Gedicht Omen van Fernando Pessoa (analyse en interpretatie)

Het gedicht "O preságio" van 24 april 1928, in de volksmond "O amor, quando se revela", is een compositie van Fernando Pessoa. Het is geschreven in de laatste fase van het leven van de auteur en is ondertekend met zijn naam (orthoniem), wat verschillende kenmerken van zijn lyriek illustreert.

Hoewel hij zo'n universeel thema als de liefde behandelt, prijst Pessoa het sentiment niet aan, iets wat in de poëzie heel gebruikelijk is. Integendeel, het is een de uitbarsting van het onderwerp over zijn moeite met het aangaan van liefdesrelaties.

Ken ook de analyse van het gedicht Autopsicografia van Fernando Pessoa.

Gedicht "Omen

Liefde, als het zich openbaart,

Het kan niet onthuld worden.

Het voelt goed om naar haar te kijken,

Maar je kunt niet met hem praten.

Wie wil zeggen wat hij voelt

Je weet niet wat je moet zeggen.

Spreek. Het lijkt erop dat je liegt...

Cala: lijkt te vergeten...

Ah, maar als ze het maar kon raden,

Kon ik de blik maar horen,

En als één blik genoeg was

Om te weten dat je van haar houdt!

Maar wie veel voelt, zwijgt;

Wie wil zeggen hoeveel ze voelen

Het wordt zielloos en sprakeloos,

Helemaal alleen zijn!

Maar als dit je kan vertellen

Wat ik je niet durf te vertellen,

Ik hoef niet meer met je te praten.

Waarom praat ik met jou...

Analyse en interpretatie van het gedicht

De compositie bestaat uit vijf strofen, elk met vier coupletten (kwatrijnen). Het rijmschema is gekruist, waarbij het eerste couplet rijmt op het derde, het tweede op het vierde enzovoort (A - B - A - B).

De vorm volgt de populaire poëtische traditie en de eenvoudige, toegankelijke taal maakt het gedicht aantrekkelijk voor alle soorten lezers.

Het thema van de liefde, een van de sterkste in de poëzie, krijgt originele contouren. Pessoa spreekt niet over het geluk dat de liefde hem brengt, maar over zijn kwelling als verliefde man en de onmogelijkheid om een gecorrespondeerde romance te beleven.

Stanza 1

Liefde, als het zich openbaart,

Het kan niet onthuld worden.

Het voelt goed om te kijken naar ze ,

Maar je kunt niet met hem praten.

De eerste strofe presenteert het motto van het gedicht, het thema dat behandeld zal worden, en toont ook een positionering van het onderwerp. Met de herhaling van "onthult" en "onthult" creëert de auteur een woordspeling die resulteert in een antithese, stijlmiddel aanwezig in de hele compositie.

In deze verzen wordt gezegd dat wanneer het gevoel van liefde opkomt, hij niet weet hoe hij het moet belijden. Pessoa neemt zijn toevlucht tot personificatie, die de liefde voorstelt als een autonome entiteit, die onafhankelijk van de wil van het subject handelt.

Dus, zonder dat hij kan controleren wat hij voelt, kan hij alleen maar kijken naar de vrouw van wie hij houdt, maar hij kan niet met haar praten, hij is ten einde raad, hij weet niet wat hij moet zeggen.

Stanza 2

Wie wil zeggen wat hij voelt

Je weet niet wat je moet zeggen.

Spreek. Het lijkt erop dat je liegt...

Cala: lijkt te vergeten...

De tweede strofe bevestigt het eerder overgebrachte idee, en versterkt het onvermogen om zijn liefde goed uit te drukken. Hij gelooft dat het gevoel niet door woorden kan worden vertaald, althans niet door hem.

U kunt de subject mismatch ten opzichte van zijn gelijken, een opvallend kenmerk van de poëzie van de orthonieme Pessoa. Zijn moeite met communiceren met anderen resulteert in het gevoel dat je altijd iets verkeerd doet.

Hij gelooft dat als hij over zijn gevoelens spreekt, zij zullen denken dat hij liegt; als hij daarentegen niet spreekt, zullen zij hem veroordelen omdat hij zijn geliefde in de vergetelheid heeft laten raken.

Door deze logica, het onderwerp voelt dat hij niet kan handelen in geen geval, een loutere waarnemer zijn van zijn eigen leven.

Stanza 3

Ah, maar als ze geraden,

Kon ik de blik maar horen,

En als één blik genoeg was

Om te weten dat je van haar houdt!

Na de gradatie van de eerste twee kwartalen, markeert het derde een moment van grotere kwetsbaarheid Verdrietig klaagt hij en wenst dat zij de passie die hij voelt alleen door zijn ogen kan begrijpen.

Bij "luisteren met de ogen" worden we geconfronteerd met een synaesthesie Het onderwerp gelooft dat de manier waarop hij naar zijn geliefde kijkt zijn gevoelens meer onthult dan enige andere verklaring.

Dan zucht hij en stelt zich voor hoe het zou zijn als zij het zou merken, zonder dat hij het onder woorden hoeft te brengen.

Stanza 4

Maar wie veel voelt, zwijgt;

Wie wil zeggen hoeveel ze voelen

Het wordt zielloos en sprakeloos,

Helemaal alleen zijn!

Hij besluit met de stelling dat "wie veel voelt, zwijgt", zij die echt verliefd zijn houden het geheim over hun emoties.

Volgens zijn pessimistische visie blijft degene die probeert zijn liefde uit te drukken "zonder ziel of spraak", "geheel alleen". Hij gelooft dat praten over wat hij voelt hem altijd zal leiden naar leegte en absolute eenzaamheid.

Zo is het alsof het aannemen van een liefde automatisch een doodvonnis is voor het gevoel, dat dan wordt veroordeeld. Passie is een doodlopende weg Waartegen hij alleen maar kan lijden en klagen.

Stanza 5

Maar als dit je kan vertellen

Wat ik je niet durf te vertellen,

Ik hoef niet meer met je te praten.

Waarom praat ik met jou...

Het laatste couplet wordt, ondanks de eenvoudige woordenschat, complex door de formulering van de zinnen. We worden geconfronteerd met het gebruik van hyperbate (De betekenis van de verzen is ook niet duidelijk, wat aanleiding geeft tot verschillende lezingen.

Een ervan is een logische redenering: als je haar zou kunnen uitleggen hoe moeilijk je het hebt om je liefde te uiten, zou dat niet meer nodig zijn, omdat je jezelf al verklaarde. Echter, kan niet over gevoelens praten, noch dit onvermogen bespreken De relatie is gedoemd om alleen platonisch te zijn, eendimensionaal.

Een andere is aan te nemen dat de tekst zelf een liefdesverklaring is . Het onderwerp gebruikt de poëzie als een andere manier van spreken Het zou echter nodig zijn dat zij zijn verzen leest en weet dat ze aan hem gericht zijn. Zelfs dan zou de relatie niet tot stand komen.

Een laatste, misschien meer ondersteund door elementen van de tekst (openingsverzen), is dat is ware liefde oncommuniceerbaar, Het kan niet onder woorden worden gebracht, anders verdwijnt het. Het onderwerp stelt dat hij zijn liefde alleen zou kunnen verklaren als het gevoel niet meer zou bestaan.

Het tegengestelde voegwoord "maar" markeert een tegenstelling tussen wat hierboven is gezegd en het blok dat het gedicht afsluit. Dit onderstreept dat hij weliswaar spijt heeft dat hij zijn gevoel niet heeft kunnen uiten, maar dat hij conform omdat het weet dat het niet onthuld kan worden, anders verdwijnt het.

Betekenis van het gedicht

Over liefde gesproken, Pessoa drukt uit pessimisme e gebrek aan moed om het leven onder ogen te zien Hoewel hij verlangens en passies voelt, zoals iedereen, neemt hij aan dat zijn onvermogen om te handelen Hoewel bijna alle rijmen op werkwoorden staan (die handelingen impliceren), kijkt het onderwerp gewoon naar alles, roerloos.

Wat een bron van geluk en plezier zou moeten zijn, verandert steevast in pijn. Doorheen het gedicht, zijn... defaitistische houding tegenover de liefde de manier waarop anderen hem zien in diskrediet te brengen. Dit analyse en intellectualisering van emoties bijna tot het punt dat ze betekenisloos worden , is een ander kenmerk van zijn poëtisch werk .

Voor dit subject is het gevoel alleen waar als het niet meer is dan een "voorbode", die van binnenuit bestaat, zonder enige vorm van voltooiing of wederkerigheid, zonder zelfs maar de openbaring van zijn bestaan. angst voor lijden vertaalt zich in meer lijden Hij kan niet vooruit, hij kan niet achter zijn eigen geluk aanrennen.

Want dit alles, als een droom die vernietigd wordt op het moment dat hij werkelijkheid wordt, lijkt de gematchte passie een utopie Ten diepste en vooral is het gedicht de bekentenis van een trieste en verslagen man die niet weet hoe hij zich tot andere mensen moet verhouden en gelooft dat hij voorbestemd is voor een onherstelbare eenzaamheid.

Hedendaagse musicalbewerkingen

Behalve dat het gedicht een tijdloos thema heeft waar veel mensen zich in kunnen vinden, is het vooral beroemd geworden door de vorm zelf.

De muzikaliteit van de verzen en de verdeling in kwatrijnen, een traditie van populaire Portugese liederen, bracht sommige artiesten ertoe om bewerkingen van "Presságio" op te nemen. Zo blijft het gedicht, bijna een eeuw na zijn compositie, een nieuw publiek veroveren.

"Quadras" door Camané

Fadozanger Camané zingt "Quadras" van Fernando Pessoa, in de film "Fados" van Carlos Saura (2007).

"Omen" door Salvador Sobral

Eurovisiesongfestivalwinnaar Salvador Sobral zingt zijn bewerking van "Omen" (2017) tijdens een show.

Fernando Pessoa: dichter met vele namen

Fernando António Nogueira Pessoa (13 juni 1888 - 30 november 1935), beschouwd als de grootste naam in de Portugese literatuur, schreef poëzie, proza, theater en kritische en filosofische essays. Hij was onder meer ook vertaler, astroloog, zakenman en publicist.

Wat vooral opviel was zijn literaire werk, met name zijn poëtische werk, dat hij onder verschillende namen ondertekende. Dit waren geen pseudoniemen maar heteroniemen, dat wil zeggen individuele entiteiten met eigen smaken, stijlen, invloeden, waarden en overtuigingen.

Portret van Fernando Pessoa wandelend in de straten van Lissabon.

Hij creëerde en incorporeerde zoveel persoonlijkheden dat hij ook gedichten ondertekende onder zijn eigen naam, waarin hij vaak zijn breekbaarheid en moeizame relatie met anderen blootlegde. In een meer biografische lezing weten we dat Pessoa een intermitterende flirt had met Ofélia Queirós, met wie hij een ontmoeting had en vooral door middel van brieven correspondeerde.

In 1928, toen hij "Omen" schreef, was de relatie voorbij. Dit feit kan ons helpen de ontgoocheling in het gedicht beter te begrijpen. Hoewel ze het jaar daarop hervatten, ging de relatie niet verder. Ofélia en Pessoa trouwden nooit en de dichter bleef verdeeld tussen existentiële eenzaamheid en het dwangmatige werk van het schrijven.

Maak ook kennis met