De niet te missen meesterwerken van Fernando Botero

De volumineuze personages maken van Botero's schilderij een onmiskenbare kunst.

De mollige figuren, met hun grote volumes, maken deel uit van de esthetische identiteit van de Colombiaanse kunstenaar, die van alles wat heeft geschilderd: stillevens, scènes met dansers, paarden en herinterpretaties van beroemde werken als Mona Lisa e Het Arnolfini paar .

Ontdek Fernando Botero's meest geprezen meesterwerken.

1. De dansers (1987)

Op het scherm De dansers We zijn getuige van de sensualiteit van een dans voor twee. Het is een balzaal die waarschijnlijk Colombiaans is (gezien de kleuren van de decoratie die aan het plafond hangt) met andere anonieme wulpse paren die dansen.

A gevoel van beweging in het werk valt vooral op door de positie waarin het haar van de dame is geverfd, wat doet vermoeden dat het paar zich midden in een stap moet bevinden.

Hoewel we het gezicht van onze partner niet kunnen zien, zien we wel de serene en beheerste uitdrukking van de man die de dans leidt.

2. Pablo Escobar dood (2006)

Het doek kristalliseert het moment en de plaats van de dood van de drugsbaron Pablo Escobar, die in Colombia praktisch een mythe was, op 2 december 1993 in Medellín, precies op het dak van een huis.

Het formaat van Pablo in het schilderij is enorm, buitenproportioneel, monumentaal als je het vergelijkt met de andere afbeeldingen in de afbeelding en vertaalt het belang dat de drugshandelaar in de maatschappij heeft bereikt.

Zich bewust van en bezorgd over het escalerende geweld in Latijns-Amerika, koos Botero deze specifieke scène van Pablo's moord om te vereeuwigen.

Het werk Pablo Escobar dood maakt deel uit van een serie die gewelddadigheden in Brazilië en in de wereld aan de kaak stelt.

3. Mona Lisa (1978)

Een van de bekendste werken van de Colombiaanse schilder is zijn humoristische hervertelling van de Mona Lisa, het meesterwerk van Leonardo da Vinci.

Hier overhandigt Botero aan de toeschouwer zijn persoonlijke interpretatie De hedendaagse Mona Lisa blijft in dezelfde houding en met dezelfde raadselachtige glimlach, maar met veel royalere contouren dan in het oorspronkelijke stuk.

Botero's hoofdpersoon, met grotere vormen, neemt een veel grotere ruimte in op het doek, waardoor een groot deel van het landschap dat in da Vinci's creatie voorkomt, wordt uitgewist. In de hedendaagse herinterpretatie kan worden gezegd dat de Mona Lisa daardoor nog meer op de voorgrond treedt.

4. De dood van Pablo Escobar (1999)

De hoofdpersoon op het schilderij is Pablo Escobar, voormalig Colombiaans drugsbaron, grotendeels verantwoordelijk voor het geweld in het Zuid-Amerikaanse land.

Het schilderij hierboven maakt deel uit van een serie die het geweld in Colombia in beeld wilde brengen door te herinneren aan gewapende conflicten die plaatsvonden in de tweede helft van de 20e eeuw.

Botero's belangrijkste doel bij het portretteren van de drugshandelaar was de herinneringen van mensen levend houden zodat gewelddadige voorvallen zich niet zouden herhalen.

Pablo verschijnt enorm op de daken van het huis, een protagonisme dat niet alleen wordt vertaald door de centraliteit van het beeld, maar ook door de verhouding ervan.

5. Dansers aan de bar (2001)

Het scherm Dansers aan de bar speelt met dalende verwachtingen omdat de toeschouwer niet verwacht een danseres te vinden met een rondere vorm.

Het enige personage op het schilderij heeft haar rug naar de spiegel gekeerd en lijkt het gereflecteerde zelfbeeld te negeren; zij concentreert zich liever op de oefening of op iemand die voor haar staat.

Ondanks haar duidelijke fysieke beperkingen zet de danseres zich in de kostbare positie van het ballet even goed neer als elke slanke atleet.

6. Naar Arnolfini Van Eyck (1978)

In het doek uit 1978 leest Botero het klassieke werk Het Arnolfini paar Precies 544 jaar scheiden de oorspronkelijke creatie en de interpretatie van de Colombiaanse schilder.

De kernelementen van het schilderij zijn gehandhaafd, zodat de toeschouwer ze gemakkelijk kan herkennen. Botero's schilderij verschijnt echter in een modernere context: het is vermeldenswaard dat de kroonluchter hier is vervangen door een enkele elektrische lamp en dat de achtergrond al een eigentijdse decoratie vertoont.

Ook de twee slanke protagonisten van het origineel krijgen de karakteristieke contouren van de Colombiaanse schilder.

In een interview met het tijdschrift Bravo vertelt Botero over het ontstaan van het idee om klassiekers uit de westerse schilderkunst te herscheppen:

Een van mijn taken als student aan de San Fernando School was het kopiëren van de originelen in het Prado: ik kopieerde Tiziano, Tintoretto en Velázquez. Goya mocht ik niet kopiëren. Mijn bedoeling was om te leren, om betrokken te raken bij de echte techniek van deze meesters. Ik maakte een tiental kopieën. Vandaag heb ik ze niet meer, ik verkocht ze aan toeristen.

Wie is Fernando Botero

Geboren in Medellín, Colombia, begon Botero relatief vroeg in de wereld van de beeldende kunst. Op 15-jarige leeftijd verkocht hij zijn eerste tekeningen en het jaar daarop nam hij voor het eerst deel aan een gezamenlijke tentoonstelling (in Bogotá). Ook werkte hij als illustrator voor de krant O Colombiano.

Op twintigjarige leeftijd verhuisde hij naar Spanje, waar hij toetrad tot de San Fernando Academie in Madrid. Daar bezocht hij ook een aantal beroemde musea zoals het Prado en werd hij opgeleid om werken van schildersmeesters te kopiëren.

In de daaropvolgende jaren reisde hij door Frankrijk en Italië en bezocht hij de Academie van San Marco (in Florence), waar hij kunstgeschiedenis studeerde.

Portret van Fernando Botero.

De eerste solotentoonstelling van de schilder vond plaats in 1957. Op 26-jarige leeftijd werd hij professor in de schilderkunst aan de School voor Schone Kunsten van de Nationale Universiteit van Bogotá. Botero bekleedde deze functie tot 1960.

Botero heeft zijn hele carrière gependeld tussen New York, Parijs en Zuid-Amerika.

De Colombiaanse schilder wordt beschouwd als de duurste levende kunstenaar in Latijns-Amerika.

Maak ook kennis met