere zus

nieuw dat in haar huis is, minus mijn

vader, zonder mijn moeder, die weduwe is. Elke...

hun is een lege stoel aan deze tafel waar

maar ze zullen er altijd zijn.

Bij het dekken van de tafel zijn we altijd met z'n vijven.

zolang een van ons in leven is, zullen we...

altijd vijf.

De dichter José Luís Peixoto (1974) is een van de grootste namen in de hedendaagse Portugese poëzie. Zijn intieme verzen, die het gezin en de huiselijke omgeving weergeven, staan stil bij het verstrijken van de tijd.

Met het verstrijken van de levenscycli krijgt de familiestructuur nieuwe contouren en de verzen registreren deze overgang: sommigen verhuizen, anderen trouwen, de vader overlijdt, en het gedicht is getuige van al deze veranderingen.

De conclusie van het poëtisch subject is echter dat, hoewel alles veranderd is, de emotionele basis van het lyrische zelf dezelfde blijft.

Maak ook kennis met