Pra não dizer que não falei das flores, door Geraldo Vandré (analyse van het lied)

Het lied "Pra não dizer que não falei das flores" werd geschreven en gezongen door Geraldo Vandré in 1968, en won de tweede plaats op het Internationale Songfestival van dat jaar. Het lied, ook bekend als "Caminhando" (Mars), werd een van de grootste hymnen van verzet tegen het militaire dictatoriale systeem dat toen van kracht was.

De compositie werd door het regime gecensureerd en Vandré werd door de militaire politie vervolgd. Hij moest het land ontvluchten en koos voor ballingschap om represailles te voorkomen.

Teksten

Lopen en zingen en het lied volgen

We zijn allemaal gelijk, armen gevouwen of niet...

In scholen, straten, velden, gebouwen

Lopen en zingen en het lied volgen

Kom, laten we gaan, wachten is niet weten

Hij die de tijd kent, wacht niet tot het gebeurt...

Op de velden is er honger in grote plantages

Door de straten marcheren onbesliste strengen

Ze maken de bloem nog steeds hun sterkste refrein

En geloof in bloemen die het kanon slaan

Kom, laten we gaan, wachten is niet weten

Hij die de tijd kent, wacht niet tot het gebeurt...

Er zijn gewapende soldaten, geliefd of niet

Bijna allemaal verloren met wapens in de hand

In de kazerne wordt hen een oude les geleerd...

Om te sterven voor je land en te leven zonder reden...

Kom, laten we gaan, wachten is niet weten

Hij die de tijd kent, wacht niet tot het gebeurt...

In scholen, straten, velden, gebouwen

We zijn allemaal soldaten, gewapend of niet.

Lopen en zingen en het lied volgen

We zijn allemaal gelijk, armen gevouwen of niet...

De liefdes in de geest, de bloemen op de grond

Zekerheid voorop, geschiedenis in de hand

Lopen en zingen en het lied volgen

Het leren en onderwijzen van een nieuwe les

Kom, laten we gaan, wachten is niet weten

Hij die de tijd kent, wacht niet tot het gebeurt...

Analyse en interpretatie

Met de sonoriteit van een hymne, volgt het thema een eenvoudig rijmschema (A-A-B-B, d.w.z. het eerste couplet rijmt op het tweede, het derde op het vierde enz.). Het gebruikt ook een register van alledaagse taal, met teksten die gemakkelijk te onthouden en aan anderen door te geven zijn.

Het lijkt dus te verwijzen naar de liederen die werden gebruikt in marsen, protesten en demonstraties tegen het regime, die zich in 1968 over het land verspreidden. Muziek werd toen gebruikt als strijdmiddel, dat bedoeld was om op een directe en bondige manier ideologische boodschappen en opstand te verspreiden.

Lopen en zingen en het lied volgen

We zijn allemaal gelijk, armen gevouwen of niet...

In scholen, straten, velden, gebouwen

Lopen en zingen en het lied volgen

De eerste strofe wijst hierop, met de werkwoorden "lopen en zingen", die rechtstreeks verwijzen naar het beeld van een mars of een openbaar protest. Daar zijn de burgers "allemaal gelijk", ook al is er geen enkele relatie tussen hen ("wapens gegeven of niet").

Protest in 1968 voor het einde van de militaire dictatuur.

Verwijzend naar "scholen, straten, velden, gebouwen" wilde Vandré aantonen dat mensen uit alle sociale lagen en met verschillende beroepen en belangen samen waren en voor dezelfde zaak marcheerden. De behoefte aan eenheid die wordt opgeroepen en de herinnering dat iedereen hetzelfde wilde: vrijheid, is duidelijk.

Kom, laten we gaan, wachten is niet weten

Hij die de tijd kent, wacht niet tot het gebeurt...

Het refrein, dat verschillende keren in het lied wordt herhaald, is een oproep tot actie en eenheid Geraldo richt zich rechtstreeks tot degenen die naar de muziek luisteren en roept op tot de strijd: "Kom". Door het gebruik van de eerste persoon meervoud (in "laten we gaan") geeft hij een collectief aspect aan de actie, en herinnert hij hen eraan dat ze de strijd samen zullen voortzetten.

Door te stellen dat "wachten niet weten is" benadrukt de auteur dat degenen die zich bewust zijn van de realiteit van het land niet met hun armen over elkaar kunnen wachten tot de dingen veranderen. Verandering en revolutie worden niemand op een presenteerblaadje aangereikt, er moet snel worden gehandeld ("degenen die weten zijn snel van begrip, ze wachten niet tot het gebeurt").

Op de velden is er honger in grote plantages

Door de straten marcheren onbesliste strengen

Ze maken de bloem nog steeds hun sterkste refrein

En geloof in bloemen die het kanon slaan

Deze strofe hekelt de ellende Er is ook scherpe kritiek op de pacifisten die de politieke crisis wilden oplossen door middel van diplomatie en onderlinge overeenstemming, georganiseerd in "onbesliste koorden".

Portret van Jan Rose Kasmir, die met een bloem tegenover Amerikaanse soldaten stond, in 1967.

De idealen van "vrede en liefde" gepromoot door de tegencultuur beweging... hippie, o bloem kracht, Ze worden gesymboliseerd door bloemen (het "sterkste koor"). Hun ontoereikendheid tegenover het "kanon" (de kracht en het geweld van de militaire politie) wordt onderstreept.

Er zijn gewapende soldaten, geliefd of niet

Bijna allemaal verloren met wapens in de hand

In de kazerne wordt hen een oude les geleerd...

Om te sterven voor je land en te leven zonder reden...

Hoewel de strijdkrachten symbool staan voor de vijand, de dictatoriale macht, ontmenselijkt het lied de soldaten niet. Integendeel, het herinnert ons eraan dat ze "bijna allemaal verloren waren met geweren in de hand", dat wil zeggen, ze gebruikten geweld, ze doodden, maar zelfs zijzelf wisten niet waarom. Ze volgden slechts blindelings bevelen op, vanwege de hersenspoeling dat ze leden: de "oude les / Van sterven voor je land en leven zonder reden".

Braziliaanse soldaten tijdens de militaire dictatuur.

De soldaten, geleid door een geest van vals patriottisme Zij moesten hun leven wijden en vaak sterven voor het systeem dat zij beschermden en waarvan zij ook het slachtoffer waren.

In scholen, straten, velden, gebouwen

We zijn allemaal soldaten, gewapend of niet.

Lopen en zingen en het lied volgen

We zijn allemaal gelijk, armen gevouwen of niet...

De liefdes in de geest, de bloemen op de grond

Zekerheid voorop, geschiedenis in de hand

Lopen en zingen en het lied volgen

Het leren en onderwijzen van een nieuwe les

In de laatste strofe wordt de boodschap van gelijkheid tussen alle burgers en de urgentie om samen ten strijde te trekken versterkt, want alleen door georganiseerde beweging kan de revolutie tot stand komen.

Het lied herinnerde hen eraan om verder te gaan met "de liefde in hun hoofd", denkend aan de mensen die zij liefhadden en die het slachtoffer waren van de militaire onderdrukking. Om te overwinnen was het nodig om "de bloemen op de grond" te laten staan, dat wil zeggen om de pacifistische aanpak te verlaten.

Het was in hun handen "geschiedenis", de mogelijkheid om de realiteit van het land en de toekomst voor alle Brazilianen te veranderen. Ze moesten doorgaan met "wandelen en zingen" en "een nieuwe les leren en onderwijzen", hun kennis overdragen, andere mensen wakker schudden voor de strijdbaarheid.

Betekenis van muziek

"Om niet te zeggen dat ik het niet over bloemen heb gehad" is een oproep tot radicaal politiek verzet een oproep tot alle vormen van strijd die nodig zijn om de dictatuur omver te werpen.

Geraldo Vandré spreekt over bloemen om te proberen aan te tonen dat het niet voldoende is om "vrede en liefde" te gebruiken om geweren en kanonnen te bestrijden, en benadrukt dat de enige manier om te winnen bestaat uit eenheid en georganiseerde beweging.

Historische achtergrond

1968: onderdrukking en verzet

In 1968 werd Brazilië geconfronteerd met een van de ergste momenten van politieke onderdrukking, de instelling van AI-5: een reeks wetten die het regime vrijwel onbeperkte bevoegdheden gaf.

Tegenover het autoritaire regime en verschillende episodes van politiegeweld begonnen universiteitsstudenten zich te mobiliseren en hielden ze openbare protesten die werden beantwoord met agressie, arrestatiebevelen en soms moord.

Geleidelijk aan verspreidden deze protesten zich over het hele land en sloten andere groepen zich bij de beweging aan: kunstenaars, journalisten, priesters, advocaten, moeders, enz.

Censuur

Portret van Braziliaanse actrices die protesteren tegen de censuur.

Ondanks de censuur die bedreigde, verbood en vervolgde, werd muziek een van de artistieke middelen om politieke en sociale boodschappen over te brengen.

De tolken waren zich bewust van het gevaar dat zij liepen toen zij hun mening openbaar maakten, maar zij riskeerden hun leven om de gevestigde macht uit te dagen en een boodschap van kracht en moed door te geven aan de Brazilianen.

Vele jaren na het Internationaal Songfestival van 1968 bekende een van de juryleden in een interview dat "Pra não dizer que não falei das flores" het winnende lied zou zijn geweest. Vandré werd tweede onder politieke druk van de organisatoren van het evenement en TV Globo, het netwerk dat het programma uitzond.

Geraldo Vandré: ballingschap en terugtrekking uit het openbare leven

Geraldo Vandré op het Internationale Songfestival in 1968.

De mogelijke gevolgen voor degenen die de militaire macht uitdaagden waren gevangenneming, dood of, voor degenen die erin slaagden te ontsnappen, verbanning.

Vanwege "Pra não dizer que não falei das flores" werd Geraldo Vandré in de gaten gehouden door het Departement van Politieke en Sociale Orde en moest hij vluchten.

Hij reisde naar verschillende landen zoals Chili, Algerije, Duitsland, Griekenland, Oostenrijk, Bulgarije en Frankrijk. Toen hij in 1975 naar Brazilië terugkeerde, bleef hij liever uit de schijnwerpers en wijdde hij zich aan zijn carrière als advocaat.

Zijn lied en de politieke boodschap die het uitdroeg gingen echter de geschiedenis in van de Braziliaanse muziek en het politieke verzet.

Maak ook kennis met