ສາລະບານ
1. ຂ້ອຍຫວັງວ່າ , ໂດຍ Vinicius de Moraes
ຂ້ອຍຫວັງວ່າ
ເຈົ້າກັບມາໄວ
ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ບອກລາ
ບໍ່ເຄີຍ ອີກເທື່ອຫນຶ່ງຈາກຄວາມຮັກຂອງຂ້ອຍ
ແລະຮ້ອງໄຫ້, ເສຍໃຈ
ແລະຄິດຫຼາຍ
ວ່າມັນດີກວ່າທີ່ຈະທົນທຸກຮ່ວມກັນ
ກວ່າການດໍາລົງຊີວິດຢ່າງມີຄວາມສຸກ
ຫວັງເປັນຢ່າງຍິ່ງ
ຄວາມໂສກເສົ້າເຮັດໃຫ້ເຈົ້າໄດ້
ຄວາມປາຖະໜານັ້ນບໍ່ຕອບແທນ
ແລະການບໍ່ຢູ່ນັ້ນບໍ່ໄດ້ນໍາເອົາຄວາມສະຫງົບ
ແລະຄວາມຮັກທີ່ແທ້ຈິງຂອງ ຜູ້ທີ່ຮັກກັນ
ມັນທໍຜ້າເກົ່າດຽວກັນ
ບໍ່ໄດ້ unravel
ແລະສິ່ງທີ່ສູງທີ່ສຸດ
ມີຢູ່ໃນໂລກ
ແມ່ນການມີຊີວິດໃນແຕ່ລະວິນາທີ
ຄືກັບວ່າບໍ່ເຄີຍມີອີກ...
ນັກກະວີນ້ອຍ Vinicius de Moraes (1913-1980) ໄດ້ກາຍເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສ່ວນໃຫຍ່ສຳລັບບົດເພງທີ່ຮັກແພງຂອງລາວ, ໄດ້ສ້າງສິ່ງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່. ບົດກະວີຂອງວັນນະຄະດີ Brazilian. Tomara ແມ່ນໜຶ່ງໃນຕົວຢ່າງທີ່ປະສົບຜົນສຳເລັດນັ້ນ, ເຊິ່ງຜ່ານບົດເລື່ອງ, ນັກກະວີສາມາດຖ່າຍທອດຄວາມຮັກແພງທີ່ລາວມີຢູ່ພາຍໃນລາວ.
ແທນທີ່ຈະເປັນ ການປະກາດຄວາມຮັກແບບເກົ່າ. 7>, ເຮັດໃນເວລາທີ່ຄູ່ຜົວເມຍໄດ້ສາມັກຄີ, ພວກເຮົາອ່ານໃນ poem ທີ່ໃຊ້ເວລາຂອງການອອກເດີນທາງ, ໃນເວລາທີ່ວິຊາໄດ້ຖືກປະໄວ້. ຕະຫຼອດບົດທີ່ພວກເຮົາຮັບຮູ້ວ່າລາວຕ້ອງການໃຫ້ລາວຮັກເສຍໃຈທີ່ລາວຕັດສິນໃຈຈາກໄປແລະກັບຄືນສູ່ແຂນຂອງລາວ.
ບົດກະວີຍັງເຕືອນພວກເຮົາ - ໂດຍສະເພາະໃນບົດສຸດທ້າຍ - ວ່າພວກເຮົາຕ້ອງມີຄວາມສຸກທຸກໆເວລາຂອງຊີວິດຂອງພວກເຮົາ. ຊີວິດຄືກັບວ່າມັນເປັນຄັ້ງສຸດທ້າຍ.
Tomara ຖືກຕັ້ງໃຫ້ເປັນເພງ ແລະກາຍເປັນເພງຄລາດສິກ MPB ໃນສຽງຂອງ Toquinho ແລະ Mariliaນັກກະວີຊາວບຣາຊິນເປັນໜຶ່ງໃນຜູ້ສ້າງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງເວລາຂອງພວກເຮົາ ແລະໄດ້ລົງທຶນສ່ວນໃຫຍ່ໃນບົດກະວີສັ້ນ, ມີພາສາທີ່ຊັດເຈນ, ເຂົ້າເຖິງໄດ້ທີ່ຈັບໃຈຜູ້ອ່ານ.
Rápido e Rasteiro ເຕັມໄປດ້ວຍ ດົນຕີແລະມີການສິ້ນສຸດທີ່ບໍ່ຄາດຄິດ, ປຸກຄວາມແປກໃຈໃນຜູ້ຊົມ. ບົດກະວີນ້ອຍ, ໄຮ້ສາລະ, ຖ່າຍທອດພຽງແຕ່ຫົກຂໍ້ເປັນປະເພດຂອງ ປັດຊະຍາຂອງຊີວິດໂດຍອີງໃສ່ຄວາມສຸກ ແລະຄວາມສຸກ .
ຂຽນເປັນບົດສົນທະນາ, ດ້ວຍພາສາທີ່ງ່າຍດາຍ ແລະໄວ, ບົດກະວີມີ ປະເພດຂອງຊີວິດຊີວາທີ່ມີຮ່ອງຮອຍຂອງຕະຫລົກທີ່ງ່າຍຕໍ່ການຄຸ້ມຄອງເພື່ອສ້າງຄວາມເຂົ້າໃຈກັບຜູ້ອ່ານ.
12. The shoulders support the world , by Carlos Drummond de Andrade
ມີເວລາທີ່ບໍ່ມີໃຜເວົ້າວ່າ: ພຣະເຈົ້າຂອງຂ້ອຍ.
ເວລາຂອງການຊໍາລະຢ່າງແທ້ຈິງ.
ເວລາທີ່ບໍ່ມີຄົນເວົ້າວ່າ: ຄວາມຮັກຂອງຂ້ອຍ.
ເພາະຄວາມຮັກບໍ່ມີປະໂຫຍດ.
ແລະຕາບໍ່ຮ້ອງໄຫ້.
ແລະ ມືທີ່ທໍ ມີແຕ່ວຽກທີ່ຫຍາບຄາຍ.
ແລະຫົວໃຈແຫ້ງ.
ໃນຄວາມໄຮ້ປະໂຫຍດ ຜູ້ຍິງເຄາະປະຕູ, ເຈົ້າຈະບໍ່ເປີດ.
ເຈົ້າຖືກປະໄວ້ໃຫ້ຢູ່ຄົນດຽວ, ແສງໄດ້ໄປ. ອອກໄປ,
ແຕ່ໃນເງົາຕາຂອງເຈົ້າເປັນເງົາອັນໃຫຍ່ຫຼວງ.
ເຈົ້າແນ່ນອນ, ເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຈະທົນທຸກທໍລະມານອີກຕໍ່ໄປ.
ແລະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຄາດຫວັງຫຍັງຈາກ ໝູ່ຂອງເຈົ້າ.
ບໍ່ສຳຄັນວ່າອາຍຸຈະມາ, ອາຍຸແມ່ນຫຍັງ? .
ສົງຄາມ, ຄວາມອຶດຢາກ, ການໂຕ້ຖຽງກັນພາຍໃນອາຄານປະເທດ
ພຽງແຕ່ພິສູດວ່າຊີວິດດຳເນີນຕໍ່ໄປ
ແລະ ບໍ່ແມ່ນທຸກຄົນໄດ້ປົດປ່ອຍຕົນເອງເທື່ອ.
ບາງຄົນ, ການຊອກຫາຄວາມປ່າເຖື່ອນ
ຈະຕາຍແທນ (ຄົນທີ່ອ່ອນໂຍນ) ຕາຍ.
ເວລາໄດ້ມາເຖິງທີ່ມັນບໍ່ມີຈຸດຕາຍທີ່ຈະຕາຍ.
ເຖິງເວລາແລ້ວທີ່ຊີວິດມີຄໍາສັ່ງ.
ຊີວິດພຽງແຕ່, ໂດຍບໍ່ມີຄວາມລຶກລັບ.
Carlos Drummond de Andrade (1902-1987), ຖືວ່າເປັນນັກກະວີຊາວບຣາຊິນຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນສະຕະວັດທີ 20, ໄດ້ຂຽນບົດກະວີໃນຫົວຂໍ້ທີ່ຫຼາກຫຼາຍທີ່ສຸດຄື: ຄວາມຮັກ, ຄວາມໂດດດ່ຽວ, ແລະສົງຄາມ, ເວລາປະຫວັດສາດຂອງລາວ.
ບ່າສະໜັບສະໜູນໂລກ. , ພິມຈຳໜ່າຍໃນປີ 1940, ຖືກຂຽນຂຶ້ນໃນຊຸມປີ 1930 (ໃນກາງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2) ແລະ ຍັງຄົງເປັນການສ້າງທີ່ບໍ່ມີເວລາກຳນົດມາຈົນເຖິງທຸກມື້ນີ້. ບົດກະວີເວົ້າກ່ຽວກັບ ສະພາບທີ່ອິດເມື່ອຍ , ກ່ຽວກັບຊີວິດທີ່ຫວ່າງເປົ່າ: ບໍ່ມີເພື່ອນ, ບໍ່ມີຄວາມຮັກ, ບໍ່ມີຄວາມເຊື່ອ.
ຂໍ້ພຣະຄໍາພີໄດ້ເຕືອນພວກເຮົາເຖິງຄວາມໂສກເສົ້າຂອງໂລກ - ສົງຄາມ, ຄວາມບໍ່ຍຸຕິທໍາທາງສັງຄົມ. ຄວາມອຶດຫິວ. ຫົວຂໍ້ທີ່ສະແດງຢູ່ໃນບົດກະວີ, ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຕໍ່ຕ້ານ, ເຖິງວ່າຈະມີທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ.
13. Dona doida (1991), ໂດຍ Adélia Prado
ຄັ້ງໜຶ່ງ, ຕອນຂ້ອຍຍັງນ້ອຍ, ຝົນຕົກໜັກ
ພ້ອມກັບມີຝົນຕົກຟ້າຮ້ອງ, ຟ້າເຫຼື້ອມ, ຄືກັບວ່າຝົນຕົກໃນຕອນນີ້.
ເມື່ອເປີດປ່ອງຢ້ຽມອອກໄດ້,
ນ້ຳພຸໄດ້ສັ່ນສະເທືອນດ້ວຍຢອດຄັ້ງສຸດທ້າຍ.
ແມ່ຂອງຂ້ອຍ, ຄືກັບວ່ານາງຮູ້ວ່າຈະຂຽນບົດກະວີ,
ຕັດສິນໃຈເປັນແຮງບັນດານໃຈ : chayote, angu, sauce ໄຂ່.
ຂ້ອຍໄປເອົາ chayotes ແລະຂ້ອຍກັບມາດຽວນີ້,
ສາມສິບປີຕໍ່ມາ. ຂ້ອຍບໍ່ພົບແມ່ຂອງຂ້ອຍ.
ຜູ້ຍິງທີ່ເປີດປະຕູຫົວເຍາະເຍີ້ຍຍິງເຖົ້າຄົນນັ້ນ,
ດ້ວຍຜ້າປົກຄຸມເດັກນ້ອຍ ແລະຂາເປົ່າ.
ລູກຂອງຂ້ອຍປະຕິເສດຂ້ອຍດ້ວຍຄວາມອັບອາຍ,
ຜົວຂອງຂ້ອຍໂສກເສົ້າຈົນຕາຍ,
ຂ້ອຍບ້າໄປຕາມເສັ້ນທາງ.
ຂ້ອຍດີຂຶ້ນເມື່ອຝົນຕົກ.
ຜູ້ຍິງທີ່ບ້າ ແຕ່ໜ້າເສຍດາຍມັນເປັນບົດກະວີທີ່ຮູ້ຈັກໜ້ອຍກວ່າໂດຍ Minas Gerais writer Adélia Prado (1935) ເຖິງວ່າຈະມີໄຂ່ມຸກຂອງວັນນະຄະດີບຣາຊິນແລະຫນຶ່ງໃນວຽກງານທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງນັກກະວີ.
ດ້ວຍຄວາມຊໍານິຊໍານານ, Adélia Prado ຄຸ້ມຄອງພວກເຮົາຈາກອະດີດຈົນເຖິງປະຈຸບັນແລະຈາກປະຈຸບັນ. ກັບອະດີດຄືກັບວ່າຂໍ້ພຣະຄໍາພີຂອງນາງໄດ້ເຮັດວຽກເປັນປະເພດຂອງເຄື່ອງເວລາ. ໄດ້ຍິນສຽງຝົນຕົກຢູ່ຂ້າງນອກເປັນການກະຕຸ້ນຄວາມຮູ້ສຶກ, ເຮັດໃຫ້ການເດີນທາງກັບອະດີດແລະກັບຄືນສູ່ scene ໃນໄວເດັກໄດ້ຢູ່ຄຽງຂ້າງແມ່ຂອງນາງ. ຄວາມຊົງຈຳເປັນສິ່ງຈຳເປັນ ແລະບັງຄັບໃຫ້ຜູ້ຍິງທີ່ບໍ່ມີຊື່ກັບຄືນສູ່ຄວາມຊົງຈຳໃນໄວເດັກຂອງນາງ, ນາງບໍ່ມີທາງເລືອກ, ເຖິງແມ່ນວ່າການເຄື່ອນໄຫວນັ້ນສະແດງເຖິງຄວາມເຈັບປວດ ເພາະວ່າເມື່ອນາງກັບມາ, ນາງບໍ່ເຂົ້າໃຈຈາກຄົນທີ່ອ້ອມຮອບນາງ - ເດັກນ້ອຍ. ແລະຜົວ.
14. Farewell , ໂດຍ Cecília Meireles
ສຳລັບຂ້ອຍ, ແລະສຳລັບເຈົ້າ, ແລະຫຼາຍກວ່ານັ້ນ
ເຊິ່ງເປັນບ່ອນອື່ນທີ່ບໍ່ເຄີຍຢູ່,
ຂ້ອຍອອກໄປ ທະເລທີ່ຫຍາບຄາຍ ແລະທ້ອງຟ້າທີ່ສະຫງົບສຸກ:
ຂ້ອຍຕ້ອງການຄວາມໂດດດ່ຽວ.
ເສັ້ນທາງຂອງຂ້ອຍບໍ່ມີຈຸດໝາຍປາຍທາງ ຫຼືພູມສັນຖານ.
ແລະເຈົ້າຮູ້ໄດ້ແນວໃດ? -ເຂົາເຈົ້າຈະຖາມຂ້ອຍ.
- ເພາະຂ້ອຍບໍ່ມີຄຳເວົ້າ, ເພາະວ່າຂ້ອຍບໍ່ມີຮູບ.
ບໍ່ມີສັດຕູ ແລະບໍ່ມີອ້າຍ.
ເຈົ້າເບິ່ງຫຍັງ? ສໍາລັບ? - ທັງໝົດ. ເຈົ້າຕ້ອງການຫຍັງ? - ບໍ່ມີຫຍັງ.
ຂ້ອຍເດີນທາງດ້ວຍຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍຄົນດຽວ.
ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຫຼົງທາງ, ແຕ່ຖືກຈັດໃສ່ຜິດບ່ອນ.
ຂ້ອຍຖືເສັ້ນທາງຂອງຂ້ອຍຢູ່ໃນມື.
ຄວາມຊົງຈຳໄດ້ບິນຈາກໜ້າຜາກຂອງຂ້ອຍ.
ຄວາມຮັກຂອງຂ້ອຍ, ຈິນຕະນາການຂອງຂ້ອຍໄດ້ບິນໄປ...
ບາງທີຂ້ອຍອາດຈະຕາຍກ່ອນຂອບຟ້າ.
ຄວາມຊົງຈຳ, ຄວາມຮັກ ແລະສິ່ງທີ່ເຫຼືອ. ພວກເຂົາຈະຢູ່ໃສ?
ຂ້ອຍອອກຈາກຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍຢູ່ທີ່ນີ້, ລະຫວ່າງດວງອາທິດກັບແຜ່ນດິນໂລກ.
(ຂ້ອຍຈູບເຈົ້າ, ຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຜິດຫວັງ!
ປ້າຍໂຄສະນາທີ່ໂສກເສົ້າ ຂອງສົງຄາມທີ່ແປກປະຫຼາດ...)
ຂ້ອຍຕ້ອງການຄວາມໂດດດ່ຽວ. . ຕະຫຼອດຂໍ້ພຣະຄໍາພີພວກເຮົາໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າຄວາມປາຖະຫນາຂອງວິຊາ, ເຊິ່ງແມ່ນເພື່ອຊອກຫາຄວາມໂດດດ່ຽວ. ບົດກະວີ, ສ້າງຂຶ້ນຈາກບົດສົນທະນາ, ຈໍາລອງການສົນທະນາຂອງຫົວຂໍ້ກັບຜູ້ທີ່ຕົກຕະລຶງກັບພຶດຕິກໍາທີ່ຜິດປົກກະຕິຂອງລາວທີ່ຢາກຢູ່ຄົນດຽວຢ່າງແທ້ຈິງ.
ເບິ່ງ_ນຳ: Film Parasite (ບົດສະຫຼຸບແລະຄໍາອະທິບາຍ)Individualist (ສັງເກດເຫັນວ່າຄໍາກິລິຍາເກືອບທັງຫມົດຢູ່ໃນບຸກຄົນທໍາອິດ: "ຂ້ອຍ ອອກໄປ”, “ຂ້ອຍຕ້ອງການ”, “ຂ້ອຍເອົາ”), ບົດກະວີເວົ້າກ່ຽວກັບ ເສັ້ນທາງຂອງການຄົ້ນຫາສ່ວນຕົວ ແລະກ່ຽວກັບຄວາມປາຖະຫນາທີ່ຈະສະຫງົບກັບຕົວເຮົາເອງ.
15. ສິບໂທໄປຫາໝູ່ (Hilda Hilst)
ຖ້າຂ້ອຍເບິ່ງຄືເຈົ້າຕອນກາງຄືນ ແລະບໍ່ສົມບູນແບບ
ເບິ່ງຂ້ອຍອີກຄັ້ງ.ເພາະວ່າຄືນນັ້ນ
ຂ້ອຍເບິ່ງຕົວເອງ, ຄືກັບວ່າເຈົ້າກຳລັງເບິ່ງຂ້ອຍ.
ແລະ ມັນຄືກັບວ່ານໍ້າ
ຢາກ
ໜີ ເຮືອນຂອງມັນເຊິ່ງເປັນແມ່ນ້ຳ
ແລະພຽງແຕ່ gliding, ບໍ່ໄດ້ແຕະຕ້ອງທະນາຄານ.
ຂ້ອຍໄດ້ເບິ່ງເຈົ້າ. ແລະດົນນານ
ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈວ່າຂ້ອຍເປັນແຜ່ນດິນໂລກ. ດົນໆນັ້ນ
ຂ້ອຍຫວັງວ່າ
ວ່ານໍ້າຂອງພີ່ນ້ອງທີ່ສຸດຂອງເຈົ້າ
ຢຽດເທິງຂ້ອຍ. ຄົນລ້ຽງແກະ ແລະລູກເຮືອ
ເບິ່ງຂ້ອຍອີກຄັ້ງ. ມີຄວາມຈອງຫອງໜ້ອຍລົງ.
ແລະ ມີຄວາມເອົາໃຈໃສ່ຫຼາຍຂຶ້ນ.
ຖ້າມີຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງໃນວັນນະຄະດີບຣາຊິນທີ່ຂຽນບົດກະວີຄວາມຮັກທີ່ເຂັ້ມຂຸ້ນທີ່ສຸດ, ຜູ້ຍິງຄົນນັ້ນແມ່ນນາງ Hilda Hilst (1930-2004) ໂດຍບໍ່ຕ້ອງສົງໃສ. ).
ສິບໂທຫາໝູ່ແມ່ນຕົວຢ່າງຂອງການຜະລິດປະເພດນີ້. ຊຸດບົດກະວີທີ່ຫຼົງໄຫຼຖືກຕີພິມໃນປີ 1974, ແລະມັນແມ່ນມາຈາກການລວບລວມທີ່ພວກເຮົາເອົາບົດຄັດຫຍໍ້ນ້ອຍໆນີ້ເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງລັກສະນະວັນນະຄະດີຂອງລາວ. ໃນການສ້າງພວກເຮົາເຫັນການຍອມຈໍານົນຂອງທີ່ຮັກແພງ, ຄວາມປາຖະຫນາຂອງນາງທີ່ຈະໄດ້ຮັບການເບິ່ງ, ສັງເກດເຫັນ, ຮັບຮູ້ໂດຍຄົນອື່ນ. ຂອງອີກຝ່າຍໜຶ່ງ, ຂໍໃຫ້ລາວມີຄວາມກ້າຫານທີ່ຈະເດີນໄປໃນການເດີນທາງນີ້ດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈຢ່າງເຕັມທີ່.
16. Saudades , ໂດຍ Casimiro de Abreu
ໃນຍາມກາງຄືນ
ການນັ່ງສະມາທິມັນຫວານສ່ຳໃດ
ເມື່ອດວງດາວກະພິບ
ໃນຄື້ນທີ່ງຽບສະຫງົບຂອງທະເລ;
ເມື່ອດວງຈັນທີ່ສະຫງ່າງາມ
ຂຶ້ນທີ່ສວຍງາມ ແລະຍຸດຕິທຳ,
ຄືກັບສາວທີ່ໄຮ້ປະໂຫຍດ
ເຈົ້າຈະແນມເບິ່ງ ນ້ຳ!
ໃນຊົ່ວໂມງແຫ່ງຄວາມງຽບສະຫງົບນີ້,
ຂອງຄວາມໂສກເສົ້າ ແລະຮັກ,
ຂ້ອຍມັກໄດ້ຍິນຈາກໄກ,
ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເຈັບໃຈ ແລະຄວາມເຈັບປວດ,
ກະດິ່ງເບລຟຣີ
ມັນເວົ້າຢ່າງໂດດດ່ຽວ
ດ້ວຍສຽງທີ່ຝັງສົບນັ້ນ
ນັ້ນເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາຢ້ານຫຼາຍ.
ຈາກນັ້ນ – ຜິດກົດໝາຍ ແລະຢູ່ຄົນດຽວ –
ຂ້າພະເຈົ້າປ່ອຍສຽງດັງຂອງພູເຂົາ
ຖອນຫາຍໃຈຂອງຄວາມປາຖະໜານັ້ນ
ທີ່ປິດຢູ່ໃນເອິກຂອງຂ້ອຍ.
ນ້ຳຕາແຫ່ງຄວາມຂົມຂື່ນ
ນີ້ແມ່ນນ້ຳຕາທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ:
– ຂ້ອຍຄິດຮອດເຈົ້າ – ຄວາມຮັກຂອງຂ້ອຍ ,
– Saudades – da minha terra!
ຂຽນໃນປີ 1856 ໂດຍ Casimiro de Abreu (1839-1860), ບົດກະວີ Saudades ເວົ້າກ່ຽວກັບການຂາດແຄນທີ່ນັກກະວີຮູ້ສຶກບໍ່ພຽງແຕ່ສໍາລັບລາວເທົ່ານັ້ນ. ຮັກ, ແຕ່ຍັງກ່ຽວກັບບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງລາວ.
ເຖິງແມ່ນວ່າບົດກະວີທີ່ຮູ້ຈັກດີທີ່ສຸດຂອງນັກຂຽນແມ່ນຂ້ອຍແປດປີ - ບ່ອນທີ່ລາວຍັງເວົ້າກ່ຽວກັບ saudades, ແຕ່ໃນໄວເດັກ - ໃນ Saudades ພວກເຮົາພົບຂໍ້ທີ່ອຸດົມສົມບູນທີ່ສະເຫຼີມສະຫຼອງບໍ່ພຽງແຕ່ຊີວິດເທົ່ານັ້ນ, ອະດີດ, ແຕ່ຍັງຮັກແລະສະຖານທີ່ຂອງຕົ້ນກໍາເນີດ. ທັດສະນະທີ່ຄິດເຖິງ ປົກຄອງຢູ່ທີ່ນີ້.
ນັກກະວີຄົນລຸ້ນທີສອງໄດ້ເລືອກເວົ້າໃນບົດກະວີກ່ຽວກັບຄວາມຊົງຈຳສ່ວນຕົວຂອງລາວ, ອະດີດ, ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກເຈັບປວດທີ່ແຜ່ລາມໄປເຖິງປັດຈຸບັນ, ເຊິ່ງໝາຍໄວ້ໂດຍ ຄວາມທຸກ.
17. Countdown , ໂດຍ Ana Cristina César
(...) ຂ້ອຍເຊື່ອວ່າຖ້າເຈົ້າຮັກອີກ
ເຈົ້າຈະລືມຄົນອື່ນ
ຢ່າງໜ້ອຍສາມ ຫຼື ສີ່ໜ້າທີ່ຂ້ອຍມັກ
ໃນຄວາມຫຼົງໄຫຼຂອງວິທະຍາສາດການເກັບມ້ຽນ
ຂ້ອຍຈັດຄວາມຊົງຈຳໃຫ້ເປັນຕົວອັກສອນ
ຄືກັບຄົນທີ່ນັບແກະ ແລະ ລ້ຽງມັນ
ແຕ່ ເປີດ flank ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ລືມ
ແລະຂ້ອຍຮັກໃບໜ້າອື່ນໆໃນເຈົ້າ
ເລື່ອງ Carioca Ana Cristina César (1952-1983) ເປັນເລື່ອງທີ່ໜ້າເສຍດາຍທີ່ຄົນທົ່ວໄປຍັງບໍ່ຄ່ອຍຮູ້ຈັກ, ເຖິງແມ່ນວ່າຈະປະຖິ້ມວຽກອັນລ້ຳຄ່າກໍຕາມ. ເຖິງແມ່ນວ່ານາງມີຊີວິດສັ້ນ, Ana C., ດັ່ງທີ່ນາງໄດ້ກາຍເປັນທີ່ຮູ້ຈັກ, ໄດ້ຂຽນບົດເລື່ອງທີ່ຫຼາກຫຼາຍແລະຫົວຂໍ້ທີ່ຫຼາກຫຼາຍທີ່ສຸດ.
ຂໍ້ຄວາມທີ່ກ່າວມາຂ້າງເທິງ, ເອົາມາຈາກບົດກະວີທີ່ຍາວກວ່າ Contagem regressivo (ຕີພິມໃນປີ 1998 ໃນປຶ້ມ Inéditos e dispersos) ເວົ້າກ່ຽວກັບ ການຊ້ອນກັນຂອງຄວາມຮັກ , ເມື່ອພວກເຮົາເລືອກທີ່ຈະພົວພັນກັບຄົນຫນຶ່ງເພື່ອລືມອີກຄົນຫນຶ່ງ.
ນັກກະວີຕ້ອງການ, ທໍາອິດ , ເພື່ອຈັດລະບຽບຊີວິດທີ່ຮັກແພງຂອງນາງ, ຄືກັບວ່າມັນເປັນໄປໄດ້ທີ່ຈະຄວບຄຸມຄວາມຮັກທັງຫມົດແລະເອົາຊະນະຄົນທີ່ນາງຮັກດ້ວຍຄວາມສໍາພັນໃຫມ່.
ເຖິງວ່າຈະມີການມີສ່ວນຮ່ວມໃຫມ່ນີ້ດ້ວຍຈຸດປະສົງທີ່ຊັດເຈນທີ່ຈະປະຖິ້ມອະດີດໄວ້, ນາງຈົບລົງດ້ວຍການຄົ້ນພົບວ່າຜີຂອງຄວາມສຳພັນທີ່ຜ່ານມາຍັງຄົງຢູ່ກັບນາງເຖິງແມ່ນວ່າຈະມີຄູ່ຮ່ວມໃໝ່.
ຫາກເຈົ້າມັກບົດກະວີ ພວກເຮົາຄິດວ່າເຈົ້າຈະສົນໃຈໃນບົດຄວາມຕໍ່ໄປນີ້:
2. ເອກະສານຂອງບົດກະວີ , ໂດຍ Manoel de Barros
ທຸກສິ່ງທີ່ມີຄຸນຄ່າສາມາດເປັນໄດ້
ການຖົ່ມນໍ້າລາຍຈາກໄລຍະໄກ
ແມ່ນສໍາລັບບົດກະວີ
ຜູ້ຊາຍທີ່ເປັນເຈົ້າຂອງຫວີ
ແລະຕົ້ນໄມ້ແມ່ນດີສໍາລັບບົດກະວີ
10 x 20 ຕອນ, ເປື້ອນດ້ວຍຫຍ້າ — ຜູ້ທີ່
ຮ້ອງເພງ ມັນ: ການເຄື່ອນຍ້າຍສິ່ງເສດເຫຼືອ , ກະປ໋ອງ
ແມ່ນສໍາລັບບົດກະວີ
ເປັນ chevrolé slimy
ການເກັບມ້ຽນແມງມຸມ
ຊາຂອງ Braque ບໍ່ມີປາກ
ເປັນສິ່ງທີ່ດີສຳລັບບົດກະວີ
ສິ່ງທີ່ນຳໜ້າໄປໃສບໍ່ໄດ້
ມີຄວາມສຳຄັນຫຼາຍ
ທຸກສິ່ງທຳມະດາເປັນອົງປະກອບຂອງຄວາມເຄົາລົບ
ທຸກສິ່ງທີ່ບໍ່ມີຄ່າມີຂອງມັນ. ສະຖານທີ່
ໃນບົດກະວີ ຫຼືໂດຍທົ່ວໄປ
ນັກກະວີຂອງສິ່ງເລັກນ້ອຍທີ່ພວກເຮົາເຫັນໃນທຸກວັນຂອງພວກເຮົາ, Mato Grosso Manoel de Barros (1916-2014) ແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບຂໍ້ເຕັມຂອງລາວ ຂອງ delicacy .
ບົດກະວີວັດສະດຸ ເປັນຕົວຢ່າງຂອງຄວາມລຽບງ່າຍຂອງມັນ. ທີ່ນີ້ຫົວຂໍ້ອະທິບາຍໃຫ້ຜູ້ອ່ານສິ່ງທີ່, ຫຼັງຈາກທີ່ທັງຫມົດ, ວັດສະດຸທີ່ສົມຄວນທີ່ຈະຂຽນບົດກະວີ. ໂດຍອ້າງອີງໃສ່ບາງຕົວຢ່າງ, ພວກເຮົາຮັບຮູ້ວ່າວັດຖຸດິບຂອງນັກກະວີນັ້ນໂດຍພື້ນຖານແລ້ວແມ່ນສິ່ງທີ່ບໍ່ມີຄ່າ, ເປັນສິ່ງທີ່ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ໄດ້ສັງເກດ.
ທຸກສິ່ງທີ່ຄົນບໍ່ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ຢ່າງຈິງຈັງເປັນວັດຖຸປະກອບບົດກະວີ (ວັດຖຸຂອງປະເພດທີ່ຫຼາກຫຼາຍທີ່ສຸດ: comb. , ສາມາດ, ລົດ) ເປີດເຜີຍຕົນເອງວ່າເປັນ, ຫຼັງຈາກທີ່ທັງຫມົດ, ວັດຖຸທີ່ຊັດເຈນທີ່ຈະສ້າງບົດກະວີ.
Manoel de Barros ສອນພວກເຮົາວ່າບົດກະວີບໍ່ແມ່ນກ່ຽວກັບການສິ່ງທີ່ຢູ່ພາຍໃນມັນ, ແຕ່ ໃນວິທີການທີ່ພວກເຮົາເບິ່ງສິ່ງຕ່າງໆ .
3. ຫົກຮ້ອຍຫົກສິບຫົກ , ໂດຍ Mario Quintana
ຊີວິດຄືວຽກທີ່ເຮົາເອົາມາເຮັດຢູ່ເຮືອນ.
ເມື່ອເຈົ້າເຫັນມັນ, ຮອດ 6 ໂມງແລ້ວ. ໂມງ: ມີເວລາ…
ອັນຕໍ່ໄປທີ່ເຈົ້າຮູ້, ມັນແມ່ນວັນສຸກແລ້ວ…
ສິ່ງຕໍ່ໄປທີ່ເຈົ້າຮູ້, 60 ປີຜ່ານໄປ!
ດຽວນີ້, ມັນສາຍເກີນໄປແລ້ວ ລົ້ມເຫລວ…
ແລະ ຖ້າພວກເຂົາໃຫ້ຂ້ອຍ – ມື້ຫນຶ່ງ – ໂອກາດອື່ນ,
ຂ້ອຍກໍ່ຈະບໍ່ເບິ່ງໂມງ
ຂ້ອຍຈະກ້າວຕໍ່ໄປ…
ແລະ ຂ້ອຍຈະຖິ້ມເປືອກໄມ້ໄປຕາມທາງທີ່ເປັນສີທອງ ແລະບໍ່ມີປະໂຫຍດຕໍ່ຊົ່ວໂມງ. ຄືກັບວ່ານັກກະວີ ແລະໃຜທີ່ອ່ານຢູ່ເຄິ່ງກາງຈາກການສົນທະນາທີ່ຜ່ອນຄາຍ.
ນີ້ແມ່ນວິທີການສ້າງ ຫົກຮ້ອຍຫົກສິບຫົກ , ເປັນບົດກະວີທີ່ເບິ່ງຄືວ່າເປັນຄໍາແນະນໍາຈາກຜູ້ສູງອາຍຸ. ຄົນທີ່ເລືອກທີ່ຈະແບ່ງປັນກັບຄົນຫນຸ່ມນ້ອຍຂອງຕົນເອງ ສະຕິປັນຍາຂອງຊີວິດ .
ມັນຄືກັບວ່າຜູ້ສູງອາຍຸຄົນນີ້ເບິ່ງຄືນຊີວິດຂອງຕົນເອງແລະຢາກເຕືອນຄົນຫນຸ່ມນ້ອຍ. ເພື່ອເຮັດຜິດແບບດຽວກັບທີ່ລາວເຮັດ.
ບົດກະວີສັ້ນ ຫົກຮ້ອຍຫົກສິບຫົກ ເວົ້າກ່ຽວກັບ ເວລາຜ່ານໄປ , ກ່ຽວກັບຄວາມໄວຂອງຊີວິດ ແລະວິທີການ ພວກເຮົາຄວນຈະມີຄວາມສຸກທຸກໆເວລາທີ່ພວກເຮົາມີ.
4. ຄົນທຳມະດາ , ໂດຍ Ferreira Gullar
ຂ້ອຍເປັນຜູ້ຊາຍທຳມະດາ
ຂອງເນື້ອໜັງ ແລະຄວາມຊົງຈຳ
ຂອງກະດູກ ແລະການລະນຶກ>
ຄືກັບແປວໄຟດອກໄຟ
ແລະສາມາດ
ທັນທີ
ຢຸດ.
ຂ້ອຍຄືເຈົ້າ
ເຮັດດ້ວຍ ສິ່ງທີ່ຈື່ໄດ້
ແລະລືມ
ໃບຫນ້າແລະ
ມື, parasol ສີແດງໃນຕອນທ່ຽງ
ໃນ Pastos-Bons,
ຫມົດຄວາມສຸກ ນົກດອກໄມ້
ແສງຕອນບ່າຍ
ຊື່ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ຮູ້ອີກແລ້ວ
Ferreira Gullar (1930-2016) ເປັນນັກກະວີທີ່ມີຫຼາຍດ້ານ: ລາວຂຽນເປັນຈິງ poetry, poetry ມຸ່ງຫມັ້ນ, poetry ຮັກ. ຂໍ້ພຣະຄໍາພີເລີ່ມສົ່ງເສີມການຄົ້ນຫາຕົວຕົນ, ເວົ້າກ່ຽວກັບບັນຫາທາງດ້ານວັດຖຸ ແລະຄວາມຊົງຈໍາທີ່ເຮັດໃຫ້ເລື່ອງນັ້ນກາຍເປັນສິ່ງທີ່ລາວເປັນ.
ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ນັກກະວີເຂົ້າຫາຜູ້ອ່ານໂດຍເວົ້າວ່າ “ຂ້ອຍຄືເຈົ້າ”, ຕື່ນຂຶ້ນມາໃນຕົວເຮົາ. a ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງການແບ່ງປັນແລະຄວາມສາມັກຄີ , ຈື່ຈໍາວ່າພວກເຮົາມີຄວາມຄ້າຍຄືກັນຫຼາຍກ່ວາຄວາມແຕກຕ່າງຖ້າຫາກວ່າພວກເຮົາຄິດເຖິງຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງພວກເຮົາ.
5. ສູດສໍາລັບບົດກະວີ , ໂດຍ Antonio Carlos Secchin
ບົດກະວີທີ່ຈະຫາຍໄປ
ຍ້ອນວ່າມັນເກີດມາ,
ແລະບໍ່ມີຫຍັງຈະຍັງຄົງຢູ່
ນອກເໜືອໄປຈາກຄວາມງຽບທີ່ບໍ່ເປັນຢູ່.
ນັ້ນກໍດັງດັງຢູ່ໃນລາວ
ສຽງຂອງຄວາມຫວ່າງເປົ່າອັນເຕັມທີ່.
ແລະ ຫລັງຈາກທີ່ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງໄດ້ຂ້າ
ຕາຍຍ້ອນພິດນັ້ນເອງ.
Antonio CarlosSecchin (1952) ເປັນນັກກະວີ, ນັກຂຽນບົດ, ສາດສະດາຈານ, ສະມາຊິກຂອງສະຖາບັນອັກສອນສາດຂອງປະເທດບຣາຊິນ ແລະເປັນໜຶ່ງໃນຊື່ອັນດີຂອງວັນນະຄະດີຍຸກສະໄໝຂອງພວກເຮົາ.
ເບິ່ງ_ນຳ: ຮູບເງົາຄ້າຍຄືດາວຢູ່ໃນໂລກ (ສັງລວມແລະການວິເຄາະ)ໃນສູດບົດກະວີທີ່ເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ເລັກນ້ອຍກ່ຽວກັບຮູບແບບວັນນະຄະດີລາວທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງລາວ. . ທີ່ນີ້ນັກກະວີສອນພວກເຮົາ ວິທີການສ້າງບົດກະວີ . ຫົວຂໍ້ຕົວມັນເອງ, ຕົ້ນສະບັບ, intrigues ຜູ້ອ່ານ, ນັບຕັ້ງແຕ່ສູດສູດແມ່ນປົກກະຕິແລ້ວໃຊ້ໃນຈັກກະວານ culinary. ແນວຄວາມຄິດຂອງການມີສູດດຽວສໍາລັບການສ້າງບົດກະວີຍັງເປັນປະເພດຂອງການກະຕຸ້ນ. ນັກກະວີເວົ້າເຖິງແນວຄິດທີ່ເປັນຫົວຂໍ້ ແລະໃຊ້ພື້ນທີ່ຂອງບົດກະວີເພື່ອສະທ້ອນເຖິງສິ່ງທີ່ບົດກະວີທີ່ເໝາະສົມຂອງລາວ, ເຊິ່ງມັນກາຍເປັນສິ່ງທີ່ເປັນໄປບໍ່ໄດ້.
6. Aninha ແລະຫີນຂອງນາງ , ໂດຍ Cora Coralina
ຢ່າປ່ອຍໃຫ້ຕົວເອງຖືກທໍາລາຍ...
ການເກັບກ້ອນຫີນໃຫມ່
ແລະສ້າງບົດກະວີໃຫມ່.
ສ້າງຊີວິດຂອງເຈົ້າຄືນໃໝ່, ສະເໝີ, ສະເໝີ.
ເອົາກ້ອນຫີນອອກ ແລະ ປູກຕົ້ນກຸຫຼາບ ແລະ ເຮັດເຂົ້າໜົມຫວານ. ເລີ່ມຕົ້ນໃໝ່.
ເຮັດໃຫ້ຊີວິດນ້ອຍໆຂອງເຈົ້າ
ເປັນບົດກະວີ.
ແລະເຈົ້າຈະຢູ່ໃນໃຈຂອງໄວໜຸ່ມ
ແລະໃນຄວາມຊົງຈຳຂອງລຸ້ນຄົນ ທີ່ຈະມາເຖິງ.
ແຫຼ່ງນີ້ແມ່ນສໍາລັບການນໍາໃຊ້ຂອງທຸກຄົນທີ່ຫິວນ້ໍາ.
ເອົາສ່ວນແບ່ງຂອງທ່ານ. ຂັດຂວາງການນໍາໃຊ້ຂອງມັນ
ຜູ້ທີ່ຫິວນ້ໍາ.
Cora Coralina (1889-1985) ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການພິມເຜີຍແຜ່ຂ້ອນຂ້າງຊ້າ, ໃນອາຍຸ 76 ປີ, ແລະບົດກະວີຂອງນາງ.ຖື ສຽງຂອງຄໍາແນະນໍາ ຂອງຄົນທີ່ມີຊີວິດຢູ່ຫຼາຍແລ້ວແລະຕ້ອງການຖ່າຍທອດຄວາມຮູ້ໃຫ້ກັບຄົນຫນຸ່ມນ້ອຍ.
ໃນ Aninha ແລະແກນຂອງນາງ ພວກເຮົາເຫັນຄວາມປາຖະຫນານີ້. ເພື່ອແບ່ງປັນການຮຽນຮູ້ຕະຫຼອດຊີວິດ, ແນະນໍາຜູ້ອ່ານ, ນໍາເອົາລາວໄປໃກ້ຊິດ, ແບ່ງປັນການຮຽນຮູ້ທີ່ມີຢູ່ແລ້ວແລະປັດຊະຍາ. ຈໍາເປັນຕ້ອງໄດ້ພະຍາຍາມອີກເທື່ອຫນຶ່ງ. ຄວາມຢືດຢຸ່ນເປັນລັກສະນະປະຈຸບັນຫຼາຍໃນການສ້າງຂອງ Cora Coralina ແລະຍັງມີຢູ່ໃນ Aninha ແລະຫີນຂອງນາງ.
7. ບົດກະວີສຸດທ້າຍ , ໂດຍ Manuel Bandeira
ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຢາກໄດ້ບົດກະວີສຸດທ້າຍ
ທີ່ເວົ້າເລື່ອງທີ່ລຽບງ່າຍ ແລະຕັ້ງໃຈໜ້ອຍທີ່ສຸດ
ນັ້ນແມ່ນ ເຜົາຜານເໝືອນດັ່ງຮ້ອງໄຫ້ບໍ່ມີນ້ຳຕາ
ມັນມີຄວາມສວຍງາມຂອງດອກໄມ້ເກືອບບໍ່ມີນ້ຳຫອມ
ຄວາມບໍລິສຸດຂອງແປວໄຟທີ່ເອົາເພັດທີ່ສະອາດໝົດໄປ
ຄວາມຫຼົງໄຫຼຂອງການຂ້າຕົວຕາຍ ຜູ້ທີ່ເຂົາເຈົ້າຂ້າກັນໂດຍບໍ່ມີຄໍາອະທິບາຍ.
Manuel Bandeira (1886-1968) ເປັນຜູ້ຂຽນຂອງບາງ masterpieces ຂອງວັນນະຄະດີຂອງພວກເຮົາ, ແລະ ບົດກະວີສຸດທ້າຍ ແມ່ນຫນຶ່ງໃນກໍລະນີຂອງຜົນສໍາເລັດທີ່ເຂັ້ມຂຸ້ນ. ໃນພຽງແຕ່ຫົກແຖວ, ນັກກະວີເວົ້າກ່ຽວກັບວິທີທີ່ລາວຢາກຈະສ້າງບົດກະວີສຸດທ້າຍຂອງລາວເປັນແນວໃດ.
ສຽງຂອງຄວາມຜ່ອນຄາຍໄດ້ປົກຄອງຢູ່ທີ່ນີ້, ຄືກັບວ່ານັກກະວີເລືອກທີ່ຈະແບ່ງປັນຄວາມປາດຖະຫນາສຸດທ້າຍຂອງລາວກັບຜູ້ອ່ານ.
ເມື່ອເຖິງຈຸດຈົບຂອງຊີວິດ, ຫຼັງຈາກປະສົບການທີ່ໄດ້ຮຽນຮູ້ຈາກໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ວິຊາດັ່ງກ່າວສາມາດເຂົ້າຫາ ຄວາມຮັບຮູ້ຂອງສິ່ງທີ່ສຳຄັນແທ້ໆ ແລະຕັດສິນໃຈມອບໃຫ້ຜູ້ອ່ານສິ່ງທີ່ມັນໃຊ້ເວລາຕະຫຼອດຊີວິດໃນການຮຽນຮູ້.
ຂໍ້ສຸດທ້າຍ, ໜັກແໜ້ນ, ປິດບົດກະວີ. ໃນທາງທີ່ເຂັ້ມແຂງ, ເວົ້າກ່ຽວກັບຄວາມກ້າຫານຂອງຜູ້ທີ່ເລືອກທີ່ຈະໄປຕາມເສັ້ນທາງທີ່ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຮູ້.
8. Calanto , ໂດຍ Paulo Henriques Britto
ຄືນແລ້ວຄືນໜຶ່ງ, ເມື່ອຍລ້າ, ຢູ່ຄຽງຂ້າງກັນ,
ການຍ່ອຍສະຫຼາຍຂອງມື້, ເກີນຄຳເວົ້າ
ແລະນອກເໜືອໄປຈາກການນອນຫລັບ, ພວກເຮົາເຮັດໃຫ້ຕົວເຮົາເອງລຽບງ່າຍ,
ຖອດຖອນໂຄງການ ແລະ ອະດີດ,
ເບື່ອກັບສຽງ ແລະແນວຕັ້ງ,
ພໍໃຈກັບການເປັນພຽງແຕ່ຮ່າງກາຍຢູ່ໃນຕຽງ;
ແລະ ເລື້ອຍໆກ່ວາບໍ່, ກ່ອນທີ່ຈະຕົກ
ເຂົ້າໄປໃນບ່ອນທຳມະດາ ແລະ ການຕາຍຊົ່ວຄາວ
ຂອງການພັກຄ້າງຄືນ, ພວກເຮົາພໍໃຈ
ດ້ວຍຄວາມພາກພູມໃຈ,
ໄຊຊະນະປະຈຳວັນ ແລະໜ້ອຍທີ່ສຸດ:
ອີກຄືນໜຶ່ງສຳລັບສອງຄົນ, ແລະອີກໜຶ່ງມື້ໜ້ອຍລົງ.
ແລະແຕ່ລະໂລກຈະລຶບຮູບຊົງຂອງມັນອອກ
ໃນຄວາມອົບອຸ່ນຂອງຮ່າງກາຍອື່ນ.
ນັກຂຽນ, ສາດສະດາຈານ ແລະນັກແປ Paulo Henriques Britto (1951) ແມ່ນໜຶ່ງໃນຊື່ທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງບົດກະວີບຣາຊິນຮ່ວມສະໄໝ.
Acalanto , ຄໍາສັບທີ່ໃຫ້ຫົວຂໍ້ຂອງບົດກະວີ ຖືກເລືອກ, ເປັນເພງປະເພດໜຶ່ງເພື່ອຂັບໄລ່ເຈົ້າໃຫ້ນອນຫຼັບ ແລະ ຍັງມີຄວາມໝາຍຄ້າຍຄືກັນກັບຄວາມຮັກແພງ, ຄວາມຮັກ, ທັງຄວາມໝາຍທີ່ເຂົ້າກັນໄດ້ກັບນ້ຳສຽງອັນສະໜິດສະໜົມຂອງບົດກະວີ.
ບົດເພງຂອງ Acalanto ກ່າວເຖິງສະຫະພັນຄວາມຮັກທີ່ມີຄວາມສຸກ, ເຕັມໄປດ້ວຍ ມິດຕະພາບ ແລະ ການແບ່ງປັນ . ຄູ່ຜົວເມຍແບ່ງປັນຊີວິດປະຈໍາວັນ, ນອນ, ພັນທະປະຈໍາວັນ, ແລະ snuggles ເຖິງເຊິ່ງກັນແລະກັນ, ດີໃຈທີ່ໄດ້ຮູ້ວ່າເຂົາເຈົ້າມີຄູ່ນອນ. ບົດກະວີເປັນການຮັບຮູ້ຂອງສະຫະພັນເຕັມຮູບແບບນີ້.
9. ຂ້ອຍບໍ່ໂຕ້ຖຽງ , ໂດຍ Leminski
ຂ້ອຍບໍ່ໂຕ້ຖຽງ
ກັບຈຸດໝາຍປາຍທາງ
ຈະທາສີຫຍັງ
ຂ້ອຍເຊັນ
ຄົນພື້ນເມືອງຂອງ Curitiba Paulo Leminski (1944-1989) ເປັນຕົ້ນສະບັບຂອງບົດກະວີສັ້ນ, ໂດຍມັກຈະຫຍໍ້ມາຈາກການສະທ້ອນທີ່ຫນາແຫນ້ນແລະເລິກເຊິ່ງເຂົ້າໄປໃນສອງສາມຄໍາ. ນີ້ແມ່ນກໍລະນີຂອງບົດກະວີ ຂ້ອຍບໍ່ໂຕ້ຖຽງ ບ່ອນທີ່, ໃນພຽງແຕ່ສີ່ຂໍ້, ແຫ້ງຫຼາຍ, ຫົວຂໍ້ສາມາດສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງ ຄວາມພ້ອມຕະຫຼອດຊີວິດຂອງລາວ .
ທີ່ນີ້, ນັກກະວີສະແດງທັດສະນະຄະຕິ, ລາວຍອມຮັບ "ແລ່ນເຮືອກັບນ້ໍາ", ຄືກັບວ່າລາວເຕັມໃຈທີ່ຈະປະເຊີນກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທັງຫມົດທີ່ຊີວິດສະເຫນີໃຫ້ລາວ.
10. three unloved (1943), ໂດຍ João Cabral de Melo Neto
ຄວາມຮັກໄດ້ກິນຊື່ຂອງຂ້ອຍ, ຕົວຕົນຂອງຂ້ອຍ,
ຮູບຂອງຂ້ອຍ. ຄວາມຮັກໄດ້ກິນໃບຢັ້ງຢືນອາຍຸຂອງຂ້ອຍ,
ເຊື້ອສາຍຂອງຂ້ອຍ, ທີ່ຢູ່ຂອງຂ້ອຍ. ຮັກ
ໄດ້ກິນນາມບັດຂອງຂ້ອຍ. ຄວາມຮັກມາແລະກິນທັງຫມົດ
ເອກະສານທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຽນຊື່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຄວາມຮັກໄດ້ກິນເດີ່ນແລະເດີ່ນຂອງ
ຄວາມສໍາພັນ. ຮັກໄດ້ກິນຂະຫນາດຂອງຊຸດຂອງຂ້ອຍ,
ຈໍານວນເກີບຂອງຂ້ອຍ, ຂະຫນາດຂອງຫມວກ
ຂອງຂ້ອຍ. ຄວາມຮັກໄດ້ກິນຄວາມສູງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ນ້ໍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ,
ສີຕາຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລະຜົມຂອງຂ້ອຍ.
ຄວາມຮັກໄດ້ກິນຢາຂອງຂ້ອຍ,
ໃບສັ່ງແພດຂອງຂ້ອຍ, ອາຫານຂອງຂ້ອຍ. ລາວກິນແອດສະໄພລິນຂອງຂ້ອຍ,
ຄື້ນສັ້ນຂອງຂ້ອຍ, ຮັງສີຂອງຂ້ອຍ. ມັນໄດ້ກິນ
ການກວດຈິດໃຈ, ກວດປັດສະວະຂອງຂ້ອຍ.
ນັກຂຽນ Pernambucan João Cabral de Melo Neto (1920-1999) ຂຽນບາງຂໍ້ຄວາມຮັກທີ່ສວຍງາມທີ່ສຸດໃນບົດກະວີຍາວ The tres malamados .
ຈາກບົດຄັດຫຍໍ້ທີ່ເລືອກ ພວກເຮົາສາມາດເຂົ້າໃຈເຖິງສຽງຂອງບົດກະວີ, ເຊິ່ງເວົ້າເຖິງຄວາມຮັກທີ່ປ່ຽນແປງຊີວິດປະຈໍາວັນຂອງເຈົ້າ. Passion, symbolized here as a hungry animal, feeds on the subject of important life of the subject.
ບົດກະວີ, ເຊິ່ງເວົ້າກ່ຽວກັບ ຜົນກະທົບຂອງ passion , ສາມາດຖ່າຍທອດດ້ວຍຄວາມສົມບູນແບບ. ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ພວກເຮົາມີໃນເວລາທີ່ພວກເຮົາໄດ້ຮັບ enraptured ໂດຍຜູ້ໃດຜູ້ຫນຶ່ງ. ຄວາມມັກຄອບຄອງຕົວຕົນຂອງເຮົາເອງ, ເຄື່ອງນຸ່ງ, ເອກະສານ, ວັດຖຸສັດລ້ຽງ, ທຸກຢ່າງກາຍເປັນເລື່ອງທີ່ສັດຊື່ສັດຈະກິນ. ບໍ່ແມ່ນບໍ? ເອົາໂອກາດມາຮູ້ຈັກກັບບົດຄວາມ João Cabral de Melo Neto: ບົດກະວີທີ່ວິເຄາະ ແລະ ປະກອບຄຳຄິດເຫັນເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຂຽນຮູ້.
11. Rapido e Rasteiro (1997), ໂດຍ Chacal
ມີງານລ້ຽງ
ຂ້ອຍຈະເຕັ້ນໄປຫາ
ຈົນກ່ວາເກີບຂອງຂ້ອຍຖາມ ຂ້ອຍຢຸດ.
ຈາກນັ້ນຂ້ອຍຢຸດ
ຖອດເກີບອອກ
ແລະເຕັ້ນໄປຕະຫຼອດຊີວິດ.
ເວົ້າກ່ຽວກັບບົດກະວີບຣາຊິນຮ່ວມສະໄໝ ແລະ ບໍ່ໄດ້ອ້າງເຖິງ Chacal (1951) ຈະເປັນຄວາມຜິດພາດທີ່ຮ້າຍແຮງ.
